Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Síða 17

heldur veitir ríkulega. Og sízt af öllu
niá líklega svíkjast um hvað varðar
fjölmiðlunarformin. Og vel á minnzt:
Hvað er þá fjölmiðlunarform? Há-
timbrun? Vélgengni tímans?
Er ekki fjölmiðlunarform hvers
tíma það form, sem helzt nær til
flestra og hefur því mest áhrif?
Hefði dönsk biblía ógnað þjóðemi
okkar nema einmitt í krafti prentaðs
máls? Og hefði það bjargað þjóð-
erninu þá að predika fjandskap við
prentlistina og kenna henni um allt
heimsins höl. Sem betur fer hendir
slík afstaða ekki fátæklinga einsog
bent hefur verið á. Slík afstaða er
þeirra einna, sem stignir eru inní
fílabeinsturninn að vernda sína prí-
vatmenningu. Og afstaða þeirra í
fílabeinsturninum er allra góðra
gjalda verð þó hún sé ekki einhlít
fremur en hver önnur afstaða.
Hitt má einnig ljóst vera, að sá
menningarlegur háski, sem nú steðj-
Yngsta grein listanna
ar að okkur þessi árin umfram það
sem eðlilegt má teljast stafar ekki
eingöngu af ofáti og verður því ekki
bægt frá með föstum einum saman.
Hann gæti einnig að nokkru stafað
af veikleika hinnar starfandi menn-
ingar — þarf að minna á það að
engin keðja er sterkari en veikasti
hlekkurinn ? — og þannig gætu einn-
ig þeir, sem í alvöru tala um það í
blöðunum þessa dagana, að menn-
ingin megi þá fara sinn veg, sé hún
ekki sterkari, haft nokkuð til síns
máls.
Mér er það semsé ekkert launung-
armál, að það veldur mér undrun
því meiri sem lengur er um það hugs-
að, að í dag á tuttugasta afmæli lýð-
veldisins skuli kvikmyndalist vera
þátttakandi listahátíðar í fyrsta sinn
í stað þess að við héldum hér með
rniklu veglegra móti uppá segjum tví-
tugsafmæli reglulegrar starfandi at-
vinnukvikmyndagerðar í landinu.
127