Skessuhorn - 18.12.2013, Side 32

32 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
Okkar bestu jóla og nýárskveðjur.
Þökkum viðskiptin
á árinu sem er að líða
Vesturbraut 20
Búðardal
Sími 434-1611
www.km.is
Í lífinu setur fólk stefnuna á ýmis-
legt og er tilbúið að leggja á sig ýms-
ar krókaleiðir til að ná settu marki,
svo sem í námi. En svo getur það
líka sannast sem maðurinn sagði að
„enginn veit fyrr en allt í einu.“ Það
er að viðkomandi fái hreinlega vitr-
un um að það sé kannski allt ann-
að viðfangsefni eða starf sem henti
frekar en það sem hann hefur látið
sér dreyma um eða stefnt að. Ómar
Líndal Marteinsson frá Vestri-Leir-
árgörðum í Hvalfjarðarsveit er
kannski ágætt dæmi um þetta. Hann
stefndi að því lengi að verða bíla-
hönnuður og prófaði meira að segja
að dvelja í Bandaríkjunum um tíma
til að sjá hvernig væri að búa þar,
með starf og búsetu þar ytra í huga.
Ómar fór lengi vel krókaleiðir í því
að menntast sem bílahönnuður. En
svo allt í einu rann það upp fyr-
ir honum, eða hann varð fyrir vitr-
un, um að tannlækningar væru það
sem eiginleikar hans sameinuðust í.
Reyndar kom það svo upp úr kafinu
eftir á að nágranni og fjölskylduvin-
ur þeirra á V-Leirárgörðum, Vil-
borg Kristófersdóttir á Læk í Hval-
fjarðarsveit, segist muna það vel að
Ómar hafi ekki verið nema fimm
ára gamall þegar hann fór að tala
um að hann ætlaði að verða tann-
læknir þegar hann yrði stór.
Fékk námsleiða
Ómar byrjaði sitt framhaldsnám í
Fjölbrautaskóla Vesturlands á Akra-
nesi eftir að hafa lokið grunnskóla-
námi frá Heiðarskóla í Leirársveit
sem er við túngarðinn heima. Ómar
var þó ekki nema einn vetur í FVA.
Honum fannst námið þar ekki henta
nógu vel til að verða bílahönnuður.
„Ég vildi komast á námsbraut þar
sem hönnun væri meiri og skapandi
greinar, eins og til dæmis teikning
sem ég vildi ná færni í og þjálfa.
Fjölbrautaskólinn í Breiðholti varð
því fyrir valinu. Eftir einn og hálfan
vetur í þeim skóla vildi ég kynnast
verkfræðinni og valdi því í samráði
við námsráðgjafa að færa mig yfir
á eðlisfræðibraut. Þegar þarna var
komið var hins vegar farið að bera á
námsleiða hjá mér. Ég vatt því mínu
kvæði í kross og gerðist „au-pair“ í
Bandaríkjunum. Tilgangurinn með
því að fara til Bandaríkjanna, auk
þess að hvíla mig á náminu, var að
kynnast því hvernig væri að búa í
Ameríku. Ég bjóst við að fara þang-
að í skóla og starfa þar þegar ég væri
orðinn bílahönnuður.“
Alltaf verið
fyrir handverkið
Ómar kveðst hafa farið að vinna hjá
foreldrum sínum eftir að hann kom
heim frá Ameríku. „Mig langaði
ekkert að búa erlendis og fór mik-
ið að velta fyrir mér hvað ég ætti að
leggja fyrir mig. Um haustið hélt
ég síðan áfram í FB, fyrst reyndar
í kvöldskóla og vann á þeim tíma á
lagernum hjá Námsgagnastofnun.“
Ómar lauk síðan námi til stúdents-
prófs í Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti vorið 1995. „Það var reyndar
stuttu eftir að ég kom til baka frá
Ameríku sem ég áttaði mig á því ég
vildi verða tannlæknir, það var áður
en ég kláraði FB. Það var bara eins
og ég fengi vitrun. Þá rann það upp
fyrir mér að þessir eiginleikar sem
ég hafði gætu nýst í annað. Það er
ánægjuna af því að nostra í hand-
verki, raða hlutum sama og byggja
upp, sem hafði drifið mig áfram í
það að vilja menntast sem bíla-
hönnuður. Ég sá að það gæti ekkert
síður nýst mér í tannlækningum.
Tannlæknirinn hefur það hlutverk
að byggja upp aftur það sem hef-
ur brotnað niður,“ segir Ómar Lín-
dal. Hann innritaðist síðan í tann-
læknadeild Háskóla Íslands haust-
ið 1997 og lauk tannlæknanám-
inu á sex árum eins og flestir gera.
„Ég byrjaði að vinna hjá Bene-
dikt Bjarka Ægissyni tannlækni í
Síðumúlanum og vann hjá hon-
um í tvö ár. Á þeim tíma var kon-
an mín, Ingibjörg María Halldórs-
dóttir að vinna sem skrifstofustjóri
á lögfræðistofu í Reykjavík. Það var
frekar rólegt hjá mér á tannlækna-
stofunni í Síðumúlanum. Ég fór því
að bóka mig í eina viku í mánuði
austur á Eskifirði. Það kom vel út,
var góð launauppbót við vinnuna í
Reykjavík.“
Fluttist heim eftir
sjö ár fyrir austan
Ómar segir að þessar vikuferð-
ir austur hafi orðið til þess að þau
hjónin fóru að spá í það hvort
ekki væri spennandi að flytja aust-
ur, kúpla sig út úr borgarstressinu
og prófa að búa úti á landi. „Dóttir
okkar var þriggja ára og annað barn
á leiðinni. Planið var að ég yrði í
100% vinnu og Inga gæti þá helg-
að sig börnum og heimili. Sumarið
2005 keyrðum við um Austurlandið
og spáðum í hvar við ættum að setja
okkur niður. Okkur leist ákaflega
vel á Fáskrúðsfjörð og reyndar líka
vel á Eskifjörð en á þessum tveim-
ur stöðum starfaði ég. Á Fáskrúðs-
firði keyptum við gamalt hús sem
ég tók „gjörsamlega í nefið“ reif allt
innan úr og endurbætti. Við flutt-
um svo inn í það í marsmánuði vet-
urinn eftir, með yngsta erfingjann
fjögurra mánaða gamlan. Nokkrum
árum síðar bættist við annar dreng-
ur í fjölskylduna.“
Í júlímánuði í fyrra flutti svo fjöl-
skyldan á æskuslóðir Ómars í Hval-
fjarðarsveit. Ómar fór þá að vinna
á tannlæknastofunni hjá Ingjaldi
Bogasyni á Akranesi og keypti svo
stofuna núna um mitt ár. Ómar
varð fertugur núna í byrjun aðvent-
unnar og er náttúrlega fullviss um
að allt sé fertugum fært. En hvers
vegna ákvað fjölskyldan að flytja að
austan? „Það var nú með framtíðina
í huga, eins og til dæmis menntun-
armöguleika barnanna. Það togaði
líka í okkur að fólkið okkar er hérna
á suðvestur svæðinu. Það var svolít-
ið langt að keyra hingað að austan
og þá reyndum við að stoppa í svo-
lítinn tíma til að geta hitt sem flesta.
Núna verður það vonandi þann-
ig að heimsóknirnar verða fleiri en
áður. Annars var þetta yndislegur
tími fyrir austan og við eignuðumst
þar mjög góða vini.“
Venjur um jólin
Aðspurður segir Ómar að fjöl-
skyldan sé að skapa sér nokkr-
ar venjur í kringum jólin. „Það er
voða gott að komast í skötuveislu
til foreldra minna á Vestri-Leirár-
görðum á Þorláksmessu. Svo stefni
ég á að gera að venju, að grafa og
reykja sjálfur gæsabringur í for-
réttinn á aðfangadag. Prófaði þetta
í fyrra, hafði með þrjár útgáfur af
bláberjasósu, eina heita og tvær
kaldar. Krakkarnir elskuðu þetta og
fannst þau aldrei fá nóg, minntust á
það löngu síðar hvað þetta var gott.
Þegar ég byrjaði að verka gæsa-
bringurnar fyrir þessi jól var fimm
ára sonur minn frekar svekktur að
fá þetta ekki í kvöldmatinn, en sætt-
ist svo á að fá þetta í forréttinn á
aðfangadagskvöld. Svo er það einn-
ig venja hjá okkur að hafa möndlu-
graut og gjöf í hádeginu á aðfanga-
dag, einnig virðist ananasfrómas
vera að festa sig í sessi sem eftirrétt-
ur hjá okkur á aðfangadagskvöld.
Svo má líka segja að það hafi áhrif
á venjurnar í kringum jólahaldið að
konan mín á afmæli á jóladag.“
Jólaminning
Ómar var spurður um minningu
frá aðventunni og jólunum þeg-
ar hann var að alast upp á Vestri-
Leirárgörðum. „Eina aðventuna er
nálgaðist aðfangadag voru mamma
og pabbi ekki heima en létu okkur
bræðrunum eftir það verk að finna
jólatré í stofuna. Við fórum ásamt
norskri vinnukonu í ferð á trak-
tornum að leita að hentugu tré.
Er við komum á staðinn fundum
við eitt lítið, dautt og barrlaust tré.
Okkur datt þá það snilldarráð í hug
að taka það heim og koma því fyr-
ir í tréstandinum og skreyta það og
gera fínt áður en foreldrarnir kæmu
heim. Við þrjú vorum voða ánægð
með verkið og bjuggumst auðvitað
við því að fá þvílíka hneykslan og
skammir. En þá voru þau ekki bara
ánægð með þetta, heldur fannst
tréð voða krúttlegt og fínt. Ég veit
ekki hvort þeim fannst það í alvöru
eða hvort þau voru bara að grínast
með þetta. Við fórum allavega og
náðum í tréð sem okkur fannst álit-
legra fyrir jólatré og skiptum því út
fyrir hrísluna sem mátti muna sinn
fífil fegri.“
Eftirminnilegasta
jólagjöfin
Ómar segir að eftirminnilegasta
jólagjöfin sé tækni legobíll. „Hann
var frekar stór og gat verið bæði
sportbíll og spyrnubíll. Mér fannst
hann alveg frábær og vöktum við
bræðurnir langt fram á nótt að búa
til báðar útgáfurnar af bílnum. Þá
eru líka eftirminnileg jól þegar við
bræðurnir fengum teiknimynda-
bækurnar um Sval og Val, Viggó
viðutan, Hin fjögur fræknu og Æv-
intýri Tinna. Allt mjög skemmti-
legar bækur og við skiptumst á að
lesa bækurnar sem við fengum.“
Ómar segir aðventuna skemmti-
lega og allt sem henni fylgir. „Ég
hef ánægju af því að skreyta og gera
jólalegt. Skreyta piparkökur með
krökkunum eða sjá hvað þau eru
dugleg. Það væri jafnvel gaman að
fara út í það eina aðventuna að gera
flott piparkökuhús. Kannski bara
taka þátt í keppninni hjá Kötlu,“
segir Ómar og brosir. „Mér finnst
jólin mikilvæg til að minnast fæð-
ingu frelsarans. Ég er trúaður og
það er hátíðlegt og gott að fara
í kirkju um jólin. Eins er gott að
njóta samverunnar og gleðja hvort
annað. Alltaf gaman að fá eitthvað
í pakkann sem hittir í mark. Besta
gjöfin er ekki endilega sú dýrasta,“
segir Ómar Líndal Marteinsson
tannlæknir að endingu. þá
Bílahönnuðurinn varð tannlæknir
Fjölskyldan í jólaskapi.
Ómar Líndal Marteinsson á tannlæknastofunni við Laugarbraut.