Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Síða 28

VLADÍMÍR MAJAKOVSKÍ
NIÐUR MEÐ LIST YKKAR
Vegsamið mig!
mikilmennin eru ekkert hjá mér.
Yfir allt sem gert hefur verið
stimpla ég „nihil“.
Aldrei
langar mig til að lesa neitt.
Bœkur?
Hvað eru bœkur!
Áður hélt ég —
að bœkur yrðu þannig til:
skáldið kom,
rétt opnaði munninn, og þegar í stað
var hann tekinn að syngja, innblásni aulinn —
hér hafið þið það!
En það kemur á daginn —
að áður en söngurinn getur hafizt,
þurfa þeir lengi að ganga, fá iljasigg hart,
og spretlfiskur hugmyndaflugsins
veltir sér sljór og fjörkippalaus í botnleðju hjartans.
Meðan þeir sjóða þannig, rím-œrandi,
einhverja súpu úr ásl og nœturgölum,
engist gatan tunguskorin
og á ekkert til að hrópa og tala um.
218