Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Síða 27

TIL AUSTURHEIMS VIL ÉG HALDA
233
búinn að gleyma röngu forestillingunum, sem Jón okkar Pálsson varaði
menn við? Þú ættir þó að þekkja afleiðingar þeirra eftir dauðann.“
Eg held hann hafi haldið áfram að trúa á Valtý.
Það var tvennt, sem knúði mig til þessarar langferðar. Krónisk ógleði
af kokkamennsku ríkjakokkanna á Vesturlöndum og forvitni á að sjá,
hvernig lærisveinum Lao Tse gengi að sjóða sína litlu fiska.
Fimm voru boðnir í þennan leiðangur auk mín. Það var ísleifur
Högnason framkvæmdarstjóri, Jóhannes skáld úr Kötlum, Skúli Þórð-
arson sagnfræðingur, Sophonías Jónsson verkamaður og Nanna Olafs-
dóttir bæjarfulltrúi, sem þá dvaldist í Kaupmannahöfn. Jóhannes var
útnefndur foringi fararinnar.
Nú tóku við óttablandnar hollaleggingar um pestir Asíulanda. Hvaða
plágur er líklegt að ráðist á okkur í Kína?
Læknar hér í bænum ráðlögðu okkur eindregið að láta bólusetja
okkur gegn svartadauða, kóleru, stóruhólu, taugaveiki og paratýfus nr.
1 og nr. 2.
En ísleifur sagði: Ég óttast ekki neinar pestir í Kína. Sendiráð Kín-
verja í Kaupmannahöfn, sem liafði komið á framfæri heimboðinu,
myndi hafa látið okkur vita, ef það teldi þörf á bólusetningu. Þó fór
svo, að við breyttum að ráði læknanna og létum bólusetja okkur gegn
svartadauða, kóleru, stórubólu, taugaveiki og paratýfus nr. 1 og nr. 2.
Á mér fór bólusetningin fram dagana 9. til 17. september, og ég var
öðruhverju rúmliggjandi í þessum plágum ofan á annir við undirbún-
ing fararinnar.
Síðar fengum við að vita sannleikann hjá sendiráðinu: Allar þessar
varnaraðgerðir óþarfar nema ef til vildi innspýtingin gegn stóruhólu.
Þá var búið að bólusetja helming Kínverja gegn bólunni, og hinn
helminginn átti að ljúka við að gera ónæman á næsta ári.
ísleifur hafði haft nokkurnveginn rétt fyrir sér. Hann hugsaði sósíal-
istiskt. Ég hafði verið efandi, gruggaður af gömlum dreggjum hinnar
kapitalistisku siðfræði.
Kvöldið áður en við áttum að fara af stað varð ég skyndilega fár-
veikur í maganum. Ég taldi það vera pestina ævarandi, sem í ein átta
ár hefur perfumerað menningu höfuðstaðarins. Hún var einu sinni
kölluð Samsöluveiki. Ég var ýmist í bælinu eða gekk viðþolslaus um gólf
eða húkti með uppköstum á kamrinum þangað til klukkan að ganga átta