Helgafell - 01.06.1942, Síða 29

MAGNÚS STEFÁNSSON
163
Mátti heita, að hann myndi hvað eina, sem fyrir hann hafði borið, hversu
langt sem um var liÖið. Um fram allt var hann þó fróður í íslenzku máli.
Orðgnótt íslenzkrar tungu hafði hann alltaf á hraðbergi, og bera kvæði hans
og vísur þess ljósan vott. Á síðustu árum, eftir að veikindin höfðu bundiÖ
hann inni, vann hann sér til afþreyingar við að gjöra skrá yfir þau orð, sem
hann mundi, en ekki voru í orðabók Sigfúsar Blöndals. Var orÖasafn þetta
orðið allmikið að vöxtum. Einnig safnaði hann talsháttum og orðatiltækjum
úr mæltu máli.
Þekking Magnúsar var orðin svo alhliða, að undir hann var óhætt að bera
hin sundurleitustu úrlausnarefni. Hann kunni lausn á flestu. Hann lifði mikið
í bókunum, las stundum óhemju mikiÖ, en alltaf hafði hann mestan áhuga
á hinu daglega lífi, sem lifað var kringum hann, hvort sem var hér á landi
eða annars staðar.
Hann var mjög látlaus maður og lét lítiÖ yfir sér, og var þó mest áber-
andi, hversu hlédrægur hann var. En hann sá alls staðar eitthvaÖ til að
gleðjast yfir og fræðast af. Hann sagði einhverju sinni: ,,ÞaÖ er sárt — eng-
inn finnur það betur en ég, hve sárt það er — að fara á mis við fegurÖina,
þegar hún er á boÖstólum, en sú er bót í máli, að sá, sem hana þráir, finnur
hana, jafnvel á ólíklegustu stöðum. Hann finnur hana á gráhéluðum glugga
og á forarpolli á förnum vegi, því hún er alls staðar nálæg eins og guð al-
máttugur“.
Hann var ákaflega orðvar og hógvær í dómum sínum um menn og rit,
og lét stjórnmálaskoÖanir aldrei hafa áhrif á álit sitt í öðrum efnum. Sjálfur
sagði hann: ,, . . . svo hefur heimalningsheimskan elzt af mér, að ég lasta
varlega það, sem ég ekki skil, og felli ekki nema skilorÖsbundna Salómons-
dóma um það, sem ég ekki þekki, þegar ég tala í fullri alvöru“.
IV.
Þótt Magnús væri lágur maður vexti og grannur, var hann mikill þrek-
maður. Lagði hann ungur stund á íþróttir og iðkaði þær enn miÖaldra. Voru
það einkum sund og knattspyrna, en einnig var hann liprasti glímumaður.
Sérstaklega var hann ágætur knattspyrnumaður. Keppti hann í Reykjavík
með úrvalsliði, sem sent var frá Vestmannaeyjum sumarið 1920, þó að hann
væri þá að vísu fluttur til HafnarfjarÖar. Göngumaður var hann óvenjulega
mikill. Hafði hann farið gangandi nálega um allt land, að undanskildum
Skaptafellssýslum. Það var hans mesta unun að ferðast einsamall um byggð-
ir og óbyggÖir. Skeytti hann lítt um náttstaði, ef eitthvað það bar fyrir augu,
sem athyglisvert var eða fagurt. Lenti hann þá oft í svaðilförum, en lét
ekkert á sig bíta. Erfiðasta göngu taldi hann sig hafa þreytt einhverju sinni,
er hann fór Smjörvatnsheiði fótgangandi á leið af Héraði eða úr Jökuldal í
VopnafjörÖ. Snjór var mikill á heiðinni, þó að áliðið væri vors. SólbráS