Skessuhorn - 18.12.2013, Side 85

85MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013
Óskum Vestlendingum gleðilegra jóla og farsældar á nýju ári
Vinstrihreyfingin grænt framboð
í Norðvesturkjördæmi óskar íbúum kjördæmisins
og lesendum Skessuhorns gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári.

Þökkum samstarfið og stuðninginn á árinu sem er að líða.
Gleðileg jól
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
2
verið að hlusta vel á plötur, nema
þaðan hljómana og reyna að skynja
ásláttinn. „Ég fékk snemma þá flugu
í höfuðið að ég vildi spila á tromm-
ur, fannst það flott. Eldhúskollar nir
mömmu fengu að kenna á því og
þurfti fljótlega að skipta um áklæði
á þeim flestum. Aðalfélagi minn
í gegnum þessa popp- og hljóm-
sveitamennsku var Sigurður Eg-
ilsson. Hérna var þekkt og vinsæl
hljómsveit sem hét Lúkas og spilaði
á böllum víða. Við gerðumst rótar-
ar hjá hljómsveitinni. Það var lítt
eða illa launað starf en við höfðum
gaman af þessu. Aðalkosturinn var
náttúrlega að þarna komumst við í
hljóðfæri og fengum að æfa okkur.
Svo stofnuðum við skólahljómsveit
ásamt fleiri strákum og spiluðum
á skólaböllum. Ég man að á einu
skólaballinu stóð séra Árni Berg-
ur Sigurbjörnsson heitinn vaktina.
Hann kenndi um tíma við skólann
og reyndar varð ég svo seinna sam-
kennari hans hér í Ólafsvík einn
vetur. Þegar langt var liðið á skóla-
ballið kom séra Árni Bergur í eft-
irlitsferð. Þá man ég að þessi blíði,
rólyndismaður sagði þegar hann
gekk inn í stofuna. „Hver er að
berja andskotann ráðalausan hér?“
Honum fannst hávaðinn í tromm-
aranum fullmikill í Black Sabbath
lagi sem við vorum að spila,“ seg-
ir Sveinn og hlær. Við förum svo
hratt yfir hljómsveitasöguna sem
tengist Sveini Þór. Þar má nefna
hljómsveitir eins og Lexía, Sveins-
staðasextettinn, Þúfnabanar og svo
loks Klakabandið, sem hann hefur
lengst spilað með. Þar er Sigurður
Höskuldsson höfuðpaur ásamt Sig-
urði, bróður Sveins Þórs og fleiru
góðu fólki gegnum tíðina.
Kennaragenin sterk í
fjölskyldunni
Sveinn lauk sínu skyldunámi í
Ólafsvík en var einn vetur í gagn-
fræðanámi á Akranesi. Ástæð-
an fyrir því að hann fór þangað
voru fjölskyldutengsl. Móðurbróð-
ir hans, Þorgils Stefánsson heit-
inn, var lengi kennari og aðstoð-
arskólastjóri við barnaskólann sem
nú heitir Brekkubæjarskóli á Akra-
nesi. „Það var gott og skemmtilegt
þennan vetur á Akranesi og ekki
síðri tilbreyting var síðan að fara í
nýstofnaðan Menntaskólann á Ísa-
firði. Þar var ég reyndar bara hálf-
an vetur. Þarna var ég búinn að fá
þá köllun, eða hvað á að kalla það,
að ég vildi verða kennari. Það virð-
ist ansi ríkt í mínum genum enda
mikið af kennurum í fjölskyldunni,
fjögur af móðusystkinunum voru
kennarar. Eftir áramótin þegar ég
fór frá Ísafirði fór ég í Kennaraskól-
ann. Það var líka að hagkvæmnis-
ástæðum sem ég fór í kennaranám-
ið á þessum tíma. Mér fannst það
mun hagnýtara að klára fjóra vetur í
kennaranámi og fá þá starfsréttindi,
en að eyða fjórum vetrum til stúd-
entsprófs og eiga þá eftir nám til
réttinda í einhverri starfgrein. En
þarna misreiknaði ég hlutina því á
þessum tíma var Kennaraskólanum
breytt í háskóla. Ég útskrifaðist því
með stúdentsprófi frá gamla Kenn-
araskólanum. Ég fagnaði því með
því að láta gamlan draum rætast,
sló víxil í Sparisjóðnum í Ólafsvík
til að kaupa mitt fyrsta trommusett
„Ludwig“ sem ég pantaði beint frá
verksmiðjunum í Chicago. Fór þá
heim í Ólafsvík með trommusettið
og kenndi þar einn vetur. Þá fékk
ég sönnun fyrir því að kennara-
starfið var það sem ég vildi leggja
fyrir mig. Það var því enginn efi í
mínum huga þegar ég fór næsta
haust í Kennaraháskólann og út-
skrifaðist þaðan sem kennari þrem-
ur árum síðar.“
Lukkunnar pamfíll í
skemmtilegu starfi
Eins og áður sagði sinnti Sveinn
kennarastarfinu og skólastjórn í 27
ár nær samfellt. „Lengst af var ég
kennari, aðstoðarskólastjóri og loks
skólastjóri hérna í Ólafsvík. Þá varð
ég fyrsti skólastjóri nýs samein-
aðs grunnskóla í Snæfellsbæ þeg-
ar skólarnir í Ólafsvík, Hellissandi
og á Lýsuhóli voru sameinaðir fyr-
ir nokkrum árum. Það var svolítið
sérstakt fyrir mig. Ég hafði í mínum
uppvexti skynjað ríginn milli Óls-
ara og Sandara. En hann er nátt-
úrlega fyrir löngu fyrir bí að heit-
ið getur. Með batnandi samgöng-
um milli þorpanna hvarf allur ríg-
ur og metingur, sem betur fer. Það
var mjög spennandi verkefni, ögr-
andi og skemmtilegt að taka þátt í
sameiningu skólanna. Eftir fyrstu
starfsárin í þessum nýja samein-
aða skóla fór ég í námsleyfi. Náði
mér í prófgráðu í stjórnun mennta-
stofnana. Það var mjög skemmti-
legt nám en áður hafði ég með
starfi lokið námi í breytingastjórn-
un frá Háskólanum á Akureyri.
Að því loknu réði ég mig sem að-
stoðarskólastjóri við Smáraskóla í
Kópavogi og gegndi því starfi í tvö
ár. Tíminn í Smáraskóla var afar
skemmtilegur. Þegar ég síðan sá
auglýst þetta starf sem ég er í núna,
fannst mér spennandi að sækja um
það og koma á heimaslóðir á ný. Ég
kvaddi samt Smáraskóla með sökn-
uði því þar líkaði mér afar vel að
vinna. Núverandi starf mitt er afar
fjölbreytt og skemmtilegt, ég fæ að
vinna með góðu fólki að félags- og
skólaþjónustu hérna á Snæfellsnesi.
Starfssvæðið spennandi vettvang-
ur, gróskumikið mannlíf, margar
skólastofnanir og margt hæfileika-
fólk að störfum í sveitarfélögun-
um hér. Ég tel mig vera lukkunnar
pamfíl að hafa starfað við skólamál.
Kennarastarfið hefur alltaf fall-
ið mér vel. Ég hef því alltaf verið
í skemmtilegri og krefjandi vinnu
með mörgu frábæru fólki að ég
tali nú ekki um alla frábæru krakk-
ana og unglingana sem ég hef starf-
að með. Það eru og verða ætíð for-
réttindi að fá að starfa með börnum
og unglingum og að njóta trausts
þeirra og annarra til þess.“
Börnin auðvelt
kotmark
Þar sem að Sveinn hefur starfað í
áratugi með börnum, er áleitin sú
spurning hvort börnin núna séu
eitthvað betri eða verri en hann
og hans samtíðafólk. Einnig hvort
betra eða verra sé að alast upp núna
eða á síðustu áratugum liðinnar
aldar? „Það er náttúrlega þannig að
allir draga dám af sínu umhverfi. Ég
held að mörgu leyti sé mun erfiðara
fyrir börn að alast upp í dag á tím-
um samskiptaforrita og upplýsinga-
tækni en var fyrir okkur sem vor-
um án nánast alls sem getur talist
nútímatækni. Börn í dag eiga fullt í
fangi með að lifa í þessu flókna um-
hverfi þar sem áreitið er svo mik-
ið. Þau eru í raun svo auðvelt skot-
mark og geta oft verið alveg ber-
skjölduð ef þannig ber undir. Þau
geta orðið fórnarlömb ýmiss konar
áreitis, jafnvel utanaðkomandi að-
ila án þess að hafa nokkuð um það
að segja. Þess vegna er afar brýnt að
foreldrar fylgist vel með netnotkun
barna sinna og setji þeim skýr mörk
um þá notkun. Besta meðalið er
aukinn samtakamáttur foreldranna
og uppeldisstofnana.“
Slakur lesskilningur
kemur ekki á óvart
Slakur lesskilningur barna einkum
drengja hefur talsvert verið í um-
ræðunni að undanförnu. Sveinn
segir það náttúrlega alls ekki gott
að börn núorðið lesi alltof sjaldan
sér til yndis bækur og lengri vand-
aðan texta. Þessi smáskeytastíll sé
ekki góður til frambúðar, orðaforði
barna geti orðið takmarkaðri en
ella, slakari lesskilningur og beiting
talaðs máls og ritmáls takmörkuð.
Það orsakast meðal annars af minni
samskiptum við fullorðið fólk en
áður. „Mér finnst við verðum að
reyna að vinna bót á þessu. Það þarf
að taka á því með aukinni umræðu
og viðeigandi athygli og stefnumót-
un. Kalla þarf markaðsöflin upp á
dekk sem og hönnuði tölvuleikja og
margmiðlunarfólk. Við Íslendingar
eigum margt hæfileikafólk á þessu
sviði eins og fram hefur komið að
undanförnu. Það gæti létt þenn-
an róður. Margt ungt fólk býr þó
yfir ágætis tungutaki og fjölbreytt-
um orðaforða. Ég hafði gaman af
því þegar barnabarnið mitt sem er
14 ára kom heim af fótboltaæfingu
einn daginn. Þjálfari þess er 29 ára
gamall. Drengurinn kom hlæjandi
heim og sagði við mig: „Afi, hvað
heldurðu að þjálfarinn hafi sagt við
okkur? Jæja, drengir mínir. Ekki
láta deigan síga. Gyrðum okkur nú
í brók, myndum nú breiðfylkingu
og látum hart mæta hörðu.““
Börnin búa öll
á annesjum
Persónulegir hagir Sveins hafa ekki
borið mikið á góma í samtalinu en
eiginkona hans er Inga Jóhanna
Kristinsdóttir frá Stykkishólmi. Hún
starfar sem forstöðumaður Dval-
ar- og hjúkrunarheimilisins Jaðars í
Ólafsvík. Börn þeirra eru í aldursröð
frá 39 ára aldri niður í 17 ár: Sigur-
björg sem býr á Álftanesi, Elinbergur
á Akranesi, Sigrún Erla í Rifi í Snæ-
fellsbæ og Gestheiður Guðrún sem
býr heima, en stundar nám í Fjöl-
brautaskóla Snæfellinga í Grundar-
firði. Barnabörnin verða brátt átta
talsins. „Ég áttaði mig allt í einu á því
að börnin mín búa öll þar sem kalla
má annes á landinu. Mér finnst það
svolítið skemmtilegt.“ Spurður um
jólasiði á heimilinu segir hann að þeir
séu nokkrir en fjölskyldan hafi sín-
ar venjur, enda nauðsynlegt að hafa
ýmislegt í föstum skorðum um jólin.
„Við skreytum okkar jólatré á Þor-
láksmessukvöld. Þá er hangikjötsilm-
ur í húsinu enda verið að sjóða jóla-
hangikjötið. Í hádeginu á aðfangadag
erum við svo með möndlugrautinn
og þá er spennandi að vita hver fær
möndlugjöfina. En jólin og ég? Ætli
við upplifum ekki flest þessa miklu
nálægð jólanna. Við bíðum eftir jól-
unum hvert á okkar en þó líku for-
sendum. Jólahátíðin með sinni ljósa-
dýrð er mjög mikilvæg á þessum
dimmasta tíma ársins. Við viljum hafa
fjölskylduna í kringum okkur og hver
hlúir að sér og sínum. Hún er þess
vegna hverjum manni dýrmæt.“ þá
Tveir afastrákar að æfa sig á trommusettinu, Sveinn Þór á trommustólnum og
Hjálmar Þór. Mynd úr einkasafni.
Sveinn Þór lengst til vinstri við upptöku á plötu Sigurðar Höskuldssonar fyrir
nokkrum árum. Milli þeirra er Aðalsteinn Kristófersson. Ljósm. af.