Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Side 93

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
87
til, vera slitin sundur i tvo og þrjá parta (t. d. útávið i stað út
á við). Menn geta verið þýðandanum ósammála um slíkar sér-
kreddur, en þær snerta ekkert sjálfa listfengi stílsins, þá með-
ferð málsins, sem gefur hverri setningu lif og fegurðarblæ og
höfundareinkenni Hemingways sjálfs, með hinni hnituðu mót-
un, þó að allt málið sé jafnframt svo einfalt, að hvergi er
óvanalegt orð né stirðnað bóklegt orðatiltæki. Hver, sem vit hef-
ur á stil og lífrænu máli og getur borið þýðinguna saman við
frumtextann, getur ekki dæmt hana nema á einn veg, að hún
•er einstæð að nákvæmni, vandvirkni og listfengi. Við nautn
slíks listaverks sem þessa verða menn að læra að hlusta á sjálfa
hrynjandi málsins, skynja fíngerðustu blæbrigði stílsins og láta
áhrif verksins í heild, sjálft inntak þess og anda, verða lifandi
i huga sér.
Fyrir mistök á afgreiðslu pappírs frá Ameríku hefur siðara
bindið af Ritum Jóhanns Sigurjónssonar ekki getað komið út
ennþá. Bókin var fullsett í marz, og við vissum ekki annað,
þegar siðasta Tímaritshefti var prentað, en pappírinn væri kom-
inn til prentsmiðjunnar. En þegar sendingin var tekin upp,
reyndist það ekki sama pappirstegund og í fyrra bindinu, svo
að itreka varð pöntunina. Er búizt við henni með næstu ferð-
um frá Ameriku, og verður þá hægt að ljúka prentun bókar-
iinnar á stuttum tíma.
Okkur er mjög um það hugað að vekja áhuga félagsmanna á
'Tímaritinu. Það er aðeins kominn einn árgangur, og margir hafa
ekki ennþá vanizt hreytingunni frá Rauðum pennum, finnst heft-
in engin bók vera, þegar þeir fá þau í þrennu lagi, og gæta
þess ekki allir að halda heftunum saman og láta binda þau um
áramót. Þá er ég ennfremur i vafa um, að allir félagsmenn skilji
•ennþá, hvaða erindi Tímaritið á og hvert hlutverk þess er í
útgáfustarfsemi Máls og menningar. Frá sjónarmiði okkar, sem
höfum frá upphafi ætlað félaginu menningarlegt hlutverk í þágu
hins frjálsa orðs, á Timaritið hið brýnasta erindi. Við lítum jafn-
vel á það sem kjarna útgáfunnar hvert ár. Það getur miklu
fremur en ársrit tekið gagnlega afstöðu til ýmissa málefna, sem
mest varða þjóðina á hverjum tima. Það hefur miklu betri tök
á að láta félagsmenn fylgjast með í bókmenntum og flytja þeim
umsagnir um bækur, áður en allt of langt er fiðið frá útkomu
þeirra. Það er i heild sinni miklu sterkara afl i þvi menningar-
samstarfi rithöfunda og alþýðu, sem Mál og menning berst fyr-
ir. Hins vegar geta menn ekki búizt við, að eftir einn árgang
sé Tímaritið komið í það horf, sem við helzt kjósum. Allt of
mikið af rúmi þess hefur farið í það að svara árásum á félag-