Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Blaðsíða 41

UPPSKERA LYGINNAR
„Ég held hann sé oftast heima,“ svarar maðurinn með hljóm í röddinni eins
og Bessi væri heima af nauðsyn.
Ég vildi ekki tefja hann lengur frá verki og segi: „Fyrirgefið þér ónæðið.
Verið þér sælir!“ Svo gekk ég út, lét hurðina aftur á eftir mér og tók á rás
heim til Bessa. Ég dangla nett á útidyrahurðina. Til dyra kom tæplega mið-
aldra kona, mædd og þung á svipinn, með úfið hár. Ég þóttist vita, að þetta
væri kona Bessa. Skelfing er hún ósælleg, hugsaði ég. Bessi heldur þó ekki
fram hjá henni? Nei, það gerir Bessi áreiðanlega ekki.
„Ég bið yður að fyrirgefa ónæðið,“ segi ég við konuna. „Mætti ég spyrja,
hvort Bessi rakarameistari sé heima?“
Konan svaraði engu, en hnyklaði svolítið brúnirnar og hvessti á mig augun
kuldalega, næstum hatandi, vatt sér svo frá mér og rigsaði inn ganginn og
skaut sér inn í vistarveru til hægri handar. Skyldi hún vera orðin á móti mér
í pólitík? Þá horfir sumt fólk sona á mann.
Konan kom að vörmu spori innan úr vistarverunni og kallar til mín fram í
dyrnar stutt í spuna: „Hann segir þér getið komið. Það eru þessar dyr“ og
benti á dyrnar, sem hún kom út um. Svo stakk hún sér inn um dyr vinstra-
megin út úr ganginum.
Ég gekk hæversklega inn að dyrunum, sem konan hafði vísað mér á, og
harði tvö létt högg utan á dyrastafinn til þess að gera svolítinn platreimleika á
undan birtingu minni í dyrnar. En þegar ég kom í dyrnar, þá hnykkti mér við
og dauðiðraðist eftir reimleikann. Bessi lá á bakið uppi á dívan, stjarfur í
andliti, tekinn og fölur og starði út í loftið. Hann var auðsæilega breyttur
maður. Hvað hefur komið fyrir hann- Ég herti upp hugann og sagði „Góðan
dag!“
Bessi tók varla undir og bauð mér ekki að setjast.
„Fyrirgefðu!“ segi ég. Ég ætla ekkert að standa við. Ég skrapp hingað hara
til að spyrja þig, hvort þú vissir, hvar hann Kristjón hefur núna rakarastofu.
Ég sé að hann er farinn þaðan sam hann var.“
Bessi hreyfði lítið eitt höfuðið á dívaninum og horfði á mig eins og hann
sæi mig í þoku. Mér duldist ekki, að hann var bilaður á sönsum. Ég herti mig
samt upp í að reyna að ljúka erindi mínu og árétti spurningu mína: „Geturðu
sagt mér, hvar hann Kristjón hefur rakarastofu?“
„Hann er farinn,“ svarar Bessi með klökkum rómi eins og upp úr svefni.
„Farinn hvert?“
„Til sjós, — á togara.“
„Og er hættur að raka?“
31