Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Síða 78

Tímarit Máls og menningar
Þessu kvæði svipar mjög til 5. Þar
á milli hafa kvæðin aðallega fjallaÖ
um umheiminn og tjáningu sálarinn-
ar. Nú kemur aftur að kvenpersón-
unni.
Hér eru harmur og hamingja sett
í sem nánust tengsl. Og það er harm-
urinn sem kastar sinni hirtu á ham-
ingjuna. Þessi sameining andstæðna
tjáir betur en nokkuð annað tvíþætt
eöli ástarinnar.
11
Eins og blóðjárnaðir hestar
Hverfa bláfextar hugsanir mínar
Inn um bakdyr eilífðarinnar
Eins og nýskotnir fuglar
Falla nafnlausir dagar
Yfir náttstað minn
Eins og naglblá hönd
Rís hin neikvæða játun
Upp úr nálægð fjarlægðarinnar
Meðan andlit mitt sefur
Eins og óslokkið kalk
í auga fljótsins
Hér hefst lokakaflinn og hverjum
þætti af öðrum er lokið. Þversagn-
irnar ná hámarki í þessu kvæði. Það
ber að líta á þær, og eins líkingarnar,
sem draumsýnir er líða hjá Meðan
andlit mitt sefur.
í fyrsta erindi er hugsunum skálds-
ins líkt við meidda hesta sem ganga,
haltrandi ef til vill, inn um bakdyr
ódauðleikans. Mér finnst það lýsa
vel kvæðum Steins, eða öllu heldur
því áliti sem hann hafði á þeim. En
ég hef aldrei getaÖ lifað mig til fulls
inn í annað og þriðja erindi. Annað
erindi á sýnilega við framrás tímans
og í þriðja erindi eru þversagnir
uppistaðan. í fjórða erindi erum við
aftur minnt á draumsástandið. Og
hér er ein þversögn enn: kalk getur
ekki verið óslokkið í vatni.
Ég hef alltaf átt hágt með að
botna í þessu kvæði. Mér finnst við-
leitni skáldsins til að gefa í skyn hið
óskiljanlega með þversögnum og ó-
væntum líkingum ekki bera árangur
hér. Annars er 11 einna líkast 2, en
vantar hina föstu stígandi þess.
12
í sólhvítu ljósi
Ilinna síðhærðu daga
Býr svipur þinn
Eins og tálblátt regn
Sé ég tár þín falla
Yfir trega minn
Og fjarlægð þín sefur
í faðmi mínum
í fyrsta sinn
Þetta kvæði er rökrétt framhald af
5 og 10. Það hefur sama rólega yfir-
hragðið og þau. Hryggðin er söm við
sig og nálgast sjálfsmeðaumkun (eins
og í 3). Það sem kallaÖ var sorg í 5
og harmur í 10 er tregi hér.
Og enn leitast skáldið við að ná til
kvenpersónunnar. I 5 var það falin
sorg mín nœr fundi þínum, og í 10,
Um hið veglausa haf lœt ég hug minn
fljúga lil hvarms þíns. Hér er fundur
188