Frúin - 01.01.1963, Síða 31

að eilífu, þegar hún gat stigið dans
fram á morgun. Það þarf hugrekki,
til að horfast í augu við þá stað-
reynd, og meira til. Það kostar stund-
um baráttu að kannast við aldur sinn.
En hver fær rönd við reist? Hver
kynslóð verður að víkja fyrir þeirri
næstu, hverfa úr bjarma sviðsljós-
anna og í skuggann.
Frelsaðu mig frá að verða skraf-
hreifin og einkum frá þeim ör-
lagaþrunga ávana, að ég verði
að segja eitthvað um hvert um-
ræðuefni við hvert tækifæri.
Jæja, þetta á nú ekki sérstaklega
við um háan aldur. Þetta er ofur
venjulegur, kvenlegur brestur, sem
jafnvel sex ára telpur gera sig sek-
ar um. Ég þekki unga ekkju, sem
á telpu í fyrsta bekk. Einu sinni
fannst telpunni nauðsynlegt að
skjóta inn í, þegar móðirin sat á tali
við mann, sem felldi hug til hennar.
„Mamma,“ sagði hún, „gerir þú þér
ljóst, að herra X er eini maðurinn,
sem hefur heimsótt okkur oftar en
einu sinni?“
Losaðu mig við að
þylja endalausa smámuni.
Á þessum aldri er ekki ástæða til
að refsa neinum fyrir lausmælgi, en
ef til vill væri rétt að minna yngis-
meyjar á fáein viturleg orð, sem einn
af forsetum Bandaríkjanna lét sér
einu sinni um munn fara. Hann hét
Calvin Coolidge, og hann var maður
frægur fyrir að vera gersneyddur
mælgi. Afstaða hans kom fram í
eftirfarandi orðum: „Ég gerði mér
þess grein snemma á ævinni, að ó-
þarfi er að gefa skýringar á því, sem
maður hefur ekki látið sér um munn
fara.“
Þetta eru tvímælalaust viturleg
ummæli, en sjálfri finnst mér, að
erfitt sé að ráða við löngunina til
að rjúfa þögn, sem skyndilega legst
yfir stofu eins og þung ábreiða. Það
hryggilega er, að þau orð, sem sögð
eru, eru að öllum jafnaði ekki þess
andardráttar virði, sem nauðsynleg-
ur er til að segja þau. Hinn grikkur-
inn, sem of skrafhreifnum gesti er
gerður, er sá, að allir aðrir viðstadd-
ir þegja. Eins og í hverjum leik, sem
fer að réttum leikreglum — og sam-
ræður eru í rauninni ekkert annað
— verður hver að fá sitt tækifæri til
að komast að.
Losaðu mig við þá áráttu, að
vilja endilega finna Iausn á öll-
um vandamálum annarra.
Mér finnst, að þetta sérstaka at-
riði þarfnist nokkurrar íhugunar.
Þegar aldurinn færist yfir mann,
verður líf sjálfs manns venjulega svo
einfalt og hnökralaust, að maður
hefur tilhneigingu til að fara að
vafstrast í vandamálum annarra
manna. Það getur leitt til alvarlegr-
ar áhættu og að maður festist í sín-
um eigin vef, einkum ef um hjú-
skaparvandamál er að ræða, sem
nauðsynlegt er að finna lausn á.
Flestir okkar hafa vafalaust ein-
hvern tíma hitt eiginkonu, sem
finnst, að henni hafi verið ýtt til hlið-
ar eins og gömlum skóm, sem fleygt
hefur verið. Hún skýrir frá því,
hversu grimmlyndur eiginmaður
PRÚIN
31