Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Blaðsíða 109

Mjög gamall maður
og hafði breitt vængina til þerris i sólskininu, og allt í kringum hann 1 á
ávaxtahýði og afgangur af árbítnum sem morgunhanarnir höfðu fleygt til
hans. Onæmur fyrir átroðningi umheimsins lét hann við það sitja að gjóa
upp fornlegum augum og tauta eitthvað á mállýsku sinni þegar faðir
Gonzaga kom inn í girðinguna og bauð honum góðan dag á latínu.
Fyrsta grunsemdin vaknaði í huga prestsins þegar hann sannreyndi að
engillinn skildi ekki tungu Guðs og kunni ekki að heilsa fulltrúum Hans.
Næst gaf hann því gaum að í návígi virtist engillinn of mannlegur: af
honum lagði útivistarlykt, neðri hluti vængjanna var þakinn sníkju-
sveppum og stærstu fjaðrirnar illa farnar af völdum jarðneskra vinda, og
ekkert í eymdarlegu fari hans var samboðið virðingu engla.
Þá fór presturinn út fyrir girðinguna, og í stuttri ræðu varaði hann
hina forvitnu áhorfendur við hættum sem stafa af trúgirni. Hann minnti
þá á þann slæma sið djöfulsins að grípa til skemmtibragða til að rugla þá
í ríminu sem ekki gættu að sér. Hann sagði að vængir væru ekki
aðalatriðið þegar greina ætti milli spörhauks og flugvélar, og miklu síður
skiptu þeir máli þegar bera þyrfti kennsl á engla. En hann lofaði að skrifa
biskupi sínum bréf og biðja hann að skrifa annað bréf til erkibiskupsins,
sem síðan skrifaði páfanum, til þess að endanlegur úrskurður um málið
kæmi frá hinum æðsta dómstól.
Forsjálni hans hlaut ekki hljómgrunn. Fréttin um engilinn fangna
barst út með slíkum hraða, að nokkrum klukkustundum siðar minnti
húsagarðurinn á markaðstorg og senda varð hersveit á vettvang með
byssustingi að hræða burt manngrúann sem var að því kominn að leggja
húsið í rúst. Elísenda, sem var næstum orðin baklaus af að sópa upp allt
þetta markaðsrusl, fékk þá góðu hugmynd að loka húsagarðinum og setja
upp fimm senta gjald fýrir þá sem vildu sjá engilinn.
Forvitna dreif að, allt frá Martíníku. Farandhópur fjöllistamanna kom,
og í hópnum var fljúgandi loftfimleikamaður sem flaug suðandi yfir
mannhafinu nokkra hringi, en enginn veitti honum athygli vegna þess að
vængir hans voru ekki englavængir, heldur leðurblöku. Ogæfusömustu
sjúklingar frá Karíbahafi komu í leit að heilsubót: vesöl kona sem frá
barnsaldri hafði verið að telja hjartaslög sin og átti ekki lengur nógu háar
tölur; Jamaica-búi sem gat ekki sofið fyrir hávaðanum í stjörnunum;
231