Stígandi - 01.01.1944, Qupperneq 46

44
INDRIÐI ÞÓRKELSSON Á FJALLI STÍGANDI
Hamast, rammi kyngikraftur,
kveddu dauðan geisla og blæ,
gralinn skal vor Eden aftur
undan þínum gaddi’ og snæ!
Ég þykist þess fullviss, að ég hafi lært þessar vísur rétt eins og
þær voru upphaflega. En þær eru nokkuð á annan veg í Bauga-
brotum, mér finnst þær svalari þar, guðmóðurinn minni, en
meira af þeirri rökvísi, er kemur með árum og reynslu. En með
því að bera þær saman í upphaflegri mynd og þeirri, er síðar
varð, verður það þó ef til vill ljósara en af öllu öðru, að sú lind,
er spratt fram í brjósti skáldsins, er það var ungt, hélzt landahrein
fram á síðustu stund, þó að öðru hvoru syrfi að löndum og sýldi
að steinum. Enn var trúin á betri tírna, trúin á lífið sem eilífa
sókn og ástin á landinu, þó að það væri svellagrund, og til þess
fólks, er þar lifði og stríddi, fersk og tær. IJað var sú trú og sú ást,
er í heiðríkju hins síðasta dags lagði honum þessa kveðju á tungu:
Ég bið að heilsa, heilsa öllum.
Næst man ég eftir því, er ég fór með föður mínum og mörgu
fólki að vorlagi á skemmtifund á Ytrafjalli. Ég minnist enn fram-
anvatnanna, er ólguðu allt kringum túnið. Ég man eftir fjöri og
kæti, er fólkið dró höpp og óhöpp á hlutaveltu, er haldin var í
sambandi við fundinn. Ég man enn hljóminn í rödd Jóns blinda
á Mýlaugsstöðum, mælskuna, orðavalið og hvernig öldungshöf-
uð lians tinaði. Ég man eftir því, er Guðmundur á Sandi steig
upp á vegg norður af bænum og talaði rniklum rómi, ég man, að
faðir minn las kvæði, er hann hafði lagt sig fram að laða við rödd
vorsins, er vakið hafði framanvötnin. En lang minnisstæðast alls
er mér, þegar Indriði á Fjalli las kvæði, er mér fannst þá vera
mesta kvæði og snjallasta, er ég hafði heyrt. En svo hratt leið
kvæðið hjá, að ég gat ekkert fest í minni nema þetta: Með raunir
og baráttu, rústir og flög — þú sveit ert mér kær eins og barninu
jól. Hvernig sem ég reyndi, gat ég ekki rifjað upp meira. Það
var fyrst, er Baugabrot komu mér í hendur, að ég fann aftur þetta
kvæði og þekkti og lærði þá litlu meira:
Með raunir og baráttu, rústir og flög,
með rangsnúin afguðs og menningar lög,
með handvísar nætur og svipula sól,
þú, sveit, ert mér kær eins og barninu jól.