Morgunblaðið - 21.03.2014, Blaðsíða 76

76 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2014
✝ Guðný Ás-björnsdóttir
fæddist á Hellis-
sandi 20. sept-
ember 1907. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 8. mars
2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Hólmfríður Guð-
mundsdóttir frá
Purkey á Breiða-
firði, f. 10. júní 1870, d. 28. nóv-
ember 1919, og Ásbjörn Gilsson
útvegsbóndi frá Öndverðarnesi,
f. 29. september 1860, d. 28.
febrúar 1924. Guðný var næst-
yngst níu systkina en hin voru:
Guðmundur, f. 10. ágúst 1891,
d. 13. janúar 1978, Friðbjörn, f.
4. september 1892, d. 27. maí
1985, Guðrún, f. 2. október
1895, d. 20. mars 1996, Þórunn,
f. 15. mars 1898, d. 2. nóvember
1993, Hólmfríður, f. 13. janúar
1900, d. 23. september 1983,
Epiphanía, f. 6. janúar 1902, d.
19. júní 1956, Sigþóra Björg, f.
31. mars 1904, d. 22. júní 1978,
og Lilja Dögg. e) Auður Ólína,
börn hennar eru Nanna Ólína
og Vilhjálmur Svavar. 2) Þórir,
f. 25. júní 1932, maki Inga Jóna
Ólafsdóttir, f. 27. maí 1931.
Þeirra börn eru: a) Ólafur d. 7.
júlí 1995, maki Júlía Sigurð-
ardóttir, synir þeirra eru Sig-
urður Grétar, Kári og Þórir
Ingi. b) Helga, maki Gísli Svein-
björnsson, sonur hennar er
Þórir, sonur þeirra er Hlynur.
c) Inga Þóra, maki Guðmundur
Helgason, þeirra sonur er Ým-
ir. d) Guðný, maki Egill Svein-
björnsson, synir þeirra eru
Darri, Nökkvi og Hugi. Fyrir
átti Þórir dótturina Ásgerði,
maki Kristinn Sigmundsson,
synir þeirra eru Gunnar og Jó-
hann. Afkomendur Guðnýjar og
Kristjóns eru fjörutíu og sjö.
Guðný og Kristjón hófu bú-
skap á Hellissandi en fluttu
suður árið 1943. Til skamms
tíma bjuggu þau í Njarðvík en
fluttust þaðan að Hringbraut
111 í Reykjavík. Árið 1963
fluttu þau í Stóragerði 16 í
Reykjavík og bjuggu þar til
ársins 1988 er þau fluttu á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Guðnýjar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 21.
mars 2014, og hefst athöfnin
klukkan 13. Jarðsett verður í
Gufuneskirkjugarði.
og Sigurást, f. 27.
nóvember 1910, d.
23. mars 1997.
Einnig ólst upp á
heimilinu fóstur-
bróðirinn Guð-
laugur Eggertsson.
Hinn 14. ágúst
1926 giftist Guðný
Kristjóni Árnasyni
frá Hellissandi, f.
17. september
1901, d. 4. janúar
1992. Guðný og Kristjón eign-
uðust tvo syni: 1) Svavar, f. 4.
júní 1927, d. 18. maí 2012, maki
Ólína Jörundsdóttir f. 18. júní
1924, d. 20. júní 2005. Þeirra
börn eru: a) Guðný, maki
Sveinn Óttar Gunnarsson, son-
ur þeirra er Kristjón Freyr. b)
Jörundur, maki Sif Matthías-
dóttir, dætur þeirra eru Hrönn
Ólína, Katla og Hildur. c) Erla
Kristín, maki Sigríkur Smári
Ragnarsson, synir þeirra eru
Sveinn Ívar, Andri Sævar og
Einar Sindri. d) Lilja Steinunn,
maki Bjarni Jónsson, börn
þeirra eru Íris Hlín, Svavar Jón
Amma er látin í hárri elli á 107.
aldursári. Hún reyndi snemma
það sem margir reyna mun seinna
á lífsleiðinni. Hún varð ung fyrir
þeirri erfiðu lífsreynslu að missa
báða foreldra sína, mömmu sína
tólf ára og pabba sinn sextán ára.
Fyrir tvítugt var hún gift afa og
komin með barn. Afi var ekkju-
maður sem hafði misst konu og
barn af barnsförum. Seinni sonur
afa og ömmu var skírður eftir
fyrri konu afa og fannst mér það
fallegt af ömmu. Amma var svo
orðin amma rúmlega fertug.
Í barnæsku var ætíð tilhlökk-
unarefni að koma til ömmu. Þar
voru í boði kræsingar sem sjaldan
fengust annarsstaðar en ekki síst
var gott að koma vegna þolin-
mæði ömmu gagnvart tilrauna-
gleði barnabarnsins. Það var
sama hvað mér datt í hug, allt
fannst ömmu sjálfsagt að prófa.
Það var augljóst hin síðari ár
að amma var orðin södd lífdaga.
Þó að líkaminn væri orðinn lúinn
var hugsunin lengst af skörp og
minnið gott. Hún var mjög hrifin
af börnum og best fannst henni
þegar komið var með yngstu af-
komendurna í heimsókn til henn-
ar.
Um leið og ég lýk þessum
stuttu kveðjuorðum til ömmu vil
ég þakka Guðnýju systur minni
fyrir ómetanlega aðstoð við
ömmu alla tíð.
Auður Ólína.
Í morgunblaðinu fimmtudag-
inn 13. mars sl. var tilkynnt lát
þriðja elsta núlifandi Íslendings-
ins, Guðnýjar Ásbjörnsdóttur. Í
sama blaði var einnig minningar-
grein um systurdóttur hennar,
Ásbjörgu Ragnarsdóttur, sem
var jörðuð frá Fella- og Hóla-
kirkju þennan sama dag. Hvað
mig varðar þá er ég frændi
beggja þessara heiðurskvenna,
en föðurmóðir mín hét Sólveig
Guðmundsdóttir frá Purkey og
var systir Hólmfríðar móður Guð-
nýjar. Foreldrar þeirra systra
voru Guðmundur Sigurðsson og
Þórunn Þorvarðardóttir og bróð-
irinn hét Eggert og öll bjuggu
þau á Hellissandi um nokkurt
skeið. Þau Guðmundur og Þórunn
voru dugmiklar manneskjur, sem
reru jafnan á opnum árabátum
um Breiðafjörð og oftast hvort á
sínum árabátnum þannig að
heimilið yrði fyrir minni skaða ef
annar báturinn færist. Þær syst-
ur Hólmfríður og Sólveig eignuð-
ust mörg börn og það sýnir visku
þeirra og dugnað að nær öll börn-
in náðu fullorðinsaldri, þrátt fyrir
að mikill barnadauði væri algeng-
ur á þessum tíma eða á fyrri hluta
tuttugustu aldarinnar. Föður-
bróðir minn Karvel Ögmundsson
skrifaði þrjár bækur er hann
nefndi Sjómannsævi og í þeirri
fyrstu lýsir hann á sérlega áhrifa-
mikinn hátt lífi fólks á Snæfells-
nesinu og hvað það var háð því
sem hafið gaf og einnig því sem
það tók í formi skipskaða og líf-
láta. Maður fyllist stolti yfir að
vera kominn af svona harðgerðu
og dugmiklu fólki og ef til vill hef-
ur umhverfið skapað því þennan
styrk.
Einar faðir minn sagði er hann
flutti með fjölskyldu sína frá Snæ-
fellsnesinu, að þá vildi hann ekki
fara lengra í burtu en hann sæi
Snæfellsjökulinn í björtu og heið-
skíru veðri og það reyndist rétt er
hann flutti til Suðurnesja. Sand-
arar hittust af og til og minnist ég
sem ungur polli að þá var mikil
gleði við að hitta sína nánustu og
vini í góðum félagsskap. Mín
kynni af ættingjum mínum frá
Snæfellsnesi eru þau hversu stað-
fastir, trygglyndir og jafnframt
auðmjúkir þeir voru og einnig
hversu lífaldurinn var stundum
hár. Guðrún systir Guðnýjar varð
rúmlega 100 ára gömul og Karvel
náði því að verða 102 ára og flest
systkini hans urðu rúmlega átt-
ræð og þar yfir og í dag, 21. mars,
er systir mín, Jóhanna, 80 ára.
Spámaðurinn Kahlil Gibran
segir: „Þegar þið sitjið í birki-
kjarri upp til fjalla og horfið yfir
fögur og friðsæl engi og slegin tún
– þá hvíslar sál ykkar: „Guð hvíl-
ist í visku.“ Og þegar stormurinn
kemur og vindurinn gnauðar á
þekjunni og þrumur og eldingar
þjóta um himininn, – þá mælir sál
ykkar í ótta og undrun: „Guð
stjórnar af löngun.“ Og fyrst þið
eruð andardráttur guðs og lauf
hans í skógi skuluð þið einnig hvíl-
ast í visku og stjórnast af ástríðu.“
Kæru ættingjar og niðjar
þeirra Guðnýjar Ásbjörnsdóttur
og systurdóttur hennar Ásbjarg-
ar, ég sendi ykkur mínar hugljúfu
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þeirra.
Sólmundur Tr. Einarsson.
Guðný
Ásbjörnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Kæra amma. Ég þakka
þér fyrir ástríkið og góð-
vildina.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Inga Þóra Þórisdóttir.
✝ Rósa Sigurðar-dóttir fæddist í
Reykjavík 19. febr-
úar 1936. Hún lést í
faðmi fjölskyld-
unnar 24. febrúar
2014.
Rósa var elsta
barn hjónanna Sig-
urðar Gíslasonar,
kaupmanns í
Ávaxtabúðinni, f.
10. apríl 1910, d. 7.
febrúar 1989, og Jósefínu Guð-
nýjar Björgvinsdóttur hús-
móður, f. 22. október 1913, d. 2.
maí 1982. Systkini Rósu eru
Gísli Albert, f. 8. apríl 1940, d.
eindavirki, f. 4. febrúar 1936.
Börn þeirra eru: 1) Sandra, f.
12. apríl 1958, maður Pétur
Hallgrímsson, börn Söndru frá
fyrra hjónabandi eru Arnar,
Sigurrós og Olgeir Sturla. 2)
Birgir, f. 6. desember 1961,
kvæntur Svövu Björgu Sveins-
dóttur Jóhannesson, börn þeirra
eru Sandra Dögg, Sveinn Ben,
Gunnar Ben og Kristján Ben. 3)
Haukur, f. 15. júlí 1963, kvæntur
Lisu McKiernan, sonur Hauks
frá fyrra hjónabandi er Ódinn.
Barnabarnabörn Rósu eru orðin
níu og það tíunda væntanlegt í
júní.
Rósa og Gunnar fluttust til
Seattle í Bandaríkjunum árið
1978 og hafa búið þar síðan.
Útförin fór fram í heimabæ
hennar, Seattle. Minningar-
athöfn verður haldin í Fríkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 21. mars
2014, kl. 13.
13. mars 1942,
Erla, f. 23. febrúar
1943, og Gísli, f. 7.
ágúst 1946.
Rósa útskrifaðist
úr Leiklistarskóla
Þjóðleikhússins og
starfaði um skeið
við Þjóðleikhúsið.
Hún starfaði einnig
við verslunarstörf
og var virkur með-
limur og einn af
stofnendum Kvennadeildar
Flugbjörgunarsveitarinnar í
Reykjavík.
Eftirlifandi maður Rósu er
Gunnar Jóhannesson, raf-
Það kom eins og reiðarslag yfir
okkur þegar mamma veiktist og
kvaddi þennan heim kvöldið eftir.
Mamma var alltaf til staðar
fyrir okkur, róleg og yfirveguð
sama hvað við gerðum. Hvort sem
hamarinn hans pabba var prófað-
ur á svefnherbergisglugganum,
grjóti grýtt í hausinn á litla bróð-
ur, grænmetisgarður nágrann-
anna eyðilagður, hangið í ljósa-
staur eða þegar eitt okkar rétt
komið á unglingsárin sagðist vera
að flytja að heiman og vildi fá
vasapeninginn sinn. Mamma ein-
faldlega rétti peninginn og sagði:
„ klæddu þig vel og farðu var-
lega“. Þegar heim var komið tíu
mínútum síðar bauð hún mat og
þurr föt eins og ekkert hefði í
skorist.
Við minnumst frábærra ferða
uppá fjöll með mömmu og pabba,
eyddum flestum helgum sumars-
ins í ósnertri náttúrunni. Pabbi
skipulagði ferðirnar en mamma
sá til þess að nægur matur væri
fyrir alla og hlý föt og að við fær-
um okkur ekki að voða.
Mamma var leikkona en hætti
að leika í Þjóðleikhúsinu til að sjá
um okkur. Hún hélt þó áfram að
leika í útvarpsleikritum og lesa
barnasögur í útvarpið. Þeir eru
okkur minnisstæðir morgnarnir
sem við sátum og biðum eftir að
heyra mömmu lesa í útvarpinu.
Mamma hætti ekki að hugsa
um okkur þó við værum orðin full-
orðin, hún átti góðan þátt í að
velja tengdadætur sínar, hún vissi
hvað sonunum var fyrir bestu.
Fjölskyldan flutti til Seattle ár-
ið 1978, mamma og pabbi þá kom-
in yfir fertugt. Þar urðu þau
nokkurs konar ættleiddir foreldr-
ar margra Íslendinga sem höfðu
flutt frá Íslandi. Heimili þeirra
var alltaf opið. Vinir barnanna
okkar fóru ekki varhluta af þessu
heldur og mörg þeirra kalla þau
ömmu og afa.
Seinni árin voru mömmu ekk-
ert auðveld en þó heyrði maður
hana ekki kvarta. Hún vann sigur
á brjóstakrabba, var orðin löglega
blind (gat þó enn lesið á lesbrett-
inu sínu með mikið stækkuðu
letri), var með skjálftasjúkdóm og
fór í tvær mjaðmaskipta aðgerðir.
Henni fannst mjög gaman að
ganga og eftir fyrri mjaðmaað-
gerðina var henni sagt að til að
geta haldið því áfram yrði hún að
gera æfingarnar sínar og ganga
um kílómetra á dag.
Einn daginn var grenjandi
rigning svo hún gat ekki farið út
með göngugrindina svo hún gekk
í kringum borðstofuborðið. Seinni
part dags var hún enn að ganga í
kringum borðið og var spurð
hvort ekki væri komið nóg.
Hún stoppaði smá stund og
sagði: „Ég er komin með 853
hringi, stoppa í 1000“. Hún gekk
sem sagt 1000 sinnum kringum
borðið þennan dag, aðeins meira
en þennan eina kílómetra sem
hún átti að ganga.
Mamma var yndisleg kona sem
tók öllu með mestu rósemi, sá allt-
af glasið hálffullt en ekki hálf-
tómt. Hún var mikill stuðningur
við pabba í gegnum árin og nú
seinni árin hefur hún fengið það
endurgoldið því pabbi hefur verið
svo natinn við að hjálpa henni og
gert það án þess að henni fyndist
hún vera til ómaka. Hugulsemi
hans og umhyggja hefur verið
okkur öllum til fyrirmyndar.
Mamma, við söknum þín sárt
en vitum að ást þín og umhyggja
mun alltaf fylgja okkur. Við pöss-
um pabba fyrir þig þar til þið hitt-
ist aftur.
Sandra, Birgir og Haukur.
Elsku Rósa systir mín er fallin
frá.
Rósa var sjö árum eldri en ég
og því man ég ekki mikið eftir
henni úr barnæsku. Mín fyrsta
minning um hana er þegar hún
situr að æfa sig á píanóið heima á
Óðinsgötunni og síðan þegar þær
Solla vinkona hennar eru að búa
sig út á böll.
Þegar ég var unglingur fóru
Rósa og Gunnar með mig og
nokkra vini mína í ógleymanlega
ferð í Þórsmörk á Víponinum sín-
um þar sem bíllinn festist í
Krossá um hánótt.
Það er þeim að þakka að ég
hef alla tíð síðan ekki þorað að
keyra yfir ár og meira að segja
ekki hinar minnstu lækjar-
sprænur.
Þegar við Rósa vorum báðar
komnar með börn var heilmikill
samgangur á milli okkar, sér-
staklega þegar þau bjuggu í
Nökkvavoginum.
Rósa og Gunnar fluttust til
Seattle árið 1978 og þá breyttist
sambandið auðvitað, við hittumst
sjaldnar en lengur í einu.
Þau gistu oftast hjá mér þegar
þau komu til Íslands. Mín fyrsta
ferð til þeirra var árið sem ég var
fertug, þá fórum við Sissa
frænka í heimsókn til þeirra og
síðan heimsóttum við Jón þau
þegar hann var 65 ára.
Í báðum þessum ferðum fóru
þau með okkur í heilmikil ferða-
lög um ríkið. Þau komu síðan til
okkar Jóns í Orlandó í Flórída
þegar við vorum þar. Einu sinni
kom Rósa öllum að óvörum í
heimsókn til mín með fótinn í
gifsi og á hækjum. Hún var þá
nýkomin úr fótaaðgerð, varð að
taka frí í vinnunni og ákvað að
nota tímann og skella sér til Ís-
lands. Þarna birtist hún eld-
snemma að morgni í leigubíl
beint úr flugi.
Rósa og Gunnar komu oft til
okkar á Laugarvatni þegar þau
voru á Íslandi og í eitt skiptið eft-
ir Elvisveislu þar sagði Rósa mér
að næst þegar ég kæmi í heim-
sókn til hennar ætlaði hún að
bjóða mér í Graceland.
Mín næsta ferð til þeirra var
þegar þau voru sjötug og héldu
upp á gullbrúðkaupið sitt. Nótt-
ina eftir að ég kom til Seattle
vakti Rósa mig upp um miðja
nótt og sagði mér að leigubíllinn
væri kominn.
Ég hélt að hún væri eitthvað
að rugla en þegar ég leit út um
gluggann stóð þar limósína. Hún
var þá sem sagt að standa við lof-
orðið sitt mér alveg að óvarri.
Þessi ferð okkar til Graceland
var mér ógleymanleg, þarna fékk
ég að koma á heimili átrúnaðar-
goðs míns.
Þótt fjarlægðin væri oftast
mikil á milli okkar Rósu styrktist
systrakærleikurinn og vináttan
meira og meira með árunum. Á
seinni árum átti Rósa við ýmis
veikindi að stríða en ekki heyrði
maður hana kvarta mikið. Hún
tók þessu öllu með svo miklu
jafnaðargeði.
Þín verður sárt saknað, elsku
systir.
Gunnari og fjölskyldu votta ég
mína innilegustu samúð.
Erla.
Rósa
Sigurðardóttir
Jóhanna Margrét
Einarsdóttir systir
mín er 80 ára í dag
og þegar maður
hugsar til baka er al-
veg með ólíkindum
hvað tíminn líður
hratt. Hanna, eins
og við kölluðum
hana, er sú þriðja
elsta af 8 barna
hópnum sem for-
eldrar okkar, Einar
Ögmundsson og Sigríður Hafliða-
dóttir, eignuðust á rúmum 15 ár-
um og eru þrjú þeirra þegar látin,
tvö þau elstu Þórveig Hrefna og
Hafsteinn og einn tvíburi,
Tryggvi að nafni. Þau sem enn lifa
eru fyrir utan Hönnu Trausti, Sól-
mundur Tryggvi, Erna Sigríður
og Sæmundur Þorsteinn. Hanna
hefur nú náð hæsta lífaldri okkar
systkinanna.
Við erum mjög ólík að mörgu
leyti og kemur það örugglega af
því hversu foreldrar okkar voru
ólík að eðlisfari. Sá tími er við
dvöldum í heimahúsi með foreldr-
um okkar í Njarðvíkum var ein-
lægur og við nutum trausts og ást-
úðar þeirra, enda skorti varla
nokkuð og vistin eftir því. Strax í
uppvexti sínum var Hanna mjög
glöð og skemmtileg stúlka og allra
eftirlæti, þó einkum föður síns.
Hún sýndi fljótlega listræna hæfi-
leika og var afar vandvirk í nær
öllu sem hún tók sér fyrir hendur.
Hanna festi snemma ráð sitt og
giftist Oddi Gunnari Sveinbjörns-
syni kennara, ættuðum frá Snæ-
foksstöðum í Grímsnesi. Þau eign-
uðust 4 mannvæn börn þau Sigríði
Kolbrúnu, Sveinbjörn, Gunnar og
Einar Val.
Hanna og Oddur bjuggu góða
stund í Njarðvíkum, síðan í Sand-
gerði og að lokum á Selfossi, en
þar lést Oddur árið 2004, áttræð-
ur að aldri. Þau hjónin ferðuðust
mikið um Ísland með börn sín og
eru þeir ófáir staðirnir sem þau
hafa heimsótt.
Oddur var mjög fróður um
marga hluti og vissi nokkuð mikið
um alla þá staði er heimsóttir voru
Jóhanna Margrét
Einarsdóttir
og var gaman að
heyra hann lýsa
þessum ferðum
þeirra. Einnig fóru
þau nokkrum sinn-
um til útlanda og til
Ástralíu að heim-
sækja Sveinbjörn
son sinn, sem þar
vann um tíma.
Hanna naut sín vel í
þessum ferðalögum,
enda mikill náttúru-
unnandi og hefur næmt auga fyrir
fegurð þessa lands og litadýrð,
sem hún nýtti sér í sinni tóm-
stundaiðju. Bæði voru þau mikið
hæfileikafólk í sköpun hluta,
mynda, teikninga, málverka og
nánast hvers sem hægt var að for-
ma, jafn vel úr gleri. Þessi lista-
hæfileiki Hönnu virðist einnig
blunda víðar í fjölskyldunni og
hafa margir notið hans. Hæfileik-
ar Hönnu voru nokkuð fjölþættir
og þar á bæ kom maður ekki að
tómum kofunum. Það hefur ætíð
verið gott og kært samband milli
okkar og er hún góður hlustandi
og einnig ráðagóð. Hún var ætíð
fögur kona og þegar aldurinn fær-
ist yfir hefur hún samt sinn ynd-
isþokka og gott næmi fyrir klæð-
um, útliti og umhverfi. Eftir að
Oddur lést býr hún enn ein í sínu
fallega húsi og svo á hún sum-
arbústað í landi Snæfoksstaða og
þar dvelur hún oft yfir sumarmán-
uðina. Þar hefur einnig dóttir
hennar Sigríður og eiginmaður
Magnús Kjartansson byggt sér
fallegt hús og kunna þar vel við
sig. Hanna og Oddur hafa átt
miklu barnaláni að fagna og nú
búa niðjar þeirra bæði hér á landi
og erlendis. Einu má ekki gleyma
hversu frábær matreiðslukona
Hanna er og í hvert sinn sem mað-
ur kemur í heimsókn til hennar er
þvílíkt sælgæti á borðum að það
hálfa væri nóg. Yndislega kæra
systir, við óskum þér innilega til
hamingju með árin þín áttatíu.
Megi gæfa og hamingja fylgja þér
um ókomin ár. Lifðu heil.
Þinn bróðir
Sólmundur og fjölskylda.
Afmæli