Morgunblaðið - 21.03.2014, Blaðsíða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2014
✝ Sigrún Magn-úsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5.
júlí 1927. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 16. mars 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Þórðarson, sjómað-
ur í Reykjavík, f. 6.
apríl 1884 í Prest-
húsum í Mýrdal, d.
22 maí 1934, og
Jóna Jónsdóttir, húsmóðir, f. 5.
nóvember 1889 á Miðteigi á
Akranesi, d. 16. janúar 1946.
Systkini Sigrúnar voru Ingi-
björg, f. 5. september 1915, d.
október 1959. Börn Sigrúnar og
Sverris eru: 1) Reynir, f. 1949,
kvæntur Vilborgu Nönnu Jó-
hannsdóttur, f. 1952, og eiga
þau eina dóttur. 2) Sveinbjörg, f.
1950, d. 2002, gift Símoni
Björnssyni, f. 1951, og eiga þau
þrjú börn. 3) Helgi, f. 1957, d.
2010, kvæntur Björgu Guð-
mundsdóttur, f. 1962, og eign-
uðust þau þrjú börn. 4) Sigrún,
f. 1966, d. 1999, og eignaðist hún
tvö börn.
Sigrún ólst upp í gamla Vest-
urbænum, sem svo er kallaður, á
Mýrargötunni og á Stýrimanna-
stíg. Eftir lát móður sinnar hélt
hún heimili með Jóni bróður sín-
um í fáein ár. Sigrún hóf störf á
Sjúkrahóteli Rauða krossins
1975 og starfaði þar óslitið til 67
ára aldurs.
Sigrún verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag, 21. mars
2014, kl. 13.
12. ágúst 1977,
Gunnar Magnús, f.
22. nóvember 1923,
d. 26. ágúst 1999,
og Jón, f. 28. janúar
1925, d. 11. sept-
ember 2012.
Hinn 9. júlí 1949
giftist Sigrún
Sverri Pétri Jón-
assyni vélstjóra, f.
8. nóvember 1925,
d. 21. mars 2005.
Foreldrar hans voru Jónas
Ólafsson, vélstjóri í Reykjavík, f.
19. október 1898, d. 26. maí
1963, og Sveinbjörg Guðvarðar-
dóttir, f. 28 maí 1902, d. 16.
Það er komið að kveðju-
stund. Mamma er horfin á vit
þeirra sem gengnir eru. Marg-
ar minningar koma upp í hug-
ann við slík tímamót. Og ein-
hvern veginn koma upp sterkar
minningar frá uppvaxtarárum
manns og unglingsárunum.
Mamma var þar alltaf og fylgd-
ist með, sagði kannski ekki
mikið, hrósaði, en ávítaði sjald-
an þótt tilefni hefði verið til.
Jafnvel ekki þótt maður kæmi
hundblautur úr fjörunni, eða
drullugur upp fyrir haus eftir
fótbolta í rigningu. Alltaf sama
jafnaðargeðið.
Það var hennar mesti styrk-
ur. Hún hefur áreiðanlega
þurft á því að halda eftir end-
urtekin áföll síðustu ára. Hún
sýndi ótrúlegan styrk. Ég er
stoltur af því að hafa átt hana
sem móður og yndislegan sam-
ferðamann í lífinu. Svo er einn-
ig um Villu, sem hefur sýnt
mömmu einstaka ræktarsemi
og hlýhug, sérstaklega nú síð-
ustu árin þar sem þær hittust
nær daglega á Hrafnistu. Hún
saknar nú tengdamóður og vin-
konu í stað. Ég veit að það hef-
ur verið tekið vel á móti
mömmu í landi ljóss og friðar.
Ég vil koma á framfæri inni-
legum þökkum til starfsfólks
Hrafnistu sem alltaf hefur ver-
ið boðið og búið að liðsinna og
hjálpa – með bros á vör. Þið er-
uð frábær.
Mig langar að kveðja þig,
mamma mín, með fallegu versi;
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Vald. Briem)
Hvíl þú í friði.
Minning þín lifir.
Reynir.
Þegar ég hugsa til baka
koma svo margar góðar minn-
ingar upp, flestar fá mig til að
brosa enda áttum við amma svo
gott samband. Aðrar fá mig til
að fella tár enda sakna ég þess
að geta ekki lengur komið við
hjá ömmu og spjallað um allt
og ekkert. Ég hugga mig við
það að núna er amma komin til
afa og barnanna sinna sem fóru
allt of ung frá okkur.
Fyrstu minningar mínar eru
úr Unufellinu þar sem ég eyddi
miklum tíma í dekri hjá ömmu
og afa.
Á fimmtudagskvöldum var
hringt í ömmu og spurði ég
hvort ég mætti koma og gista
yfir helgina, alltaf sagði amma
að það væri sjálfsagt. Ég, rétt
um sex ára gömul, tók rútuna
frá Keflavík á umferðarmið-
stöðina og þar beið amma, lítil
og falleg kona, í kápu og með
slæðu yfir höfuðið, við tókum
saman strætó upp í Breiðholt.
Oftast fékk ég að ráða hvað var
í matinn enda ekkert auðvelt að
fæða matvöndu mig. Hlaupið út
í sjoppu og keyptur ís í boxi í
eftirmat, horft á bíómyndir og
vakað frameftir, kókómalt og
kökusneið fyrir svefninn.
Amma hafði gaman af að spila
við mig, Ólsen Ólsen eða Lúdó
og mikið var spjallað á meðan,
alltaf fannst mér amma eiga
svör við öllu sem mig þyrsti að
vita. Oft kom hún með skondin
svör eða hún sönglaði lag sem
átti að vera svarið og svo hló
hún þessum skemmtilega
hlátri. Það voru farnar nokkrar
utanlandsferðir, amma, afi, Sig-
rún frænka og ég. Ég var nú
alltaf smá montin að vera elsta
barnabarnið og það voru for-
réttindi að vera það. Það var
auðvelt að koma sér í mjúkinn
hjá ömmu, kannski var ég smá
frekja og þar af leiðandi fékk
ég oft það sem ég vildi og lang-
aði til.
Sem unglingur kom ég oft til
ömmu og afa enda bjó Sigrún
frænka þar og við vorum bestu
vinkonur. Margt brölluðum við
Sigrún við misjafnar undirtekt-
ir ömmu, Þó man ég ekki eftir
að hún hafi nokkurn tímann
skammað mig, en stundum fékk
Sigrún orð í eyra og sagði svo
að ég væri greinilega uppáhald
fyrst ég var ekki skömmuð. Það
var hægt að tala um allt við
hana og aldrei dæmdi hún mig
þó ég hafi verið að gera ein-
hverjar misjafnlega gáfulegar
vitleysur, fékk stundum augna-
ráð þannig að ég vissi hvað hún
hugsaði. Hún átti ráð handa
mér sem ég fór eftir og gögn-
uðust mér. Þegar Elsa mín
fæddist og svo síðar Ágúst
minn þá fannst mér að þau
yrðu að kynnast ömmu og afa
mjög vel, svo þau mundu muna
vel eftir þeim. Þau voru heppin,
enda er það ekki sjálfgefið að
eiga langömmu og langafa.
Reynt var að koma við hjá
þeim sem oftast í spjall og kök-
ur.
Eitt af aða-umræðuefnunum
okkar í seinni tíð var matur,
kökur og uppskriftir. Þegar ég
flutti að heiman þá var það oft
og iðulega sem ég tók upp sím-
ann og var með hann á öxlinni
á meðan ég eldaði því ég vildi
gera alveg eins mat og amma
gerði. Hún var dugleg að láta
mig hafa uppskriftir að kök-
unum sínum og í framtíðinni
þegar ég baka hjónó, bleiku,
jólaköku eða annað þá hugsa ég
til þín, amma mín.
Ég er svo þakklát að hafa átt
þig að öll þessi ár og ylja mér
við þessar dásamlegu minning-
ar um þig, elsku amma mín.
Hvíldu í friði í faðmi afa,
mömmu, Helga og Sigrúnar.
Þín,
Helga Þórhallsdóttir.
Elsku amma mín.
Ég vil þakka þér fyrir þessi
35 ár sem við höfum átt saman,
amma mín. Það er margs að
minnast: aðfangadagskvöldin,
sunnudagskaffið, bíltúrarnir,
Spánarferðin og svo margt
fleira. Það var ávallt glens og
gaman að hittast, jafnvel undir
það síðasta. Síðustu árin dvald-
ir þú á Hrafnistu í Reykjavík,
það var notalegt að heimsækja
þig þangað, alltaf tókstu fagn-
andi á móti okkur. Þessar góðu
og dýrmætu minningar mun ég
varðveita.
Þegar þú kvaddir þetta jarð-
ríki og hélst á vit nýrra æv-
intýra, var ég hjá þér ásamt
pabba og mömmu. Sólargeisl-
arnir lýstu upp herbergið þitt,
þá vissi ég, að vel hefði verið
tekið á móti þér af börnunum
þínum og afa.
Þegar ég sagði Reyni Erni
mínum að amma gamla, eins og
hann kallaði þig alltaf, væri
orðin engill á himnum, fór hann
strax út í glugga að leita að
þér. Og núna fer hann út í
glugga á hverju kvöldi og gefur
þér fingurkoss fyrir svefninn.
Nú hefur þú fengið hvíldina
þína og ert búin að hitta aftur
fólkið þitt. Það hafði dregið
mjög af þér síðustu tvö ár. En
alltaf var stutt í brosið þitt og
húmorinn, alveg til síðasta
dags. Takk fyrir allt og allt.
Guð geymi þig, amma mín.
Þín
Sigrún Inga.
Ég er svo ótrúlega þakklát
fyrir að hafa átt langömmu.
Hún langamma var svo ynd-
isleg kona, sæt og góð. Ég man
eftir mörgum góðum stundum
með mömmu og langömmu. Við
þrjár sitjandi við borðstofu-
borðið í Hátúninu að borða
köku, spjalla saman og hlæja.
Það var svo rólegt og notalegt
heima hjá henni og langafa.
Langamma var flink að baka og
uppáhaldskakan mín er sú
bleika.
Ég fékk uppskriftina fyrir
nokkrum árum og hlakka til að
baka kökuna fyrir mín ömmu-
börn. Ég gisti nokkrum sinnum
hjá langömmu áður en ég varð
unglingur, og það var yndis-
legt. Ég man þegar langamma
og langafi bjuggu í Unufellinu,
jólaboðin þar voru alltaf svo
skemmtileg. Við Andri frændi
földum okkur undir borðstofu-
borðinu og klipum í tærnar á
ættingjunum sem stóðu við
borðið. Okkur fannst það rosa-
lega fyndið. Svo kláruðum við
ískexið og þá varð langamma
pínu pirruð, en mér fannst
þetta svo dásamlega fyndið.
Ég man einu sinni þegar við
langamma löbbuðum út í búð
rétt hjá Unufellinu og hún
keypti handa mér Spice Girls-
lyklakippu. Ég var örugglega
sex eða sjö ára. Ég var svo
ótrúlega glöð með þessa lykla-
kippu, enda mikill aðdáandi
Spice Girls.
Þegar ég gisti hjá langömmu
varð oftast hakk og spaghettí
fyrir valinu, mér fannst það
best. Svo um kvöldið fékk
langafi sér grænt epli og ég
fékk bita með honum. Þá sátum
við í græna sófanum í stofunni í
Unufellinu og ég horfði spennt
á afa skera eplið. Langamma
var svo mikið krútt. Það var
yndislegt að sjá hana hlæja og
þannig man ég best eftir henni.
Ég var dugleg að bulla og grín-
ast í henni, og hún hló og fliss-
aði. Mér þykir alveg afskaplega
vænt um hana. Nú er hún kom-
in til langafa, ömmu Gædu, Sig-
rúnar frænku og Helga frænda,
og ég veit að henni líður vel
núna.
Elsku langamma mín, hvíldu
í friði. Við sjáumst síðar.
Þín
Elsa.
Sigrún
Magnúsdóttir
✝ Loftur HilmarLoftsson fædd-
ist 30. mars 1939 í
Vík á Selströnd í
Strandasýslu. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. mars
2014.
Foreldrar Lofts
voru Hildur Gests-
dóttir og Loftur
Torfason í Vík. Þau
hjónin eignuðust 13 börn og eru
þrjú þeirra á lífi. Þau eru Sig-
valdi Guðbjörn, f. 10. mars
1931, Þorvaldur, f. 12. júní 1933
og Líneik Sóley, f. 11. júlí 1941.
Loftur kvæntist hinn 30. júní
desember 2006, og Hilmar Orri,
f. 12. desember 2010. 3) Þór-
hildur, f. 20. september 1970,
hennar börn eru Matthildur
Amalía, f. 20. janúar 1998, og
Guðbjörg Herdís, f. 2. sept-
ember 2010.
Loftur lauk meistaraprófi í
bifvélavirkjun árið 1975 og
starfrækti bílaverkstæðið
Mótorstillingu í Garðabæ frá
árinu 1977 til ársins 1997. Sam-
hliða starfi sínu sem bifvéla-
virki starfaði Loftur um árabil
sem tónlistarmaður og lék á
trommur og söng í nokkrum
dægurlagahljómsveitum, lengst
af í hljómsveitinni Skuggum.
Frá árinu 1990 var hann trillu-
karl. Hann stundaði sjóinn, í
fyrstu frá Drangsnesi á Strönd-
um en síðar frá Arnarstapa á
Snæfellsnesi.
Útför Lofts fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag,
21. mars, kl. 13.
1964 Herdísi Guð-
björgu Jónsdóttur,
f. 22. febrúar 1942,
frá Broddanesi í
Strandasýslu. Þau
hjónin eignuðust
þrjú börn: 1) Jón
Borgar, f. 16. febr-
úar 1964, kvæntur
Þórleifu Hjartar-
dóttur. Börn þeirra
eru Kjartan Dofri,
f. 7. ágúst 1990, í
sambúð með Snædísi Ebbu Atla-
dóttur, og Herdís Birta, f. 17.
júlí 1996. 2) Loftur Steinar, f.
24. apríl 1968, í sambúð með
Matthildi Brynjólfsdóttur. Börn
þeirra eru: Lára María, f. 16.
Aðeins tvennt er víst í þess-
um heimi, við fæðumst og við
deyjum. Kallið er komið hjá
elskulegum bróður mínum,
Lofti, og skilur leiðir okkar um
sinn, en mikið er kveðjustundin
erfið og söknuðurinn mikill, það
er alltaf erfitt að kveðja þá sem
standa manni næst. Hann
fæddist í Vík á Selströnd, for-
eldrar hans voru hjónin Hildur
Gestsdóttir og Loftur Torfason
og var hann tólfta barn þeirra
af þrettán. Þegar ég fór að
heiman var hann tólf ára og
Sóley átta ára, þau voru dugleg
og hjálpuðu foreldrum okkar,
sem voru orðin fullorðin og lú-
in. Þessi góði drengur óx og
dafnaði eins og aðrir menn og
það rann sjómannsblóð í æðum
hans, því byrjaði hann að
stunda sjómennsku á minni
bátum. Ef biluðu vélar í bátum
eða bílum var hans hjálpar leit-
að og hann bjargaði hlutunum.
Loftur var mikið fyrir músík,
spilaði á bassa og trommur og
söng með. Ég heyrði talað um
það að pabba hefði nú þótt nóg
um hávaðann þegar hann var
að æfa sig heima. En gæfan
blasti við þessum unga manni,
hann kynntist heimasætunni á
Broddanesi, Guðbjörgu Jóns-
dóttur, og það tókust með þeim
ástir sem enduðu með hjóna-
bandi sem varir enn. Þau fluttu
suður og þar lærði hann bif-
vélavirkjun.
Á sama tíma byggðu þau hús
í Garðabæ og síðan bifvélaverk-
stæði sem þau ráku í mörg ár.
Síðustu árin hafa þau búið á
Suðurgötu 53a í Hafnarfirði.
En nú hefur dregið fyrir sólu.
Ógnvaldur margra sótti hann
heim á síðustu misserum, hann
varð ekki umflúinn og því fór
sem fór, minn kæri vinur varð
að láta undan, þótt hann berð-
ist eins og hetja til síðasta
augnabliks.
Ég og fjölskylda mín syrgj-
um fráfall góðs vinar og biðjum
guð að hugga og leiða fjöl-
skyldu hans um ókomin ár. Guð
veri með ykkur.
Sigvaldi, Ágústína
og fjölskyldur.
Síðustu dagar hafa verið
skrítnir. Það vantar aðalmann-
inn, stóllinn á Suðurgötunni er
tómur og það er hljótt í stof-
unni. Loftur tengdafaðir minn
hefur lokið lífsgöngunni.
Fyrir rúmum mánuði hittist
fjölskyldan heima hjá okkur
Jóni Borgari og fagnaði fimm-
tugsafmæli Jóns. Þrátt fyrir
minnkandi þrek lét Loftur sig
hafa það að tölta upp á 3. hæð í
veisluna. Og ekki kvartaði hann
en kom glottandi með athuga-
semd um það hvenær við ætl-
uðum að flytja. Hans háttur á
að benda okkur á að þessir
stigar væru honum erfiðir.
Ekkert okkar grunaði þá að
þetta yrði síðasta afmælisveisl-
an sem hann sæti með okkur.
Maður heldur alltaf að það sé
nægur tími; tími til að fram-
kvæma hluti, tími til að spjalla
og tími til að njóta samvista
með þeim sem manni þykir
vænt um.
Loftur naut þess að vera
með fjölskyldunni, spjalla,
borða eitthvað gott sem amma
Dubba töfraði fram, ræða um
heima og geima. Hann var mik-
ill afi, naut þess allt frá því
fyrsta barnabarnið fæddist fyr-
ir nærri 24 árum þar til hann
brosti í síðasta sinn yfir bleiku
prinsessuteikningunni eftir
Guðbjörgu litlu nokkrum dög-
um áður en hann lést. Þau voru
honum mjög hjartfólgin og þau
áttu alltaf vísa huggun hjá afa
ef foreldrarnir voru eitthvað að
skamma þau. Hann sat með
þau lítil, las fyrir þau hverja
bókina á fætur annarri, spilaði
við þau og spjallaði þegar þau
stækkuðu og var alla tíð óspar
á faðmlögin. Það, að eiga afa
eins og hann afa Loft, eru for-
réttindi.
Það eru líka forréttindi að
eiga tengdaföður eins og hann
Loft, í nærri 30 ár, og fyrir það
er ég þakklát. Þegar við Jón
Borgar vorum að kynnast fór
ég einu sinni á þorrablót með
foreldrum mínum, gagngert til
að sjá þennan töffara sem
mögulega yrði tengdafaðir
minn, en Loftur var þá
trommuleikari og söngvari í
danshljómsveit. Ég var dauð-
feimin við þetta glæsimenni
sem trommaði og söng af
krafti, en Loftur var með
glæsilegri mönnum, dökkhærð-
ur og myndarlegur. Hann hafði
líka góðleg augu sem sáu, að
manni fannst, allt en hann hafði
ekki alltaf mörg orð um hlut-
ina.
Hann velti þeim fyrir sér í
góðan tíma og kom svo með
stutt og hnitmiðað um hvað
málið snerist. Og hann hafði
skoðanir á hlutunum, ó já, og
gaman þótti honum að ræða
málin. Þegar Víkurbræðurnir
hittust og ræddu menn og mál-
efni var ansi mikill hávaði og
menn tjáðu skoðanir sínar
skýrt og skorinort. Þegar ég sá
þá saman skildi ég hvað fólk
átti við þegar talað var um
Strandamenn; stórir, dökk-
hærðir, háværir, hláturmildir,
kjarnyrtir og barngóðir.
Litla fjölskyldan er svolítið
brotin í dag en við erum síð-
ustu daga búin að rifja upp
margar góðar minningar sem
við eigum um Loft og þær eig-
um við áfram þótt Loftur sé
ekki lengur hér.
Þórleif.
Elsku afi. Mér finnst eins og
það hafi verið í gær sem ég sat
í fanginu þínu í græna ruggu-
stólnum, sýndi þér Talnapúka-
bókina mína og þú bentir á töl-
una 60 og sagðir „afi er svona
gamall“. Þegar við sátum á
móti hvort öðru við stofuborðið
í Stapagili og þú barðist við að
kenna mér að snúa skoppara-
kringlu með litlum árangri.
Þessar minningar virðast lítil-
vægar og ómerkilegar en ég
kann að meta þær og geymi
þær á sama stað og ég geymi
minninguna um hláturinn þinn
og brosið þitt. Þú vildir aldrei
að ég væri leið og þess vegna
ætla ég að brosa í gegnum tár-
in á meðan ég minnist allra
góðu stundanna sem ég fékk að
eyða með þér. Ég ætla ekki að
syrgja dauðann heldur fagna
lífinu. Ég mun aldrei hætta að
vera stelpan hans afa.
Herdís Birta Jónsdóttir.
Elsku afi, við höfum átt ólýs-
anlega skemmtilegar stundir
með þér og munum eiga minn-
ingarnar um þig í hjörtum okk-
ar um alla tíð. Þessi síðustu ár
síðan við fluttum suður eru
okkur svo mikils virði af því að
þið amma tókuð svo vel á móti
okkur. Við áttum alltaf vísan
stað hjá þér. Það var svo gam-
an að læra hjá þér gömlu ís-
lensku orðin eins og „forgengi-
legur“ og „ranimosk“ og hlusta
á þig segja frá ferðalögunum
ykkar ömmu.
Guðbjörgu þótti svo gaman
þegar þú gafst henni pening en
hún skilaði alltaf köngulóarpen-
ingnum (50 krónurnar), það var
svo innilegt samband á milli
ykkar Guðbjargar. Þegar Guð-
björg hljóp inn um dyrnar hjá
ykkur og hrópaði til þín að hún
væri komin.
Þegar mamma og amma
voru að lesa yfir mér varst þú
alltaf með mér í liði. Nú vantar
mig einhvern til þess að vera í
mínu liði. Ég á eftir að sakna
þín alveg óendanlega mikið. Þín
afastelpa,
Matthildur
Loftur Hilmar
Loftsson