Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Blaðsíða 19

Úr Grikklandieyjum
búnir að glutra þjóðerninu; forvitinn maður má lengi leita þar til hann finn-
ur albanskt örnefni.
Lítil bukt opnast til hafs með þröngu sundi, fjöll næstum á fjóra vegu; það
er skipalægið. í fjarðarbotninum er lítið pláss með verzlunarbúðum og
skemmum, fáeinar knæpur og vistarverur fyrir sumargesti. Þorpið sjálft
Kora, eða öllu heldur Hora, liggur uppi í fjalli utan í brattri hlíð og stígur
steinlagður upp eftir, gengur ösnum og mönnum; við vegarbrúnina standa
pálmar, sýpressur og efkalýptus. A hægri hönd er víð slétta eða dalur, kall-
aður Kabos á mállýzku eða Kambos, þar vaxa gullapaldrar, perutré og marg-
vísleg fíkjutré, vínviður og hinn blómlegi viðsmjörsviður, í þá líking sem er
á Feakalandi; engið er litkað af ilmríkum blómum, þar eru lavendlar, liljur
og rósir og fjólur sem hafa lit hafsins og hið rauða valmeyjargras; korn vex
á hjöllum í hlíðunum.
En þegar kemur upp í þorpið, þá er lítið torg með knæpum og matsöluhús-
um, hvitmálað kirkjukorn, undir furutrénu sitja karlarnir á kvöldin og spila
teningaspil. Göturnar eru sneiðingar utan í brattanum, eins og þröng sund
eða gangar í endalausu völundarhúsi, vínberj aklasar drúpa ofan af bitum yfir
götunni. Fjær standa nokkrar myllur á holti og ganga fyrir vindi; annars
staðar er myllum ekki haldið við nema til skrauts og skemmtunar fyrir ferða-
fólk; síðan taka fjallvegir við.
Það er kvöldsett og skuggsýnt, sólin er að setjast fyrir vestan Síkínos, hafið
vinrautt, svali í loftinu og hafgola, storminn hefur lægt með kvöldinu; neðan
af plássinu heyrist ómur af búzúkja því fólkið er farið að dansa; laustik
syngur upp í holti. Fyrir utan prestshúsið við endann á torginu situr prestur-
inn á þrepi, með mikið skegg sítt og grátt, tíu bama faðir. Prestsdóttir situr
uppi á þaki og hjalar við tunglið, því hún fær ekki lengur að fara út á kvöld-
in, sextán vetra, grannvaxin eins og sýpresviður, hárið tinnusvart. Hjá Plakíó-
tis sitja nokkrir kallar yfir kaffi, þeir gömlu á vrakja með kollhúfur eins og
á Krít; í Naxey höfðu þeir fez. Ondvert mér situr Karos fyrir utan knæpuna
hjá sér, nafni dauðans, myrkur og gneypur, sköllóttur með gleraugu, ekki
ólíkur sýnum trúhneigðum skraddara ofan úr dölum í norskum róman. Dótt-
ir hans er fyrir framan hjá honum á sumrin, en á veturna er hún á skóla á
Santoríní, svo þetta er stórlátt fólk, seytján vetra, með sítt slegið hár og hryn-
ur ofan um axlir henni, slétt, kastaníubrúnt, næstum ljóst, xanþí eins og þeir
segja, með brúna leggi og grannan háls, miðmjó eins og reyr, hörundið hefur
lit lilju, rauðar varir eins og kirsiber; ég kalla hana Krýsúlu með sjálfum
15 TMM
225