Tímarit Máls og menningar - 01.11.1964, Qupperneq 25

Hvað er eldi guðs?
vasana aí grjóti, taka þungan stein, leggja hann á brjóstið undir peysuna eSa
kjólinn, vefja aS meS snæri og kasta sér af Tánni, sem kölluS var, en undir
henni var góSur hylur. Þetta fólk rak í bótinni eftir aS brimiS hafSi losaS
helluna undan klæSum þess.
Ég fann afa sitjandi á litlum stabba i græna skúrnum meS pottinn milli
fóta sér. Hann saug kartöflur úr hýSinu.
Ég sneri aftur án þess aS gera vart viS mig, sagSi ömmu, sem tísti lymsku-
og hæSnislega: SegSu honum eSa kallaSu gegnum rifu, sem er betra: eldi
guSs er orSiS nógu feitt til slátrunar. Láttu hann ekki sjá þig.
Ég nennti ekki aS látast, færSi afa skilaboSin. Hann sagSi:
SnautaSu inn meS pottinn.
Hann hafSi étiS allar kartöflurnar. Ég hlýddi.
Áááá, sagSi amma, glúrinn er hann.
Dagurin leiS í algerri þögn. Ekki lét afi sjá sig.
HvaS er eldi guSs? spurSi ég um kvöldiS, þegar amma lá hálfbogin fram-
an viS stóru Skandía-eldavélina, sem var mikiS þing fyrir hvaS glæSurnar
lifSu lengi í henni. Amma lifgaSi þær á kvöldin meS miklum hvalablæstri.
Sálin, svaraSi hún, hann elur sig á sálinni, líkt og viS borSum smælki og
gamalt rollukj öt sýgur hann sálina úr skrokknum á manni, — eins og þú sýg-
ur úr kartöfluhýSi eSa merg úr beini. Á því fitnar hann.
Yfir eldholiS var stóri potturinn kominn fullur af smælki, i þetta sinn
spírulausu.
Amma púaSi og blés í glæSurnar af miklum ákafa. ViS mikinn blástur,
sem þeir einir kannast viS sem orSiS hafa aS lífga glæSur, kemur svimi og
móSa yfir augun. Hún reis upp til hálfs framan viS glæddan eldinn í hólfinu.
Núna er komiS aS minni sál, sagSi hún og snarféll skjálfandi á gólfiS.
SegSu viS hann: nú sezt guS aS feitu.
Ég hljóp í dauSans ofboSi til græna skúrsins, afdreps afa þegar kastaSist
í kekki milli þeirra og hann neitaSi aS koma heim fyrr en hún bæSi um fyrir-
gefningu. Ég sagSi:
Afi, nú sezt guS aS feitu. Og bætti viS: Amma liggur dauS á gólfinu.
Þessi orS höfSu töfraáhrif. Afi hljóp inn.
En í þetta skipti varS hann aS liggja á hnjánum á hörSu gólfinu og blása
lifsanda í nasir hennar löngu eftir aS hún vaknaSi úr dáinu stynjandi milli
tístandi hláturs:
Nei hættu, nei hættu.
Mörgum árum síSar trúSi hún mér fyrir leyndarmálinu:
231