Þjóðlíf - 01.04.1988, Blaðsíða 62

ÞJÓÐFÉLAGSMÁL
íu. Eftir áðurnefnd réttarhöld létu Bullshit
fara lítið fyrir sér í Kristjaníu.
S.l. haust fannst lík af týndum manni
steypt ofan í gólf í húsi sem Bullshit hafði til
umráða. íbúar Kristjaníu misstu þá endan-
lega þolinmæðina og sögðu þeim að hypja sig
burt fyrir fullt og allt, sem þeir og gerðu.
Ógn og eftirvænting
Pegar umrædd kvikmynd var frumsýnd í
höfuðborginni og úti á landsbyggðinni voru
fulltrúar Englanna yfirleit viðstaddir. Fyrir
sýningu var settur á svið smáforleikur.
Ahorfendur. blaðamenn og starfsfólk lædd-
ust um á tánum og laumuðust til að gefa
þessum miklu mönnum auga. Á meðan
röbbuðu þeir saman yfir borðum, fullkom-
lega meðvitaðir um þau áhrif sem návist
þeirra hafði. Spenna lá í loftinu, spenna ótta
og óöryggis viðstaddra. Englarnir hlógu dátt
og drukku bjór í öllu sínu veldi. Ekki vantaði
þá sæti þótt salurinn væri annars troðfullur.
Aðeins nokkrir þeirra horfðu á myndina,
en þegar sýningu lauk stóðu þeir í dyrum og
göngum. Forsetinn Carlo og kona hans
(heillandi ljóska í glæsilegum leðurfötum og
sem enginn veit hvað heitir) taka sér stöðu
fyrir framan hvíta tjaldið ásamt leikstjóran-
um Ib Makwarth. Á ganginum standa Gög-
ler og varaforsetinn Dirty. Hressilegar urn-
ræður hefjast á danska vísu, þar sem hlegið
er og gert að gamni sínu. Fólk tyllir sér í
veitingasölunni og fær sér bjór (við erum í
Danmörku) og umræðum er haldið áfram
þar. Ljósmyndir eru teknar, fólk skiptist á
heimilisföngum og sýnir hvert öðru skart-
gripi sína: „Heyrðu, þú sendir mér nú
mynd... hún færi vel í albúminu...“
„Af hverju þetta stríð? Hvers vegna að
drepa fyrir það eitt að koma á ykkar um-
ráðasvæði?“
„Þetta er flóknara mál en svo. Þeir höfðu
lengi reynt að egna til uppþota og að lokum
ákváðum við að sýna þeim í tvo heimana.
Þetta byrjaði sem venjuleg slagsmál en þau
fóru úrskeiðis þegar einn þeirra dró upp
skammbyssu — það var slys, en það var ann-
að hvort þeir eða við“, segir Gögler. „Við
förum helst að lögum en við vorum orðnir
þreyttir á að láta skjóta á klúbbhúsið okkar,
eða bíða eftir að fá handsprengju með morg-
unkaffinu — pældu í þvf. Ef okkur er ógnað
förum við beint í manninn, engar krókaleið-
ir. Og við notum hvaða meðal sem er“.
„Hvað aðskilur ykkur frá öðrum þjóðfél-
agshópum, burtséð frá þessu?“
„Félagsskapurinn, bræðralagið sem er
200%. Hvað áttu marga vini sem þú getur
treyst fullkomlega undir hvaða kringum-
stæðum sem er“, spyr hinn mælski Carlo og
Ib Makwarth botnar: „Þeir líta á félagið sem
fjölskyldu sína og verja sitt fólk. Sjálfur hef
ég ekki áhuga á að verða félagi, það tekur of
langan tíma...“
„Hvar er nú djöfuls samstaðan, Ib...“
Carlo forseti dönsku Vítisenglanna með
ástkonu sinni. Eru konur ekki bara auka-
leikarar í lífi Englanna? Nei, segir Cario,
en við erum strákafélag. Hvernig ættu
konur að geta tekið þátt í ýmsum siðum
okkar — eins og til dæmis að skiptast á
nærbuxum? Það væri sjón að sjá!
Ég þvæ upp
Það var erfitt að ræða stríðið við Englana.
Það var eins og að tala við útlendinga. Við
töluðum ekki sama tungumál. Því ræddum
við um hluti sem stóðu okkur nær, vinnuna
og ástina.
„Hvert er hlutverk konunnar meðal ykkar
— í kvikmyndinni segja þær ekki orð. Eru
þær bara aukaleikarar?“
„Ég þvæ upp heima hjá mér“, segir Carlo
hlæjandi og fær sér sopa af appelsíni.
„Það gerir þú alveg örugglega ekki“, mót-
mælir leðurklædd frúin. „En hann sér jafn
vel um börnin og ég. Börn okkar eru ekki
fæddir Englar og þau lifa svipuðu lífi og önn-
ur börn, nema það að Carlo sést stundum í
sjónvarpinu og á sumrin förum við í ferðalag
á vélhjólum. Og sem kona — er ég með-
höndluð eins og prinsessa". „Við höfum ekki
áhyggjur af sjálfum okkur, en frekar af fjöl-
skyldum okkar“, segir Gögler. „Það er sjald-
an ráðist á okkur. Allir vita að við erum
menn sem geta svarað í sömu mynt“. „Ef þið
viljið koma á jafnrétti í þjóðfélaginu“, bætir
Carlo við, „Þá ættuð þið að byrja þar sem
það skiptir einhverju máli; á þingi, í ríkis-
stjórn, verkalýðsfélögum, stjórnum stórfyr-
irtækja. Hvað eru margar konur meðal frí-
múrara? Allt í lagi, við erum strákafélag,
þannig hefur það verið frá upphafi. Hvernig
ættu konur að geta tekið þátt í ýmsum siðum
okkar. Eins og t.d. nærbuxnaskiptum? Það
væri sjón að sjá“. Þessi athugasemd vaki al-
menna kátínu meðal Englanna.
Hégómlegir eins og aðrir
Flestir Englanna koma úr lægri millistétt
eða úr verkamannafjölskyldum. Einn
þeirra státar af því að vera sonur lögreglu-
þjóns. Hvernig hafa þeir efni á rándýrum
vélhjólum og klúbbhúsinu, ef þeir fjármagna
þetta ekki með ólöglegri starfsemi?
„Við öflum okkur fjár eins og allir aðrir.
Við erum eins og þverskurður af þjóðinni.
Sumir eru í námi, aðrir í vinnu og enn aðrir á
atvinnuleysisbótum. Hjólin kaupum við oft-
ast gömul, jafnvel sem brotajárn. Við skipt-
umst á varahlutum og þess háttar. Hafa ekki
menn heyrt minnst á afborgunarskilmála?"
Englarnir klæðast yfirleitt einkennisbún-
ingum, hvort sem þeir eru í vinnu, skóla eða
kirkju. Flestir eru þeir skreyttir óteljandi
hauskúpuhringjum, hálskeðjum, brjóstnæl-
um og útflúruðum skyrtum. “Við erum jafn
hégómlegir og aðrir. Við viljum líta vel út.
En hégóminn hefur táknrænt gildi, búning-
urinn er merki um félagsskapinn, hringirnir
til minningar um félaga sem gáfu okkur þá.
Heyrðu, — það hefur verið fullyrt að við
séum einungis félag hvítra manna, en það er
ekki rétt. Það er deild í Brasilíu og í áströlsku
deildinni eru félagar af ættum frumbyggja".
Og Gögler hafði þetta til málanna að leggja:
„Viltu einn bjór í viðbót?"
... — en tilbúnir að drepa
„Hvað veitir þér mesta ánægju í Iífinu?“
„Að fara í ökuferð með fjölskyldunni í
góðu veðri að sumarlagi og þegar vélin vinn-
ur vel“.
„Ætlið þið að halda áfram að láta bera
svona á ykkur — þið gætuð farið að troða
upp í Tívolí eins og hvert annað skemmtiatr-
iði?“
„Já, kannski en þetta var orðið nauðsyn-
legt. Það voru komnar svo margar sögur á
kreik um okkur“, segir Gögler brosandi.,,
Okkur langaði að tala beint til venjulegs
fólks."
Og aðgerðir Englanna hafa haft bætandi
áhrif á orðstír þeirra. Þessi blanda heiðurs,
bræðralags, ofbeldis og óbeitar á málamiðl-
unum, sem einkennir lífsstfl Englanna ásamt
mottóinu,, við gegn hinum“ hrífur marga.
Það er varla svo komið að Englarnir verji
miklum tíma í að hjálpa gömlum konum yfir
götu. Engin ástæða er þó til að ætla að þeir
hrindi þeim viljandi fyrir bílana.
Huggulegir strákar, — ef svo ber undir
— err tilbúnir til að drepa.
Texti og ljósmyndir: Lauri Dammert
Þýðing: Salvör Aradóttir
62