Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Síða 74

Tímarit Máls og menningar
4 er ósvikið atómkvæði að form-
inu til, varla nokkurs staðar stuðlar,
hvergi rím. Það kemur manni nokk-
uð á óvart eftir dvergasmíð hinna
kvæðanna.
Hér er stefnt lengra inn í óraun-
veruleikann. Ég finn enga ákveðna
merkingu í þessu kvæði. Aðalatriðið
virðist vera að skapa stemningu:
manni rennur í brjóst. Myndirnar
eru ekki tákn, heldur sjálfstæðar
draumsýnir sem aðeins eiga sér rök
í dulvitund skáldsins. Tökum t. d.
Himininn rignir mér gagnsœjum ten-
ingum yfir hrapandi jörð (Himininn
er vitanlega nefnifall, þ. e. liiminninn.
Steinn sagði að orðið tæki sig betur
út á prenti með einu færra n-i). Þetta
er dæmigert fyrir hillingarnar sem
sækja að manni í svefnrofunum.
En þessar draumsýnir hafa sitt
kerfi fyrir sig. Skringilegum orðum
er ekki raðað á blað af handahófi
bara til þess að skapa eitthvað
skringilegt. Það er skipulag í rugl-
andinni, orð minnir á annað orð með
draumkenndri rökvísi. Engill hrað-
ans minnir á engil dauðans, því hraði
og dauði eru skothendingar. Svo eru
mörg orð í þriðja erindi sem auka á
næturstemninguna og undirstrika
draumsástandið: sofa, -nœtur, mán-
ans, -stjörnur, stjarn-, syjjuð.
Þetta kvæði finnst mér alveg full-
nægjandi í sjálfu sér. En það öðlast
líka gildi af því sem það er ekki, af
mótsetningunni við 32 kvæðin á und-
an og á eftir.
5
Frá vitund minni
Til vara þinna
Er veglaust haf
En draumur minn glóði
í dulkvikri báru
Meðan djúpið svaf
Og falin sorg mín
Nær fundi þínum
Eins og firðblátt haf
í þessu kvæði kemur fram önnur
persóna í fyrsta skipti. Hingaðtil hafa
kvæðin fjallað um hina innhverfu
veröld þar sem allt snýst um skáldið.
Nú mætum við fyrst einhverju sem
er utan við þennan hring, þessari
kvenpersónu.
í fyrsta erindi eru þau aðskilin og
haf á milli þeirra.
Annað erindi virðist styrkja þann
grun að athafnasviðið hafi færzt úr
vöku yfir í svefn: draumur minn
glóði. Myndin í þessu erindi er mjög
eðlileg. Oldur hafsins hreyfast ekk-
ert áfram. Hver sameind af vatni
teiknar hægan sporbaug og kemur
aftur á sinn fyrri stað. En áhorfand-
anum virðist aldan vera á fleygiferð
um hafflötinn Þessvegna er báran
díí/kvik.
En sorg hans nær til hennar í
draumi eins og aldan sem virðist fara
yfir hafið. Það sem djúpt liggur,
hreyfist ekki.
184