Stígandi - 01.01.1944, Qupperneq 62

60
HURÐ SKELLIR NÆRRI HÆLUM
STÍGANDI
mýsnar. Allt í einu urðu drunur boo-boosanna hvellari, burðar-
mennirnir ílýðu sem fætur toguðu niður stíginn, en þrifið var
heljartaki í bak mér. 1 þetta skipti lék ég enga hugprýði, en rak
upp skelfingaróp. Nær því í sömu andrá heyrði ég Martin kalla
örvæntingarfullri röddu, að ég skyldi minnast skammbyssunnar
í vasa mér. Svo skipaði hann blökkumönnunum reiðulega að
sleppa sér. Ég sá, að hann hafði einnig verið gripinn.
„Martin!" æpti ég. Villimaður einn hjó þyrnigrein í bak hon-
um. Mér varð illt og hvarf hugur. Ég varð þess óljóst vör, að ég
var dregin öfug í áttina til skógarins. Ég æpti aftur og aftur. Ég
veit raunar ekki fremur, hvað gerðist næst, en maður, sem er
troðin möru, veit, hvað fyrir hann ber. Það eina, sem ég veit, er,
að villimennirnir urðu allt í einu hljóðir og störðu út á flóann.
Boo-boosurnar þögðu, og Nagapate gekk í annað sinn inn í rjóðr-
ið. Ég leit í sömu átt og hann starði yggldum sjónum og sá, hvað
olli þögn þeirra. Brezkur varðbátur sigldi inn flóann.
Martin sleit sig af þeim, sem héldu honum, og stóð andspænis
Nagapate.
„Herskip — herskip — herskip!" hrópaði hann ógnandi, og gaf
í skyn með bendingum, að það kæmi okkar vegna.
Nagapate yggldi sig á Martin og trúði honum ekki meir en svo.
En Martin hvikaði hvergi, svo að Nagapate urraði önuglega
skipun til manna sinna um að láta okkur laus. Því næst hvarf
hann inn í skóginn.
Með fegins snökti þaut ég af stað í áttina til stígsins, en Martin
náði mér þegar og neyddi mig til að ganga hægum skrefum, unz
við vorum komin í hvarf við skógarþykknið, þar sem Nagapate
og menn hans héldu sig. Þá tókum við til fótanna niður brattan
stíginn.
Reyrgresið slóst um andlit okkur. Við duttum og stukkum á
fætur oftar en ég gat talið. Sums staðar voru hengiflug á aðra
liönd hundruð feta há yfir frumskóginum neðan undir, en við
linntum aldrei á sprettinum. Bæði vissum við, án þess að við
minntumst á það, að við yrðum þegar gripin, ef varðbáturinn
sigldi strax úr flóanum. Eina lausnarvon okkar var, að við næð-
um báti okkar, áður en fallbyssubáturinn færi.
Okkur fannst við hafa hlaupið þannig klukkustundum saman,
er við komum í rjóður eitt í hlíð þessari, og þá sáum við fall-
byssubátinn snúa hægt við og sigla á burt! Nú kváðu drunur
boo-boosanna við á nýjan leik. Nagapate og lýður hans uppi í