Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2001, Page 76

Eggert Þór Bernharðsson
áhrifaríkust þegar menn eru að segja sögu: ýkjur og alls kyns öfgar, að
mikla upp atburði og fara með þá á ystu nöf hins trúanlega.“ Sjálfur
komst Einar svo að orði þegar hann var spurður að þ\rí hvort hann færi
ekki út í öfgar á vissum stöðum:48 „Annars væri það ekki söguefni.“ Und-
ir þetta getur Friðrik Þór Friðriksson vafalaust tekið enda leita kvik-
myndagerðarmenn oft eftir þeim kringumstæðum í verki sem kalla fi-am
sterkustu einkenni hverrar persónu og lýsa best átökum þeirra á milli. Ef
átökin eru ekki til staðar eru þau búin til eða ýtt undir þau og persónu-
gerðir ýktar. Og sem leikstjóri hefur Friðrik Þór sýnt sérstakan áhuga á
utangarðsfólki. Því ætti sú túlkun á efni skáldsagnanna og áherslur sem
birtist í kvikmyndinnd kannski ekki að koma mjög á óvart, jafnvel þótt
Einar Kárason hafi sjálfur skrifað k\'ikm}mdahandritið. Og sennilega
voru það þessir skörpu drættir sem fólk hafði sérlega gaman af, a.m.k.
flykktist það á myndina og virtist skemmta sér vel upp til hópa, og hún
höfðaði greinilega til allra aldurshópa. Myndin er líka „gott bíó“, kraft-
mikil og grípandi, prýðilega leikin með afbragðs kvikiuyndatöku, jafn-
48 Guðmundur Andri Thorsson og Páll Valsson: „Þar sem sögueyjan rís. Hjólað í Ein-
ar Kárason.“ Teningur (1 (: 1 (1985), bls. 50.
74