Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Blaðsíða 37

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
31
Iilíttu allir vinir og lærisveinar liins Eina um gervallt
Kínaveldi, norðan ríkis og sunnan. Og enginn vissi hvort
hinn lirumi öldungur, sem aldrei hafði áður farið í
ferðalag, ætti afturkvæmt úr för þessari til endimarka
lieimsins. Á þeim misserum hrenndi Temúdjin frægustu
giæsihorg Austurlanda, Búkliöru, heimkynni skraut-
vefnaðarins og bóklistarinnar, ásamt liinu óhætanlega
hókasafni liennar með tólf þúsundir bóka, og lagði
Samarkand í auðn, en þar voru bjartastar hallir og
fegurstir garðar í Asíu. Um tíma var útlit á að fund-
um meistarans og stórkansins mundi hera saman á
rústum Samarkands, og hauð ráðgjafinn Iian-Ló að
þangað skyldi stefnt förinni.
Svo er sagt í riti því er einn lærisveina meistarans
hefur sett saman um þessa för, að lestin hafi aðeins
verið komin fáar dagleiðir í vestur frá Sjan-Tung þeg-
ar svo har til í einum náttstað, að þar var fyrir glað-
vært lið, komið frá höfuðborginni, fólf ungar meyjar
úr kvennabúrum Kinsæs, með söngpípur, í fylgd geld-
inga, þjónustukvenna og mongólskra liermanna. Hinn
aldni þulur haðst þess að mega ganga snemma til rekkju
í kvrruin stað. En hve undrandi urðu ekki lærisvein-
arnir og hinir alvörugefnu fvlgjarar hans að morgni
er þeir voru stignir i vagna sína, þegar ómur af liljóð-
pípu og langdregin augnaráð vildu ekki framar vfir-
gefa þá: hinn glaðlvndi hópur frá kvöldinu á undan
slóst í förina. En þegar þessi ósanrstæða lest liafði ekið
í samreið lengi dags, lét meistarinn Sing-Sing-Hó kalla
fyrir sig foringja leiðangursins, ráðgjafann Han-Ló,
og tók svo til orða:
„Hver em eg að þetta föruneyti skuli uppáfalla mig
og hina kyrrlátu fvlgjara mína?“
Þá svaraði ráðgjafinn Han-Ló:
„Þær eiga söniu leið og við.“
Þá sagði meistarinn Sing-Sing-Hó: