Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Qupperneq 12

Tírnarit Máls og menningar
sæti. Hjúkrunarfólkiö sat við sér-
stakt borð, og þar gat að líta Jónas
ráðherra sjálfan fyrir miðju borði.
Var nú matur fram borinn. Aldrei
gleymast þau djúpu, yfirþyrmandi
vonbrigði. Fram var reiddur soðinn
þorskur! Við gáfum ráðherranum
hornauga. Skyldi hann ekki móðgast,
stökkva upp úr sæti sínu og heimta
þann viðurgerning sem okkur fannst
embætti hans sæmandi? Ekkert skeði.
Ráðherrann og yfirlæknirinn ræddu
saman yfir borðum, að því er virtist
í mesta bróðerni.
Þetta varð dagur undrunar og þó
nokkurra vonbrigða. En kvarnir guð-
anna mala hægt. För ráðherrans átti
eftir að leiða af sér ýmsar breytingar
viðvíkjandi hælinu, sem þó urðu ekki
á þeim tíma sem hér um ræðir.
Jónas Jónsson ráðherra ók burt.
Við horfðum lengi á eftir bifreiðinni
sem flutti frægasta mann íslenzkra
stjórnmála á þeirri tíð. Nokkur tími
leið. Kemur þá ekki sú rosafrétt með-
al manna, að sjálfur ritstjóri Tímans,
Jónas Þorbergsson, sé væntanlegur
hingað á hælið! Það er stórt orð,
Hákot. Tíminn var stórveldi í okkar
hugum þá. Ritsljóri slíks blaðs hlaut
að vera nokkurs konar leyndarráð að
tign. Að minnsta kosti hlaut hann að
vera hingað sendur af Jónasi ráð-
herra, til þess að grandskoða sem
gerst ástand og horfur í Jiessari stofn-
un. Jónas Þorbergsson kom nú reynd-
ar von bráðar. En hann fór ekki út
fyrir dyr á stofu sinni lengi vel. Koma
Jónasar ritstjóra í þetta hús var engin
leyndarráðstöfun. Hann var kominn
hér í sama tilgangi og við öll, að
reyna að fá heilsubót. Við ræddum
mikið hvort ritstjóri Tímans myndi
ekki njóta þeirra fríðinda sem slíku
leyndarráði hæfði, til dæmis hvort
honum yrði ekki fenginn sérstakur
silfurborðbúnaður, og látinn sitja að
borðum með stjórn hælisins. Undrun
okkar varð því ekkert smáræði, þeg-
ar Jónas Þorbergsson tók sér sæti,
einmitt við sama borð og ég sat.
Reyndar var þar fyrir margt stórand-
legt fólk, auk smælingja eins og mín,
en samt var þessi tilhögun einstæð
upphefð fyrir alla sem þarna voru
fyrir. Ekki leið á löngu þar til leynd-
arráðsnafnbótin gleymdist, og Jónas
Þorbergsson varð sem einn af oss.
Samt kölluðum við hann alltaf rit-
stjórann í umtali. Það var eitthvað
svo notalega hefðarlegt að geta sagt:
Við vorum úti á göngu með ritstjór-
anum.
Tónlist var mikið iðkuð á hælinu.
Ymsir kunnu að leika á hljóðfæri,
og þó nokkuð var af góðu söngfólki.
Einn maður átti grammófón og all-
gott hljómplötusafn. Vinsælastir
söngvarar voru þeir Einar Markan,
Pétur Jónsson og Eggert Stefánsson,
að ógleymdum Hreini Pálssyni (Kol-
brún mín einasta, ástfólgna hlín).
Af útlendum tizkulögum var Sole Mio
í mestu uppáhaldi, enda nýtt af nál-
218