Tímarit Máls og menningar - 01.02.1960, Síða 50

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
Engu að síður sat húsbóndinn fastur við þann keipinn, að hér væru engir
helvítis draugar að verki. Þetta væru útsmognir hrekkjalómar, sem ættu heima
einhvers staðar í nágrenninu.
Það bar við einn morgun í hálfbirtunni, að konuna sótti þungur svefn, eftir
að hún hafði hitað manni sínum kaffi, áður en hann fór til vinnu sinnar.
Undir eins og hann var genginn út, vék hún inn í svefnherbergið og aflæsti
hurðinni og háttaði niður í rúm. En þegar hún er rétt lögzt fyrir, veit hún
ekki fyrri til en maður vel búinn stendur fyrir frarnan rúmið hennar, og í
sama andartaki dregur úr henni allan mátt, svo að hún fær ekki lireyft legg né
lið og engu orði upp komið. Hún glápir sljóum augum á gestinn og sýnist þetta
vera maður, sem hún hafði verið i kærleikum við fyrir mörgum árum. Hann
snarar sér á augabragði úr hverri spjör og sinýgur formálalaust undir sængina
hjá konunni og lyftir upp náttkjól hennar, en hún fékk engum vörnum við
komið sakir magnleysis, enda var hún sannfærð um, að þarna væri kominn
gamall elskhugi, og þegar hann hafði gert liana hluttakandi í því, sem hún
hafði neitað honum um áður en forlögin bundu enda á kynni þeirra, vippar
hann sér fram úr rúminu og klæðir sig af skyndingu. Þá rennur ómegnið af
frúnni, og nú sér hún greinilega, að Jietta er ekki gamli elskhugi hennar, held-
ur einhver, sem hún ber engin kennsl á. Hún verður heltekin af ólýsanlegri
skelfingu og nú man hún, að hún hafði aflæst hurðinni. Hún sér manninn svífa
út um dyrnar eins og hann opnaði hurðina. Hún æðir upp úr rúminu á eftir
honum, en rekur sig þá á hurðina aflæsta, snarsnýr lyklinum í skránni og
hleypur fram í ganginn. Frammi af ganginum var hálfdimmt hol að þeirrar
tíðar byggingarlist anlídanta. Þar sér frúin sýn, sem lá við að gerði hana vit-
stola. Maðurinn sem hafði lyft upp náttkjólnum hennar, var að leysast upp í
eldglæringar frammi í holinu og fylgdu brestir eins og af viðareldi, en maur-
ildislitum glætum sló hér og þar á veggi holsins. Konan sendist sem hendi-
veifa upp stigann lil fjölskyldunnar, sem bjó á loftinu, og biður um í Guðs
bænum að lofa sér að hírast þar þangað til maðurinn sinn korni heim í kvöld.
Fólkið á loflinu varð skelfingu lostið, þegar það sá ástand konunnar, og
spurði, hvaða ósköp hefðu komið fyrir hana. Hún sagði, að húsdraugurinn
hefði staðið í fullri sköpun við rúmið sitt og skotizt þaðan fram í holið og
sundrazt þar í eldglæringar með hraki og brestum. Hún lá fyrir hjá fólkinu á
loftinu, það sem eftir var dagsins og var mjög miður sín.
Þegar ntaður hennar kom heim um kvöldið, sagði hún honutn söguna eins
og hún hafði sagt hana fólkinu á loftinu og heimtaði að þau flyttu sig tafar-
laust úr íbúðinni. Hún sagðist ekki hlusta lengur á bull hans um reimleikana.
40