Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Qupperneq 40

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
k.omið fyrir? Ég færði mig framar á gangstéttina og horfði upp á húsvegginn.
Þá verður fyrir mér skilti uppi yfir dyrunum með rauðleitum ljósstöfum:
Babybúðin.
Þetta höfðu verið ínikil uppgangsár á Islandi. Mesta styrjöld mannkynssög-
unnar hafði geisað úti í löndum. Þúsundir borga og bæja höfðu verið lögð í
rústir, tugir miljóna manna verið drepnir, margar miljónir misst allt sitt og
komizt á vonarvöl.
Þessar skelfingar skópu tíma glæsilegra tækifæra heima á íslandi. Fólkinu
þótti undir niðri vænt um stríðið, þegar ekki heyrðist í loftárásaflautunum, og
það heyrðist ekki oft. Nú fyrst í þúsund ár gat það lifað eins og manneskjur.
Menn sem varla kunnu að skrifa nafnið sitt, urðu ríkir á lítilli babybúð. Og
þeir sem kunnu bezt með peninga að fara, lempuðu þá inn á erlenda banka
og slógu um sig á Savoyhótelum stórborganna. Þetta voru dásamlegir tímar.
Ætli einhver, sem skildi tækifærin, hafi bolað Kristjóni aumingjanum héðan,
boðið húseigandanum hærri borgun? Það kvað vera nokkuð algengt hér í
bænum, að húseigendur reki leigjendur sína út úr íbúðunum, ef aðrir bjóðast
til að borga meira. Eða hefur hann fengið sér hentugri rakarastofu? Eða dott-
ið niður dauður úr brennivínsslagi?
Ég varð lostinn ískyggilegum grun. Mér leið ekki vel. Ég verð að íinna
Bessa og spyrja hann. Hann hlýtur að vita, hvernig á þessu stendur með stof-
una. Bessi bjó í útjaðri bæjarins og hafði rakarastofu þaðan skammt í burtu.
Ég ætla að vera kænn. Ég ætla að gera mér það til erindis að biðja hann að
raka mig. Ég ætla að tala við hann á meðan um mannlífið og skjóta Kristjóni
mjög lauslega inn í samtalið eins og af tilviljun. Ég vil forðast að vekja upp
aftur söguþvættinginn, sem gengið hafði um hann í bænum.
Ég tek undir eins strikið út á rakarastofu Bessa. Ég brann af löngun til að
vita, hvað hefði orðið um Kristjón. Ég gat ekki urn annað hugsað alla leiðina,
og þetta var langur vegur.
Loks er ég kominn leiðina á enda og opna hurðina á rakarastofunni. Þar
stóðu tveir rakarar önnuin kafnir inni fyrir, annar að raka ungan mann, hinn
að klippa barn, en móðir þess sat við lítið borð og blaðaði í myndariti.
„Fyrirgefið þér! Er Bessi ekki við?“ spyr ég.
„Nei,“ svarar sá sem var að klippa barnið, án þess að líta upp frá verki.
„Kannski hann verði við seinna í dag?“
„Nei, hann er hættur að raka, að minnsta kosti fyrst um sinn,“ svarar mað-
urinn og lítur snöggvast til mín.
„Þér vitið náttúrlega ekki, hvort liann muni vera heima núna?“ spyr ég.
30