Tímarit Máls og menningar - 01.08.1940, Blaðsíða 63

TÍMABIT MÁLS OG MENXIXGAR
149
komið er skaplyndi kvenna þeirra, sem í dag lifa í
landinu.
Eru það virkilega afkvæmi Ólafar og Þórunnar, sem
á kvöldi hverju snúast í dansi með mönnum, er beitt
Iiafa land vort ofbeldi, skemmta sér glaðar við vikivaka-
lög og Hruna-danshætti, eða þjóta með ástleitnum dát-
um út um hvippinn og hvappinn til lostabragða, sem
í þjóðsögum vorum eru kennd við Jörfa? Og er það
hugsanlegt, að þess liáttar athæfi eigi sér stað, án þess
að íslenzkar konur hefjist handa til mótmæla og af-
stýringar þeim læðuhætti íslenzkra daðursdrósa, þeirri
smán og forsmán, sem er orðið daglegt brauð i iandi
voru í sambandi við setuliðið?
Táp og þrek íslenzkra manna og þá ekki síður kvenna,
skap þeirra eða skapleysi -— á það mun verða reynt svo
um munar á komandi tímum, á því veltur um framtíð
lands vors, framtíð þjóðar vorrar. í margar raunir hefur
islenzka þjóðin ratað, og má þó óttast, að nú fyrst standi
eldraunin fyrir dyrum. Minnast megum vér i dag fornra
glappaskota. Fagurt var mælt, þá er Gamli sáttmáli var á
döfinni, það vantaði ekki heillavænleg lieit, en raunin
varð önnur. Örðugur varð oss Noregur og síðan Dan-
mörk. Hversu mun Bretland reynast? Seinsótt hefur Ir-
um orðið frelsið. Spyrjum Indland. Hverir erum vér, að
oss muni hetur vegna?
★
Samt mun það þvkja sanngjarnt fyrst um sinn, því er
a. m. k. lialdið að oss, að trúa hertökumönnunum til þess,
að þeir hafi í hyggju að hverfa héðan aftur að stríði loknu.
Þeir hétu því hátíðlega um leið og þeir tóku landið. En
oss til lítillar hugarhægðar vill svo til, að þeir hétu sam-
tímis jafn hátíðlega og eindregið liinu, að virða lands
lög og rétt. Það heit sitt hafa þeir nú þegar virt að vett-
ugi, þó að það vonandi sé orðum aukið, sem nú er almæli
um viðskipti hervaldsins við lögregluna í höfuðstað lands
vors.