Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Blaðsíða 49

UPPSKERA LYGINNAR
og stundum var allt komið á rú strú niðri í geymslunni og gauragangur þar
svo mikill, að fólk gat ekki fest blund langt fram eftir nóttu. Stundum sá fólk
svartan skugga af manni líða fyrir á veggjum íbúðarinnar.
Svo bar við eitt kvöld, að hjónin fóru á bíó og með þeim kunningi þeirra.
Þegar út úr bíóinu kom, þurfti maður konunnar, sem ég vil ekki nefna, að
skreppa einhverra erinda í hús nokkuð í burtu, en konan bauð gesti þeirra
heim með sér í kvöldkaffi. Á leiðinni heim fer hún að segja honum frá reim-
leikunum í húsinu. En gesturinn kvaðst ekki trúa á drauga. Vísindin væru nú
búin að sanna, að yfirnáttúrlegar sýnir og heyrnir stöfuðu af ruglingi í gler-
vökvanum í augunum og dumpi á hljóðhimnuna frá óeðlilegum loftþrýstingi.
Konan svaraði engu.
Þau settust inn í daglegu stofuna og tóku tal saman um sívaxandi dýrtíð í
bænum. Konan sat á sóffa undir vesturveggnum, en gesturinn í djúpum stól
úti við austurvegginn. Undir glugganum, lengst frá gestinum og frúnni, stóð
lítið borð með ýmsu smávegis á, þar á meðal öskubakka úr leir. Dýpst í sam-
ræðunum um dýrtíðina vita þau ekki fyrri til en öskubakkinn þýtur af borðinu
og gegnum þvert herbergið, með næstum ósýnilegum hraða, flýgur rétt utan
við eyrað á gestinum og smellur á austurvegginn, mölbrotnar og eftir varð
stór skella á málningunni á veggnum. Gesturinn stóð samstundis upp stein-
þegjandi, leit ekki einu sinni á frúna, brifsaði batt sinn og skundaði á dyr án
þess að bjóða góða nótt.
Þessi fjölskylda flúði íbúðina eftir fjögra mánaða stríð, án þess að geta selt,
því að þá voru sögur af reimleikunum farnar að berast út um bæinn. Síðan
stóð íbúðin auð í rúma sex mánuði. Þá fékkst loksins kaupandi. Sá var harður
í horn að taka, enda upplýstur maður, sem kvaðst ekki hræðast drauga og
þverneitaði öllu, sem fáfróðara fólk taldi yfirnáttúrlegt. Hann átti líka konu,
sem var mjög sálræn í sér og þess vegna nokkuð áveðurs fyrir óskiljanlegum
hnykkjum.
Eftir að þessi fjölskylda fluttist í íbúðina mátti heita að keyrði um þverbak
með reimleikana. Þungir hlutir lyftust frá gólfi og svifu í loftinu. Læstar
hurðir hrukku upp á gátt. Ólætin niðri í geymslunni gerðust svo mikil, að
húsbóndinn varð oft að fara á fætur um miðjar nætur til að hasta á ófögnuð-
inn. Einn morgun þegar húsbóndinn reis úr rekkju, hafði svefnherbergishurð-
inni verið aflæst að utanverðu og lykillinn stóð utanmegin í skráargatinu.
Þá hafði maðurinn engin önnur ráð en að brjóta rúðu í glugganum og smjúga
þar út til að opna hurðina.
39