Morgunblaðið - 21.03.2014, Blaðsíða 74

74 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2014
og að því er virtist áreynslulausan
hátt. Þó vitum við að meðfram
vinnu við kennslu og fleira allan
veturinn var hann stöðugt að und-
irbúa gönguferðir komandi sum-
ars. Um Jónsmessuna var haldið
vestur þar sem hann tók við ein-
um hóp af öðrum og lagði í allt að
þriggja vikna gönguferðir um
þverar og endilangar Horn-
strandir. Oftast með gítarinn á
bakinu. Tilsvör Guðmundar voru
óborganleg og óræð. Hann gerði
óspart grín jafnt að sjálfum sér
sem öðrum og hláturinn græddi
öll sár. Ófarirnar urðu að þjóðsög-
um og hann sjálfur að þjóðsagna-
persónu í lifanda lífi. Höfuðbólið
var á Búðum í Hlöðuvík. Þar voru
stórkostlegar kvöldvökur, lesið úr
Gerplu og ljótu vísurnar sungnar.
Engum líður úr minni túlkun Guð-
mundar á þessum listaverkum.
Hámarki náði Hornstrandas-
temningin þegar foringinn lék
rómönsu á gítarinn og miðnætur-
sólin lýsti upp glugga og þil og úti-
tekin andlit göngufólks í Búðabæ.
Við erum óendanlega þakklát fyr-
ir að hafa átt Guðmund Hallvarðs-
son að vini og félaga. Hugur okkar
er hjá Önnu Grétu og afkomend-
um.
Sigrún Valbergsdóttir,
Gísli Már Gíslason, Valtýr
Sigurðsson.
Fyrir 15 árum kynntumst við
Guðmundi. Ein úr hópnum fékk
hann til að kenna starfsfólki í
Breiðholtsskóla gítargrip. Þegar
flest var voru 24 starfsmenn skól-
ans í gítarnámi hjá honum. Í fram-
haldinu fór Guðmundur að kenna
nemendum skólans á gítar Hann
kenndi þar til loka árs 2012.
Fljótlega urðu tíu konur sem
héldu áfram gítarnáminu. Við vor-
um ólíkar um margt. Okkur finnst
persóna Guðmundar hafa mótað
þennan hóp. Kímni og glettni voru
ávallt í forgrunni hjá honum og
það smitaðist inn í hópinn. Sam-
veran í gítarhópnum hefur, að
hætti Guðmundar, verið miklar
gleðistundir.
Guðmundur var góður kennari,
þolinmóður og hógvær en slakaði
þó aldrei á kröfum. Við vorum á
byrjunarreit, spenntar að hefja
tónlistarnámið. Við þóttumst fær-
ar í flestan sjó. Fyrsta markmiðið
var að spila í 50 ára afmæli vin-
konu. Vildum spila Se hvilken
morgenstund, Guðmundur hlust-
aði en þegar mesti flaumurinn var
liðinn hjá sagði hann: „Þið spilið
bara „Komdu og skoðaðu í kistuna
mína“.“ Þetta kom áreynslulaust
og við samþykktum. Þannig var
það með meistarann eins og við
kölluðum hann. Hann hlustaði
þolinmóður en svo tók hann
ákvörðun, rólegur og yfirvegaður,
þær ákvarðanir voru virtar.
Hann var óþreytandi að kenna
okkur, líka tónfræði. Við lærðum
sleitulaust hjá honum í ein tíu ár.
Við vorum ekki alltaf sammála,
gítarhópurinn og hann. Ágrein-
ingsefnum var snúið upp í gam-
anmál. Við hreyktum okkur hátt
og völdum virðulegt nafn á gítar-
bandið; Strengjasveit Listaaka-
demíunnar við Arnarbakka. Hins
vegar höfum við frétt að Guð-
mundur kallaði okkur „gripdeild-
ina“ þegar við vorum fjarri.
Í árlegum grillveislum var
hann hrókur alls fagnaðar og
flutningur hans á Bíla-Gunnu og
Heldri manna vísum er okkur í
fersku minni. Þá söng hann með
tilþrifum og spilaði af hjartans
lyst. Skemmtilegra gerist það
ekki.
Við urðum þeirrar gleði aðnjót-
andi að hittast í haust og þá tókum
við lagið, og í lokin söng hann fyrir
okkur og dró hvergi af sér í tján-
ingu textanna.
Mörg árin fór hann með okkur í
æfingabúðir heilan laugardag, oft-
ast í Sandgerði. Þá bættust gjarna
við aðrir hópar. Var spilað sleitu-
laust allan daginn með smámat-
arhléi og farið saman út að borða í
lokin. Í þessum æfingabúðum
kom mjög vel í ljós hve natinn
hann var við kennsluna.
Guðmundur naut þess að vera
innan um fólk og fólki leið vel í ná-
vist hans. Hvar sem hann var
myndaðist sterkt og skemmtilegt
samfélag í kringum hann, sem var
græskulaust og byggt á jafningja-
grundvelli. Hann var duglegur að
tengja hópana og láta þá hittast.
Þannig tengdust vinir Guðmund-
ar á margvíslegan hátt.
Guðmundur skilur eftir ótal
góðar minningar í hjörtum okkar,
það er mikið lán á lífsgöngunni að
kynnast manni eins og honum,
sem kom ætíð til dyranna eins og
hann var klæddur, sannkallaður
höfðingi hversdagsins.
Við sendum fjölskyldu Guð-
mundar og öðrum ástvinum hans
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. gítarbandsins í Breiðholts-
skóla,
Anna María
Ögmundsdóttir.
Guðmundur vinur minn er dá-
inn. Mér brá er ég fékk þær frétt-
ir. Þótt ég hefði áður fengið fregn-
ir af veikindum Guðmundar hafði
ég leyft mér að vona það besta. Ég
kynntist Guðmundi fyrir 43 árum
og við áttum mikið saman að
sælda árum saman. Við vorum
báðir félagar í Fylkingunni og töl-
uðum oft saman um stjórnmál
þeirra tíma. Báðir vildum við
breyta heiminum til betri vegar.
Guðmundur var ekki bara áhuga-
samur um stjórnmál eins og ég
heldur var hann afar skemmtileg-
ur og góður vinur. Við fórum sam-
an í útilegur og ferðalög. Guð-
mundur skaut yfir mig skjólshúsi
eitt sinn er ég var húsnæðislaus
en hann átti þá íbúð.
Við unnum saman eitt sumar í
byggingarvinnu. Löngu síðar átti
ég kost á að ganga um Strandir
undir leiðsögn Guðmundar nokkr-
um sinnum. Þá rifjaðist það upp
fyrir mér, sem ég hafði raunar vit-
að lengi, hve skemmtilegur maður
og góður drengur Guðmundur
Hallvarðsson var. Það var
ánægjulegt að spjalla við Guð-
mund, tefla við hann og syngja
með honum. Guðmundur hafði
lært á gítar sem unglingur og spil-
aði oft undir söng á okkar yngri
árum. Síðar náði hann sér í rétt-
indi sem tónlistarkennari og
kenndi mörgum. Hann og Anna
Gréta Jónsdóttir áttu fallegt og
gott heimili í Karfavogi. Þangað
var gott að koma. Ég votta Önnu
og börnum þeirra samúð vegna
fráfalls Guðmundar.
Erlingur Hansson.
Vináttuna skyldi enginn van-
meta – þá skrítnu skepnu. Í bak-
sýnisspegli virðist flest fremur
eðlilegt en sé að gætt spinnast
saman þræðir.
Lukka mín í lífinu er að hafa
kynnst góðu fólki, eignast félaga
fyrir lífstíð, ekki síst í Fylking-
unni, þeim ljúfu samtökum þar
sem heiðarleiki gekk yfirleitt
framar völdum og græðgi. Guð-
mundur Hallvarðsson var einn
þessara félaga, heilsteyptur mað-
ur, hvort heldur þurfti að slá upp
partíi eða stillönsum, grípa í gítar,
syngja Sóleyjarkvæði, skrifa í
Neista og selja, ganga á fjöll, berj-
ast gegn Natódindlum og öðrum
óbermum – saman
Sumarið var 68 og ómöguleiki
ekki til í orðaforðanum. Dagsbrún
var verkalýðsfélag og Kópavogur
fremur róttækur bær. Við áttum
og máttum og framkvæmdum.
Ég kveð mætan félaga og votta
Önnu Grétu, börnum og öllum ást-
vinum dýpstu samúðarkveðjur.
Birna Þórðardóttir.
Guðmundur Hallvarðsson var
leiðtogi Hornstrandafara. Um
langt árabil leiddi Guðmundur
starf Ferðafélags Íslands á Horn-
ströndum og fékk með sér stóra
hópa göngumanna og kynnti fyrir
þeim þennan undraheim ystu
stranda sem Hornstrandir eru.
Hornstrandir voru Guðmundi af-
ar kærar og sérstaklega Hlöðuvík
en þangað átti Guðmundur ættir
að rekja. Á Búðabæ hafði Guð-
mundur og fjölskylda byggt upp
myndarlega aðstöðu fyrir ferða-
menn og á hverju sumri fór Guð-
mundur með ættingjum og vinum
í vinnuferðir í Hlöðuvík þar sem
haldið var áfram að byggja upp og
bæta aðstöðuna. Aðstaðan fyrir
ferðamenn á Búðabæ er til mikils
sóma og hefur Hlöðuvík orðið vin-
sæll og mikilvægur áningarstaður
ferðamanna á ferð um Horn-
strandir.
Guðmundur Hallvarðsson var í
hópi vinsælustu og farsælustu far-
arstjóra Ferðafélags Íslands og
fór á hverju sumri langar sumar-
leyfisferðir um Hornstrandir og
margfrægar voru ferðir hans
Sæludagar í Hlöðuvík þar sem
Guðmundur blandaði saman, af
einstakri snilld, náttúruupplifun
og útiveru, fróðleik og skemmtun.
Vinsældir Guðmundar má
kannski rekja að mestu til þess
hvað hann var einlægur og eðli-
legur, skemmtilegur og góður
maður fyrir utan yfirburðaþekk-
ingu á Hornströndum og tengingu
hans við svæðið. Á kvöldvökum
naut Guðmundur sín sannarlega
vel, dró fram gítarinn og spilaði og
söng af hjartans lyst bæði frum-
samin lög og önnur og lagið Einn
tveir sjö er löngu orðið heims-
frægt í Hlöðuvík. Í viðmóti var
Guðmundur alltaf hlýr og þægi-
legur og húmorinn aldrei langt
undan. Sem leiðtogi Hornstranda-
fara var Guðmundur meistari í
skipulagi og undirbúningi ferða
og stóð fyrir undirbúningsfund-
um, skipulagði matarhópa og
skemmtinefndir og skrifaði langar
greinar af ítarefni sem nýttust
ferðamönnum.
Eftir að Guðmundur greindist
með krabbamein tókst hann á við
veikindin með jákvæðu hugarfari
og sem fyrr var húmorinn enn til
staðar. Þrátt fyrir veikindin lét
Guðmundur engan bilbug á sér
finna og vann áfram að ýmsum
verkefnum og var meðal annars
skráður fararstjóri í ferðir FÍ í
sumar, meðal annars Sæludaga í
Hlöðuvík, og víst er að minningu
hans verður haldið á lofti í þeirri
ferð. Ég vil þakka Guðmundi
Hallvarðssyni fyrir einstaklega
góð og ánægjuleg kynni og sendi
Önnu Margréti og börnum inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. stjórnar FÍ,
Unnur V. Ingólfsdóttir, ritari.
Kveðja frá Ferðafélagi
Íslands
Þau dapurlegu tíðindi bárust
inn á stjórnarfund Ferðafélags Ís-
lands að Guðmundur Hallvarðs-
son, einn ötulasti og merkasti far-
arstjóri Ferðafélags Íslands
undanfarna áratugi, væri fallinn
frá langt um aldur fram. Enginn
einn maður hefur átt jafn mikinn
þátt í því að opna og kynna Horn-
strandir fyrir göngufólki og hann.
Ekki einungis hefur hann og hans
fjölskylda byggt upp einstaka að-
stöðu fyrir ferðamenn í Hlöðuvík
heldur hefur hann sjálfur eytt
sumrinu í nánast aldarfjórðung
við leiðsögn um víkur og skörð og
upp á fjöll, allt frá Kaldalóni og
Snæfjallaströnd, inn Jökulfirði og
yfir allan skagann frá Aðalvík,
norður um Horn og suður til
Norðurfjarðar. Hornstrandaferð-
ir hafa skipað stóran sess í ferða-
áætlun FÍ og hefur Guðmundur
lagt þar til stærstan skerf. Fyrir
rúmum tuttugu árum varð til sér-
stakur félagsskapur Hornstran-
dafara innan vébanda FÍ sem
starfað hefur undir forystu Guð-
mundar allt fram á þennan dag.
Stór hópur fararstjóra á Horn-
ströndum hefur komið til starfa
fyrir félagið í kjölfarið. Glaðværð
og söngur við gítarundirleik varð
aðalsmerki í ferðum Guðmundar
og óvæntar uppákomur urðu hon-
um efni í frásagnir í Íslendinga-
sagnastíl að hætti fyrrum íbúa
þessa svæðis.
Ferðafélag Íslands þakkar
Guðmundi Hallvarðssyni allt hans
ómetanlega starf og sendir fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd stjórnar Ferða-
félags Íslands,
Páll Guðmundsson.
Í Guðmundi Hallvarðssyni
bjuggu margir menn og allir
mannkostamenn. Sósíalistinn og
verkalýðsjaxlinn, baráttumaður-
inn fyrir betri heimi mannkyninu
til handa, var sá Guðmundur er ég
kynntist fyrst. Ég var formaður
Reykjavíkurdeildar Fylkingar-
innar 1967 og það ár kom hann
þar til starfa og var fljótlega feng-
inn í stjórnina sem gjaldkeri. Árið
eftir endurreisti hann Fylkinguna
í Kópavogi, sem hafði legið í dái í
sex ár. Þegar Guðmundur gekk í
Fylkinguna var hann húsasmíða-
nemi og seinna fékkst hann svo
við ýmis verkamannastörf. Þá
voru fremstir verkalýðsforingjar
á Fylkingarloftinu Guðmundur
Jósefsson og Örn Friðriksson. Er
þeir hurfu á braut, Guðmundur
sem vélstjóri á Búrfelli og Örn í
ýmis trúnaðarstörf fyrir verka-
lýðshreyfinguna, tók Guðmundur
við forustunni og er á engan hallað
þegar sagt er að hann hafi verið
helsti forkólfur Rauðrar verka-
lýðshreyfingar alla tíð. Hann
starfaði í Fylkingunni þar til hún
hvarf af sjónarsviðinu 1984, en þá
var ég fluttur til Þorlákshafnar og
spjaldið mitt hafði týnst í ein-
hverjum hreingerningum í Rauða
húsinu við Laugaveg. Þrátt fyrir
það slitnuðu tengslin ekki og nán-
ustu fylkingarfélagarnir héldu
áfram að heimsækja okkur Mar-
gréti Aðalsteinsdóttur þangað.
Guðmundur var jafnan með í för
og bjartar sumarnæturnar ákjós-
anlegar til að kyrja byltingar-
söngva við gítarundirleik hans.
Guðmundur er ógleymanlegur
sem vinur og félagi og ótal sam-
kvæmi skjóta upp kollinum í
minningunni, þar sem hann og til-
vonandi mágur hans, Magnús Þór
Jónsson, sungu og Guðmundur
með gítarinn og kímnina að vopni.
Ekki eru síður minnisstæðar allar
Fylkingarferðirnar og gleymi ég
aldrei er við félagarnir, grannir og
stæltir, höfðum ekki við hinum
þéttvaxna Hallvarðssyni er geng-
ið var á Þríhyrning.
Það þótti mörgum ótrúlegt er
verkamaðurinn með sigggrónu
hendurnar söðlaði um og varð at-
vinnumaður í tónlist, en hann var
farsæll gítarleikari og bjó yfir
miklum kennsluhæfileikum og var
elskaður af nemendum sínum,
öldnum sem ungum. Er ég kenndi
í Breiðholtsskóla birtist Guð-
mundur þar og kenndi hópi
kennslukvenna undurstöðuatriði í
gítarleik og aldrei hef ég séð nem-
endur dá kennara sinn jafnmikið
og stjana við hann á allan hátt.
Maður sætti færi að rekast inn í
kaffistofu kennara þau kvöld er
Guðmundur kenndi til að fá að
bragða á kræsingunum er stúlk-
urnar töfruðu fram fyrir læri-
meistarann.
Guðmundar er getið að verð-
leikum í endurminningum Ragn-
ars Stefánssonar og Ólafs Orms-
sonar og sviplegt fráfall hans –
þótt hann hafi barist lengi við
krabbamein – ætti að brýna menn
til að safna sem mestu um sögu
sósíalískrar baráttu okkar tíma
þar sem hlutur hans var mikill.
Það verður að halda áfram að skrá
sögu Fylkingarinnar með aðstoð
góðra manna. Þannig verður
minning vinar okkar og félaga
best heiðruð. Guðmundur var
gæfumaður í einkalífi sem öðru,
þótt hann yfirgæfi þessa lífs-
stjörnu fyrr en við hefðum öll kos-
ið.
Önnu Grétu, Hallvarði og
systrunum vottum við Anna
Bryndís okkar dýpstu samúð.
Vernharður Linnet.
Guðmundur Jóhann
Hallvarðsson
✝
Frændi minn og vinur,
GÍSLI Þ. SIGURÐSSON,
Hópi,
Eyrarbakka,
sem lést mánudaginn 10. mars, verður
jarðsunginn frá Eyrarbakkakirkju laugar-
daginn 22. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnús B. Sigurðsson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
LAUFEY BERGRÓS ÁRNADÓTTIR,
Lögmannshlíð,
Akureyri,
lést sunnudaginn 9. mars.
Útför hennar hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Árni Ketill Friðriksson, Gígja Hansen,
Arnar Magnús Friðriksson,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför
GUÐFINNU HULDU JÓNSDÓTTUR,
Hraunbæ 102d,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunar-
heimilisins Sunnuhlíðar fyrir góða umönnun.
Jóhannes Kristinsson,
Kristinn Jóhannesson, Brynja Pála Helgadóttir,
Steingrímur Jóhannesson,
Sóldís Dröfn Kristinsdóttir, Fanney Rán Arnarsdóttir,
Kristinn Andri Kristinsson, Jóhannes Smári Kristinsson.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGTRYGGS ÞORBJÖRNSSONAR
rafvirkjameistara,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
áður til heimilis að Kotárgerði 22,
Akureyri.
Ingibjörg Sigtryggsdóttir, Aðalbjörn Þorsteinsson,
Stefán Sigtryggsson,
Eggert Már Sigtryggsson, Guðbjörg Björnsdóttir,
Guðrún Sigtryggsdóttir, Hermann Jónasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR SÆBERG ÞORSTEINSSON,
Ársölum 1,
Kópavogi,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 19. mars.
Hrafnhildur Jónsdóttir,
Þorsteinn Sæberg, Gerður Sigurðardóttir,
Þorgeir Sæberg, Hrafnhildur Grímsdóttir,
Margrét Sæberg, Skúli Haukur Skúlason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
SIGRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Svínafelli í Nesjum,
lést þriðjudaginn 18. mars.
Útförin fer fram frá Hafnarkirkju laugardaginn
29. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gísli Sigurbergsson.