Stígandi - 01.01.1944, Síða 20

18
VIÐ GRÖF PYTLU-PÉTURS
STÍGANDI
Hví vekja oss ávallt angur mest
þau æskuglöp, sé horft til baka,
sem mundum vér, ef fengjum frest,
þó fram í dauðann endurtaka?
Vér glímum öll við gátu þá,
sem galdur jarðarlífsins er oss,
unz allravagninn ekur hjá,
sem út á hinztu vegferð ber oss.
BJÖRN DANÍELSSON:
SIGUR
í gráu tómi flögrar svartur fugl,
hans ferð er hæg og vængjaslögin döpur.
Hjá dagsins líki harmar horfna tið,
— hélutárum gráta loftsins andar.
Hann horíði ungur yfir þessi fjöll
í árafirð þess tíma, er deyr í rökkrið
með þrá til alls, er hóf til hæða flug.
í hljóðu stolti náði mestum sigrum.
Nú flögrar þessi fugl um auða strönd
og finnur tæpast bita í litla nefið.
Er sókn hans draumur? Sigur! Hvar er hann?
Hann sigrar máske lífsþrótt sinn að kvöldi.