Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Page 15

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
9
Ak hraðar, þú sólguð! Á sigra komandi daga
ég sé hvar blikar og skín.
Úr fallinna borga virkjum og rjúkandi rústum
berst reykelsisilmur til þín.
Ak hraðar! Tak burtu minn draum. — Það er helsök að dreyma
um dauðann í sigursins gný.
Hvað gerist í síðasta sinni? Er nokkur sá heimur,
er sekkur og finnst ekki á ný?
Nú vek ég mér gleði af læging hlekkjaðra lýða
og landanna eyðingar-reyk,
— læt veiðidýr skóganna fylla af fögnuði hug minn
með flótta síns yndisleik.
— Sem hernumdar ambáttir öldur við skip mín stíga
sinn auðmjúka, hrynjandi dans.
Sem fjötraður óvinur stynur hið straumþunga úthaf
við strendur míns auðuga lands.
Ég, konungur Atlantis, sé á sögunnar himni
hans sólskin og óveðrafar,
sé nýtt verða gamalt, sé nætur og þrotlausa daga.
— en nafn mitt er eldritað þar.
Og ókomnar, ókunnar kynslóðir hefjast og hníga
sem hafsog við fjörunnar sand.
— En, Atlantis, þú ert hið eilífa drottnandi ríki,
hið eilífa, volduga land.