Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Qupperneq 47

UPPSKERA LYGINNAR
,,Já, og ég hef enga ástæðu til að rengja orð hennar.“
„Nei, náttúrlega ekki. Ég verð að hiðja þig að fyrirgefa, ég er að flýta niér.“
Svo kvaddi ég hana með handabandi og sagði: „Ég sé þig bráðum.“
Að þessu samtali enduðu var ég sannfærður um, að Bessi hefði ekki dáið
af blóðtappa. Líklega hafi hann kálað sér, og ég tók nú upp lævíslegar njósnir
um dauðamein hans. Ég fór víða um bæinn og leitaði uppi hina og þessa, sem
mér var sagt að hefðu verið kunnugir á heimili Bessa. Eftir mikla vafninga
heppnaðist mér að grafa upp fulla vissu fyrir, að Bessi hefði fyrirfarið sér, og
eftir því sem ég komst næst, hefði hann drepið sig á eitri, en menn gátu ekki
sagt mér hvers konar. Seinna fekk ég pata af því, að Bessi hefði ekki drepið
sig á eitri. Þá hóf ég nýjar eftirgrennslanir um aðferðir hans. Þær báru þann
árangur, að hann hefði annaðhvort skorið sig á háls í baðkerinu eða hengt sig
í geymslunni í kjallaranum. Lengra komst ég ekki, hvernig sem ég reyndi.
Mér varð oft hugsað um örlög Bessa. Hvernig stóð á því, að hann tók sér
ófarir Kristjóns svona nærri, þótt slæmar væru og þeir miklir vinir? Efalaust
hefur hann kennt sjálfum sér að nokkru leyti um að svona fór, þó að hann
reyndi að skella á mig allri skuldinni. En það er samt fremur sjaldgæft í vorum
sjálfsréttlætingaheimi, að menn láti svona brellur við náungann ónáða sam-
vizku sína, jafnvel þó að náunginn sé góður vinur. Var Bessi veiklaður fyrir?
Eða sat eitthvað eftir í honum af siðgæðiskröfum konnnúnismans, sem reif sig
upp á yfirborðið og unni honum engrar hvildar, þó að hann væri búinn að
þjóna öðru siðalögmáli í tólf ár?
En hvernig skyldi nú Bessa skinninu líða? Tvímælalaust illa. Sjálfsmorð-
ingjum líður alltaf illa svo og svo lengi eftir dauðann. Það sýnist vera lögmál
náttúrunnar. Og hann gengur vafalaust aftur. Menn sem sjálfir týna lífi sínu
ganga ævinlega aftur. Bara að hann leiti mig nú ekki uppi.
Ekki löngu seinna fór ég að heyra héðan og þaðan sögur af miklum ókyrr-
leikum í liúsi Bessa heitins. Ég hef alla ævi lagt eyrun að slíkum hlutum. En
ég trúi aldrei reimleikasögu fyrr en ég hef fengið óyggjandi rök fyrir henni.
Og nú var það áhugi minn á þess konar furðum og forvitnin um afdrif Bessa
í eilífðinni, sem ráku mig til að fræðast um, hvað væri á seyði í húsi hans.
En það getur verið ótrúlega erfitt að ná sögu sannri af reimleikum í húsi.
Sumum þykir skömm að láta það berast út að þeir búi undir þaki með draug-
um, sem þeir kalla. Aðrir óttast að húsið falli í verði eða yrði jafnvel óseljan-
legt, ef þeir vildu selja.
Og svona var það með hús Bessa. Ég átti í miklum vafningum með að ná
skröklausum frásögnum af reimleikunum. Ég varð að leggja á mig göngur frá
37