Stígandi - 01.01.1944, Síða 43

STÍGANDI
ARNÓR SIGURJÓNSSON:
INDRIÐI ÞÓRKELSSON Á FIALLI
Kveðja, flutt að Syðra-Fjalli við útför skáldsins, 18. janúar 1943
Þó að ég segi fáein orð á þessari skilnaðarstund, þá er ekki svo,
að ég finni mig þess umkominn að bera fram kveðjuorð í umboði
okkar allra til hans, sem við erum að kveðja. Hins vildi ég heldur
freista að skila kveðja hans til þeirra, er eftir standa á ströndinni
hérna megin.
Ég get ekki vænzt þess, að þið skiljið, við hvað ég á, fyrr en ég
hefi gert ljósari grein fyrir því. Og ef til vill verður það, sem ég
segi fyrst, aðeins til þess, að þið skiljið mig ennþá síður. Ég ætla
að segja frá nokkrum minningum, sem ég á, og geri það fyrst og
fremst til þess að fá ykkur hvert og eitt til að blaða í bókum
minninga ykkar og bera bækurnar saman.
Þó að erfitt sé að ákveða blaðsíðutal í bók minninga sinna frá
barnsárum, þá held ég víst, að fyrsta minning mín um hann, sem
nú er að kveðja okkur, sé af því, er unga fólkið á Sandi kom af
Geislafundi eða skemmtifundi ofan úr dal og sagði frá mikilli og
heitri deilu, sem þar hefði orðið milli hans og sóknarprestsins.
Hún var út af kvæði um Maríu guðsmóður, kvæði, sem nú er lík-
lega með öllu týnt. Þetta kvæði hafði prestinum þótt hneykslan-
legt. Um þetta man ég það eitt nákvæmlega, sem mér þótti und-
arlegast, að það hefði hneykslað prestinn ákaflega, að María var í
kvæðinu kölluð „hin rauða rós, rós og liljan hvíta". Einhvern
veginn skildi ég, óljóst að vísu, að það, sem raunverulega hafði
hneykslað prestinn, var, að honum þótti sem blandað væri
saman því, er óskylt var, því mannlega og guðdómlega, því að
milli þess væri geysidjúp staðfest. Þegar þeir, sem nú eru gamlir
orðnir, voru ungir, var það ef til vill heitasta og djúpstæðasta
deilumálið milli gamals og nýs tíma, hvort hið mannlega væri
hinu guðdómlega andstætt, erfðasyndinni ofurselt og þyrfti
að endurleysast frá grunni, eða það væri runnið af guðlegum
aðli í djúpstæðustu rót sinni. Enginn þeirra, er þá var ungur,