Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Blaðsíða 13

SALVATORE QUASIMODO
NÚ, ÞEGAR LÝSIR AF DEGI
Nóttinni lýkur og tunglið
ley.sist hœgt sundur á himni
og hverfur niður í síkin.
September er svo lifandi á þessu landi
jlatneskjunnar, engin eru grœn
eins og í dölunum sunnaiuands á vorin.
Frá vinum er ég horfinn,
hjarta mitt hef ég falið inni á milli gamalla veggja,
til að vera einn að minnast þín.
Hve þú ert miklu jjœr en tunglið
nú, þegar lýsir af degi
og hófar hestanna smella á steinlögðum götum.
ENGINN
Ej til vill er ég ekki nema barn,
sem er hrætt við hina dauðu,
en dauðinn kallar á
lil að lirijsa jrá öllum verum:
frá ungbörnunum, trénu, skordýrunum,
jrá öllum hlutum sem haja hjarta úr depurð.
Því það hejur ei meir að gefa
og vegirnir eru dimmir
og það er enginn lengur
sem gœti látið það gráta
í áttina til þín, drottinn.
OG BRÁTT ER KOMIÐ KVÖLD
Hver maður er einn á hjarla jarðar
gegnsmognu geisla sólar
og brátt er komið kvöld.
3