Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Page 56

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Jafnvel háir, þiðnandi snj óskaflarnir meðfram veginum og gangstígunum,
jafnvel styttan af hirtinum, sem var svo óþolandi klunnaleg á daginn, varð
engu líkari en fallegum fjárhundi með marggreind hjartarhorn.
Slíkar stundir fylltu hugann ánægju og friði. Allt andstreymi lífsins hvarf.
Tilhugsunin um hlýtt rúm og væran svefn yljaði Vassílí Petrovits. Honum
fannst á þessari stundu, að gagnkvæmt traust og samhjálp gæti ríkt meðal
manna, að illvilji sjúklinganna hindraði ekki lengur viðleitni hans til að gera
líf þeirra betra, ánægj ulegra og f j örlegra — j á, og þar með hans eigið líf.
Vassílí Petrovits gekk fyrir hornið á einni byggingunni og nam snögglega
staðar. — í gluggum tómu íbúðarinnar var ljós, nánar tiltekið: Það var ljós
í skrifstofunni, í svefnherberginu og jafnvel í billjardstofunni, og þaðan
heyrðist þessi þurri smellur í billjardkúlum. Það var myrkur í forstofunni, en
þaðan barst tónlist, og þegar Vassílí Petrovits náði sér og hélt áfram, sá hann
flöktandi grátt lj ós á veggnum gegnt gluggunum, og þóttist þá vita, að kveikt
væri á sj ónvarpstækinu.
Undarleg tilfinning greip Vassílí Petrovits. Brot úr sekúndu fannst honum
sem hlutirnir sjálfir hefðu gert uppreisn gegn leiðindunum og iðjuleysinu, og
þeir hefðu vaknað upp til lífsins af sjálfsdáðum; að kviknað hefði á lömp-
unum, billjardkúlurnar heíðu farið að renna fram og aftur um græna flóka-
flötina, að sjónvarpstækið hefði lifnað sjálfkrafa, til þess að skemmta hæg-
indastólunum, teborðinu, borðstofuborðinu og sóffanum. En á samri stundu
áttaði hann sig, og annarri hugsun skaut upp í huga hans, raunsærri og æs-
andi. Það hefur gerzt! Þetta, sem hann hafði næstum hætt að vonast eftir,
hafði í rauninni átt sér stað. Gesturinn hafði komið meðan forstjórinn var
fjarverandi, þegar hans var sízt von, og á einhvern dularfullan og óskiljanleg-
an hátt hafði hann fundið íbúð sína, komizt inn án lykils, og með öryggi hús-
bóndans hafði hann vakið hina dauðu til lífsins.
En þessi hugsun varð skammlíf — og hvarf þegar í stað fyrir óljósum
kvíða. Nei, það getur ekki verið ...
Hljóðlega læddist hann á tánum að húsinu. Hann stiklaði krapakenndan
leysingarsnj óinn að glugganum.
Við sjónvarpstækið sá hann þernuna Nastju, með stóru hendurnar í kjöltu
sér. Hún horfði með athygli á myndræmuna renna hj á. Klakva, tíu ára gömul
dóttir húsvarðarins, Stephans, sat henni á hægri hönd og starði á þetta furðu-
verk frá sér numin. Við vinstri hlið Nastju sat yngri bróðir Klövku, og
dreymdi sætt í djúpum hægindastól. í gegnum hálfopnar dyrnar gat Vassílí
246