Tímarit Máls og menningar - 01.09.1978, Síða 118

'Tímarit Máls og menningar
síðasttalda stigið var oftast sýnilegt, að
lækningaaðgerðir voru aðkallandi. Jafn-
framt var kannað, hvort sá munur á
geðheilsu, sem fram kom, væri tengdur
einhverjum stéttum öðrum fremur. Ollu
þessu er skilmerkilega lýst, en hér er
aðeins rúm fyrir heildartölur: Geðheilsa
ágæt: 62.4%, viðunandi: 19%, léleg:
18.6%. Síðasti hópurinn (202 börn)
greinist þannig eftir kynjum: Tauga-
veiklun og ýmsa geðtruflun á alvarlegu
stigi sýna 20.7% drengja og 16.5%
stúlkna úr 1.087 börnum alls. Langflest
eiga þau til 1., 2. og 5. stéttar að telja,
en koma aðeins örfá úr 6. stétt. Bókar-
höfundum þykja að vonum þessar niður-
stöður geigvænlegar og þeir eru uggandi
um samfélagsheill þess æskufólks, er
þannig vex upp.
Hér er sýnilega um flókið og vanda-
samt rannsóknarefni að ræða, sem að
mínum dómi hefði átt að fá meira rúm
í bókinni. Eigi að síður eru þessir tveir
lokakaflar bókarinnar mjög áhugaverð-
ir. Með þeim og eftirfarandi Ágripi og
ályktunum (Summary and Conclusions)
rýmkast sjónarsviðið verulega. Við sjá-
um barnið sjálft eins og einstaklings-
bundin eðlisgerð þess og hæfileikar
þroskast við breytilegar aðstæður heim-
ilanna og önnur andstæðufull samfélags-
öfl utan skólans. Þessarar rýmkunar
gætir í ýmsum ályktunum, sem höfund-
ar draga. Eina slíka geri ég að lokaorð-
um þessa spjalls.
„Vér höfum séð að uppeldislegir
hæfileikar eru sterklega bundnir stétt-
um. En skólakerfið, að minnsta kosti á
lægri þrepum námsbrautarinnar, sýndi
sig að eiga minni hlut að félagslegri
mismunun en við hefði mátt búast."
(bls. 137).
I þessu mikla fróðleiksverki felst jafn-
framt eggjun, bæði fyrir höfundana
sjálfa og yngri vísindamenn, eggjun til
áframhaldandi rannsókna.
Matthías Jónasson.
Viðtal við Wolf Biermann
Framhald af bls. 255.
saman, hefur sérstaklega góð pólitísk áhrif. Hún á sér nefnilega stað á
tíma haturs, ofsókna og almennrar móðursýki gagnvart öllu sem er talið
til vinstri, samtímis því að margir skelfdir borgarar og margir verkamenn
geta ekki ímyndað sér vinstri mann, menntamann, nema sem mann með
hníf milli tannanna sem sveiflar um sig vélbyssu. A þessum tíma er það
þegar stórkostlegt fordæmi að þekktur vinstrisinnaður öskurapi eins og ég
syngi kvöldlangt ástarljóð, liðhlaupakvæði, vinnusöngva, jafnvel mann-
eskjukvæði eins og við kölluðum þau í alþýðulýðveldinu. Því þá segja
menn: þau eru nú alls ekki líkleg til að kasta sprengjum þessi, þau syngja
jafnvel eitthvað um Renaut kóng frá 13. öld, og þetta eru engar dægur-
flugur, þær eiga líka fortíð. Og fólk sem á sér fortíð á ef til vill líka
framtíð fyrir sér. Þ. H. þýddi.
336