Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Qupperneq 112

Tímarit Máls og menningar
orðstír engilsins þegar kóngulóarkonan kom til sögunnar og gekk
endanlega frá honum. Þannig laeknaðist faðir Gonzaga í eitt skipti fyrir
öll af svefnleysinu, og garður Pelayos varð aftur einmanalegur einsog
hann var þegar rigndi í þrjá daga samfleytt og krabbarnir gengu um gólf
í svefnherbergjunum.
Húsráðendur þurftu ekki að kvarta. Fyrir peningana sem þau höfðu
safnað byggðu þau tveggja hæða hús með svölum og görðum og á svo
háum múrsteinsstöpli að krabbarnir komust ekki inn á vetrum og með
járnrimla fyrir gluggum til þess að englarnir gætu ekki flogið þar inn.
Pelayo setti á stofn kaninubú rétt fyrir utan þorpið og sagði endanlega
skilið við fógetastarfið vanþakkláta, og Elísenda keypti sér háhælaða
satínskó og marga gula'silkikjóla einsog þá sem fínustu frúrnar klæddust
á sunnudögum á þessum árum. Það eina sem ekki var hreyft við var
hænsnagirðingin. Stundum var hún þvegin upp úr þvottaefni og
hænsnaskíturinn brenndur, en það var ekki til að þóknast englinum,
heldur til að bægja burt pestinni sem gekk ljósum logum um allt og var
að breyta nýja húsinu í gamalt hreysi. I byrjun, þegar barnið var að læra að
ganga, var þess vendilega gætt að það kæmi ekki nálægt hænsnagirðing-
unni. En brátt gleymdist óttinn og pestin vandist og áður en barnið skipti
um tennur hafði það tekið upp á að leika sér í hænsnagirðingunni, enda
var vírnetið rotið og niðurfallið á pörtum. Engillinn var ekki síður
ónotalegur við barnið en aðra dauðlega menn, en þoldi því hin uppá-
tektarsömustu prakkarastrik af þeirri auðmýkt sem einkennir hunda
þegar þeir hafa læknast af öllum blekkingum. Barnið og engillinn
veiktust samtímis af hlaupabólunni. Læknirinn sem kom að skoða barnið
stóðst ekki freistinguna að hlusta engilinn um leið, og heyrði þá slík
andvörp í hjartanu og þvílíkan hávaða í nýrunum að honum fannst með
ólíkindum að sjúklingurinn væri enn í tölu lifenda. Það sem vakti samt
mesta furðu hans var rökfræði vængjanna. Þeir virtust svo eðlilegir á
þessum fullkomlega mannlega líkama, að læknirinn skildi ekki hvers-
vegna aðrir menn höfðu ekki vængi.
Þegar barnið hóf skólagöngu var langt um liðið síðan sólin og vind-
arnir höfðu eytt síðustu leifum hænsnagirðingarinnar. Engillinn
skreiddist allra sinna ferða einsog dauðadæmd og húsbóndalaus vera.
234