Tímarit Máls og menningar - 01.06.1950, Qupperneq 121

MÚS
111
lega. Hann botnaði ekkert í þessu litla skrýtna kvikindi sem var að
draga algengan spotta eftir grundinni.
Kattarmóðirin settist þegar hún var búin að sleppa músinni. Hún
lét sem hún sæi hvorki hana eða kettlinginn, en tók að sleikja á sér
bringuna í ákafa. Þegar kettlingurinn mjálmaði, hætti hún að sleikja
sig og sneri sér að nýju að músinni. Með grimmdarlegu urri réðst hún
á hana, tók hana í kjaftinn og fleygði henni upp í loftið, stökk á eftir
henni og greip hana fimlega með framlöppunum. Um leið og hún
kom niður, veltist hún um koll án þess að sleppa henni. Svo lét hún
hana lausa og sló í lærið á henni hranalega.
Doðinn rann af músinni við óhljóðin og loftköstin og höggið af
kattarloppunni. Oðara en hún var laus, hljóp hún af stað vælandi. Nú
var henni ljós hættan, og hún reyndi í ofboði að flýja.
Kisa lofaði henni að hlaupa nokkra metra í þeirri von að kettlingur-
inn mundi elta hana og ráðast á hana eins og hann hafði séð móður
sína gera. En kettlingurinn skildi ekki ennþá þennan leik. Hann var
ekki búinn að ná sér af þeirri undarlegu kennd sem vaknað hafði hjá
honurn við þefinn af þessum brúna kroppi sem dró á eftir sér hala,
áþekkan spotta. Hann elti halann, af því hann var slíku vanur, sló
í hann með loppunni og velti vöngum.
Músin hraðaði ferðinni. Kisa tók undir sig stökk, svo að kettlings-
aulinn skyldi ekki missa bráðina. í þetta skipti steig hún hranalega
ofan á bakið á músinni og beygði sig yfir hana. Svo leit hún til kettl-
ingsins, lét skína í tennurnar og urraði. Hún greip utan um hausinn
á músinni með kjaftinum og rétti sig upp án þess að lina á grimmdar-
legu urrinu. Svo gekk hún nokkur skref með halann á músinni lafandi
niður bringuna á sér. Músin krafsaði í örvæntingu með litlum bleikum
löppunum í kjaftinn á kettinum. Svo lagðist kisa, hélt músinni milli
framlappanna og hallaði undir flatt eins og hún ætlaði að fara að éta
hana. Þá gaf kettlingurinn frá sér hljóð. Móðir hans sleppti músinni
hvatlega, stóð á fætur og gekk burt, þefandi af grundinni.
Loksins hafði kettlingurinn skilið. Aðfarir móður hans, þegar hún
lézt ætla að éta músina, vöktu hjá honum löngun til að drepa. Nú gerði
þefurinn af brúna kroppnum hann óðan. Hann langaði nú aftur til að
hamast, eins og þegar hann var að rífa pappírinn sundur með klónum
og velta sér í vellystingu innan um blómin. En þessi ástríða var miklu