Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Síða 53

Verbúðalíf fyrir stríð
ævinni, sem sagt helmingi meira en ég hafði í vist. 50 krónur var hæsta kaup
sem maður fékk sem vinnukona. Stúlkur fengu ekki svo mikið nema þær gætu
verið eins og húsmæður á heimilinu, tekið að sér að elda mat og allt. En þetta
var lika óskaplega erfið vinna. Maður vandist þessu lífi, en það mátti lítið út af
bera. Til dæmis var alveg óskaplegt þegar veikindi komu upp. Það kom upp
inflúensa næstum á hverjum einasta vetri. Og það var ólýsanlegt að vera með
fárveikt fólk inni í öllum þessum þrengslum. Þarna var matargufa og alls konar
óloft og þetta var svo nálægt sjónum að ekki bætti mikið úr þó að gluggi væri
opnaður.
Hvemig var að búa pama í landlegum?
Það var stundum ekki sem allra best. Það voru haldin böll í stóru pakkhúsi
sem er brunnið fyrir mörgum árum. Það var kallað í gríni Gyllti salurinn. Þarna
var dansað á steingólfi og allt afskaplega fornfálegt, með lampaljósi upp undir
stoðum einhverjum. Svo voru nokkrar tröppur niður á bryggjuna og svo rétt
fyrir neðan sjórinn. Það var nú ekki laust við það að sumir fengju á sig skvettur
þegar þeir voru farnir að hallast. Menn drukku sig fulla og jafnvel slógust, og þá
varð maður nú hálfóttasleginn. En yfirleitt var sambúðin hjá okkur stelpunum
ágæt, og það bjargaði okkur mikið. Við héldum saman og fórum ósköp
gædlega, og ef maður hélt að þ ð yrði einhver ófriður þá héldum við hópinn.
Umgengnin um verbúðirnar var auðvitað misjöfn. Sumir af þessum mönn-
um voru drykkfelldir og ruddar, aðrir afskaplega prúðir og ágætismenn, og mín
reynsla af þessum mönnum var miklu betri en ég átti von á. En hitt var annað
mál, að það var varla hægt að segja að það væri búandi á þessum stöðum. Hinir
og þessir flykktust bara að þarna, litu þannig á staðinn að þar mætti láta öllum
illum látum og þyrfti ekki að bera virðingu fyrir neinu, engin börn sem þyrfti að
sveigja sig fyrir eða neitt þess háttar.
Urðuð pið beinlmis fyrir ágengni?
Nei, það varð ég ekki vör við. Það var einstaka maður sem var með frekju og
þá varð að kalla á einhvern annan til að vippa honum út. En það kom fyrir að
það voru brotnar upp hurðir, ekki neitt frekar í þeim tilgangi að ráðast á okkur
heldur til að ráðast á næsta mann sem viðkomandi átti eitthvað sökótt við eða
þótdst eiga. Menn vilja oft vekja upp gamla drauga þegar fykur í þá eða þeir eru
undir áhrifum víns.
Hvað líkaði pér verst við á pessum árum?
Á síðustu vertíðinni átti ég ömurlegasta vist í sambandi við þessa verbúða-
ráðskonustöðu. Við þann bát unnu Vestfirðingar og Austfirðingar, og Vest-
firðingarnir voru svo óskaplega drykkfelldir. Það voru bræður, formaðurinn og
175