Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Page 75

RímorðiS haf er endurtekið í
þriSja erindi og lýkur kvæSinu. í
fyrsta erindi var þaS haf sem skildi
þau aS, en í síSasta erindi tengir þaS
þau saman. Þetta er rökræn þversögn
er hrífur sem listrænt bragS. MeS því
aS láta sama orS þjóna tvennum til-
gangi og ríma þaS viS sjálft sig, og
meS því aS notfæra sér þessa tál-
hreyfingu öldunnar bendir skáldiS á
hiS óskiljanlega í fari ástarinnar.
6
Sólskinið
Stormurinn
Hafið
Ég hef gengið í grænum sandinum
Og grænn sandurinn
Var allt í kring um mig
Eins og haf í hafinu
Nei
Eins og margvængjaður fugl
Flýgur hönd mín ó brott
Inn í fjallið
Og hönd mín sökkur
Eins og sprengja
Djúpt inn í fjallið
Og sprengir fjallið
Fyrri hluti þessa kvæSis er alveg
sérstaklega bjartur og jákvæSur, bor-
inn saman viS þaS sem á undan er
gengiS, og kemur manni óSara í gott
skap. Hér virSist skáldiS una náttúr-
unni, og telur upp fallega hluti úr
henni. í öSru erindi höndlar þaS
grænan sandinn og hafiS, tvítekur
,Tíminn og vatnið’ í nýju Ijósi
þau eins og til aS sannfæra sig um
dýrS þeirra.
SíSan kemur Nei, eins og skáldiS
hefSi slakaS of mikiS á en rankaS
skyndilega viS sér.
í síSari hluta kvæSisins blossar aft-
ur upp fjandsemin viS efnisheiminn.
SkáldiS gerir árás á náttúruna, eSa
náttúrustemninguna, skekur hnefann
framan í fjalliS eSa bandar því frá
sér. Slíkt geta kraftaskáld leyft sér, en
þaS lýsir aSeins vanmætti annarra.
Og hér vantar alla stuSIa, hér vantar
festuna og þann viSkunnanlega hlæ
sem ljóSstafirnir gáfu fyrri hlutan-
um. Breytt afstaSa skáldsins orsakar
formbreytingu.
7
Vatn sem rennur
Um rauðanótt
Út í hyldjúpt haf
í dul þína risti
Mín dökkbrýnda gleði
Sinn ókunna upphafsstaf
Og sorg mín glitraði
Á grunnsævi þínu
Eins og gult raf
Þetta kvæSi er undir afbrigSi af
32. ÞriSja lína í fyrsta erindi er t. d.
sérstuSluS og dregur betur athygli aS
sjálfri sér. Löng sérhljóS í áherzlu-
atkvæSunum gera þau enn áhrifa-
meiri. Þetta minnir á endinn á Bik-
arnum eftir Jóhann Sigurjónsson:
183