Læknablaðið - 15.12.2000, Blaðsíða 87

UMRÆÐA & FRÉTTIR / HIN HLIÐIN
Hin hlíðin á
Páli Torfa Önundarsyni
Páll Torfi Önundarson á útgáfutónleikum sínum þann 20. október síðastliðinn. Tónleik-
arnir voru haldnir í húsnœði lceknafélaganna að Hlíðasmára 8 í Kópavogi. Með Páli
Torfa léku þar féiagar hans Tómas R. Einarsson á bassa, Aðalheiður Þorsteinsdóttir á pi-
anó og Þórdís Claessen á slagverk, söng annaðist Jóhanna Þórhallsdóttir. Auk ofan-
greindra koma fram á Timbúktú og tólf öðrum söngvararnir Egill Ólafsson og Kristjana
Stefánsdóttir, Jóel Pálsson á saxófóna, Matthías M.D. Hemstock á trommur og slagverk,
Oliver Manoury á bandoneon, Snorri Sigurðsson á trompet og Þórir Baldursson á píanó
auk þess að stjórna upptöku.
Hvað gera læknar í frí-
stundum sínum? Hvað
tekur við þegar vinnu-
degi lýkur? Leita menn
andlegrar og líkamlegr-
ar uppörvunar á öðrum
sviðurn, utan læknislist-
arinnar? Læknablaðið
hleypir hér af stokkun-
um nýjum dálki undir
heitinu Hin hliðin. Þau
sem vilja sýna á sér hina
hliðina eru hvött til að
hafa samband, benda á
viðmælendur eða senda
pistla til blaðsins. Allar
ábendingar eru vel
þegnar.
LJÚFAR BALLÖÐUR, SEIÐANDI SALSA,
tangó með tregablöndum tóni, ómþýður gítar,
stríður bassi og grátandi nikka. Allt þetta og margt
fleira er að finna á Timbúktú og tólf öðrum, nýút-
komnum geisladiski Páls Torfa Önundarsonar, þar
sem hann flytur eigin lög, gömul og ný, og hefur
sér til fulltingis heilt landslið tónlistarmanna. Auk
lagasmíðinnar hefur Páll Torfi einnig samið flesta
textana og spurning, hvort einhver þeirra verði
jafn vinsæll og Kartöflugarðurinn úr Þykkvabæn-
um forðum, sem reyndar annar maður alls óskyld-
ur eignaði sér.
En skyldi vera gott fyrir blóðmeinafrœðinginn
að hafa smá salsa í blóðinu? Gefum Páli Torfa orð-
ið:
Ég hef raunar alltaf haldið því fram að blóð-
meinafræðingurinn hafi orðið til löngu á eftir tón-
listarmanninum Páli Torfa. Spurningin er kannski
fremur sú hvort það sé gott fyrir einhvern, sem
hefur áhuga á salsa, að verða læknir og blóðmeina-
fræðingur? Mér finnst það fara afskaplega vel
saman - hóflega þó. Sem þýðir að annað er aðal-
starfið en hitt tómstund og góð tómstund held ég
að geri ekkert nema gott fyrir sálina í mönnum og
hjálpi til við brauðstritið.
í sannleika sagt er gott fyrir alla að hafa ein-
hverja tómstundaiðkun og nýta tómstundirnar í
annað en horfa á sjónvarpið. Hvíldin er fólgin í því
að gera eitthvað, ekki að leggjast flatur fyrir.
Það eru mjög margir læknar sem iðka einhver
tómstundastörf, meðal okkar má finna listmálara,
leikritaskáld, hestamenn, kylfinga, briddsara og
músíkanta. Það eru einnig dæmi þess að læknar
noti hluta læknisfræðinnar sem tómstund, vinni til
dæmis klínísk störf mestan part en síðan vísinda-
störf til hliðar, þá er einnig hægt að líta á vísinda-
rannsóknina sem einhvers konar sport. Aðalstarf-
ið er að fást við sjúklinga en kvöldin fara í
rannóknir. Menn gera þetta líka til að dreifa hug-
anum og það hjálpar vissulega mjög mikið til að
brenna ekki út. Ég geri þetta til dæmis sjálfur og lít
á það að vinna að vísindaverkefni sem aðferð til
þess að slaka á frá þeim hluta læknisfræðinnar
sem er brauðstritið. Og í sjálfu sér er það ekkert
mjög ólíkt því að vera með gítar eða saxófón í
hönd. í hvoru tveggja er samspilið, samstarf við
aðra, sköpun á formi, sköpun á texta. I hvoru
tveggja verður að vera rytmi og stæll í framsetn-
ingu til að hefjast á flug - þetta er nánast alveg
eins, sömu lögmálin.
Ég hef líka sagt að það sé ágætis stjórnunarnám
að spila í hljómsveit, vegna þess að í hljómsveit
ákveða menn á hvaða hljóðfæri eigi að leika,
menn fá ákveðin hlutverk og ákveðið frelsi en
einnig ákveðinn ramma og fá ekki að leika sóló
fyrr en kemur að þeim. Það gengur ekki að ein-
hver fari að spila sóló ofan í sóló annars, gagn-
kvæm tillitssemi verður að ríkja. Þannig eru heil-
miklar samlíkingar í þessu, hljómsveit er í raun
eins og smækkuð mynd af stóru fyrirtæki. Atök
geta verið innan sveitarinnar, eins og annars stað-
ar, og allt gengur út á að ná málamiðlun, þannig að
sameiginlegt markmið náist.
Ég var í gítarnámi hjá Eyþóri Þorlákssyni frá 12
ára aldri og framundir tvítugt og hef í raun eytt
mjög svipuðum tíma í músíkina alla tíð, að jafnaði
kannski um klukkustund á dag. Einu gildir hvort
ég hef verið einn eða í samspili með öðrum. Þetta
er í raun spurning um það hvernig maður ver tím-
anum.
Hvert eða hvort eitthvert framhald verður á út-
gáfuævintýri veit ég ekki. Þetta er svo sem engin
ferð til fjár. I bili, að minnsta kosti, er það stofu-
spilamennskan sem verður ofan á hjá blóðmeina-
fræðingnum Páli Torfa Önundarsyni.
-bþ
Læknablaðið 2000/86 901