Stígandi - 01.01.1944, Síða 61

STÍGANDI
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
59
tókst ekki, tók hann upp gróft reyrstrá og neri við húð mína.
Hann virtist mjög hissa, er hún hélzt jafnljós. Hann hristi höfuð-
ið yfir þessari furðu og tók nú næst af mér hattinn og leit á hár
mitt. Það var glóbjart, og ég hygg, að það hafi hann furðað.
Hann skipti því og rýndi niður í hársvörðinn, svo kippti hann
fast í hár mér, snéri mér því næst í hring, beygði fram á mér höf-
uðið og horfði á háls mér.
„Reyndu að vekja athygli hans á vörunni, góða, stingdu ein-
hverju í hönd honum.“ Rödd Martins skalf agnar vitund. Ég leit
á hann. Filman rann suðandi gegnum vélina. Hann snéri sveif-
inni auðsjáanlega ósjálfrátt.
Ég greip tóbak og tróð því í hönd Nagapates. Hann leit á það,
svo lét hann það detta á jörðina. Ég sá Martin grípa myndavél-
ina í snatri af vélstólnum.
„Hann lítur ekki á þetta, Martin! Hvað á ég að gera?“
„Vertu róleg, góða — og brostu, hvað sem á gengur."
Maðurinn minn gekk nú í milli mín og Nagapates, brosti
þvinguðu brosi, greip hönd höfðingjans og skók hana alúðlega.
Þetta ruglaði hinn svarta einvald í ríminu. Slík kveðja var hon-
um auðsjáanlega ókunn. Honum féll hún ekki. Hann blés og
dæsti.
Meðan Martin liorfðist í augu við einvald villimannanna, sagði
hann stilltri röddu við mig: „Haltu niður stíginn ásamt burðar-
mönnunum, Osa, ég kem á eftir. Gerðu eins og ég segi og flýttu
þér.“
En það reyndist ekki svo auðskilið við Nagapate. Hann greip
í mig og snéri mér við. Svo tók hann í hönd mér og hristi hana
eins og Martin hafði hrist lians. Mér létti svo stórum, er heim-
sókn þessi virtist ætla að ljúka með svo vingjarnlegum kveðjum,
að ég hló hjartanlega og endurgalt handaband hans hressilega.
Þetta hefir sennilega verið glappaskot. Þegar ég ætlaði að draga
að mér höndina, fór a. m. k. svo, að hann lauk hönd sinni enn
fastar um mína og fór svo að þukla mig alla og klípa. Ég kæfði
niður hræðsluóp og leit ráðalaus á Martin. Hann var náfölur, og
svipur hans stirðnaður í brosi.
Svo var ég allt í einu laus. Nagapate urraði einhverja skipun
til manna sinna, sem liurfu inn í skóginn. Við virtumst hafa sigr-
að. Martin skipaði burðarmönnunum að axla bagga sína, og við
hröðuðum okkur til stígsins. Annað livort hefir Nagapate skipt
um skoðun eða þetta hefir verið eins konar leikur kattarins með