Tímarit Máls og menningar - 01.09.1978, Page 60

Tímarit Máls og menningar
málamanneskja. En hún hafði hæfileika til að tjá sig þannig að gott var
að skilja hana hvað sem málinu leið.
Meðan ég var í nábýli við hana lifði hún mest á kjötsúpum sem hún
endalaust var að malla á bak við teppið. Þær gerði hún úr beinum og af-
gangi sem Klein kjötkaupmaður lét hana hafa. Mig gmnar að þessar
beinagjafir hans hafi verið henni mikil hjálp. Stundum keypti hún sér
mjólk og skyr sem hún lofaði hátt með handapati. Oft færði hún mér
steikta skyrbollu og reyndi á allan hátt að hafa áhrif á matseld mína. Hún
fyrirleit gamla íslenska matinn og taldi hann allan eitraðan.
Eitthvað hefur kennslan sem hún hafði verið takmörkuð. Seinusm árin
vissi ég hana vera að rukka fyrir Vísi. Það hefði hún varla gert nema í
neyð því hún var ekki hraust. Og stolt hennar var mikið.
I herberginu hennar hékk mynd af Albert Bassermann sem var einn
merkasti leikari Þýskalands og þekkmr fyrir áhrifamikla túlkun og ógleym-
anlegur öllum sem sáu leik hans. Hann þekkti hún frá yngri ámm sínum
og hún talaði um list hans af mikilli kunnátm og skilningi.
Hún var leikari að mennt og leikstjóri, hafði unnið hjá útvarpinu í
Leipzig meðal annars sem þulur. Eina sýningu setti hún upp hjá Leikfélagi
Reykjavíkur. Það var „Annarra manna konur“ og fékk bærilegar viðtökur
efdr því sem ég best veit. En það hafði ekki orðið framhald af þeim störf-
um hennar.
Aður en þau Jóhann tóku saman hafði hún, að mig minnir, verið gift
herforingja í þýska hernum. Og þau hafa verið stöndug. Af öllu því sem
hún áður átti var eftir einn hringur. Þetta var óskaplega fallegur hringur
með smaragð í. Hún sagði að þessum hring fylgdi sú náttúra að ef eitthvað
gott kæmi fyrir hana þá yrði steinninn blár. En væri eitthvað illt í vænd-
um þá varð hann grænn.
Hún trúði mikið á þennan hring.
Plöm átti hún líka setta saman úr koparhringjum. Fengi ég höfuðverk
þá kom hún alltaf með þessa plötu og setti hana undir koddann minn.
Sagði að platan ætti að bjarga mér frá höfuðverknum. Hún hafði dálítið
sérstakar skoðanir en mér fannst hún eins heilbrigð og best gerist.
Mikið var hún á ferðinni út og suður og óróleg nokkuð en samt las hún
heil ósköp. Þó leikhúsið ekki nýtti krafta hennar þá fékk hún að lesa upp
einu sinni tvisvar á vetri í Háskólanum. Upplestrar hennar vom raunveru-
lega stórviðburðir þó fáir kæmu. Ég sat mig aldrei úr færi að hlusta á
hana.
278