Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Blaðsíða 101

Drengurinn og trumban
Pabbi! Guida, sjáðu hann pabba!
Drengurinn þekkti hann einkum af því hann strauk úfið hárið. Þetta
var hann. Faðirinn var hermaður. Ottalaus.
Heyrðu, pabbi! hrópaði hann.
En þögnin saug í sig sérhvert hróp. Enginn heyrði. Og svo rofnaði
straumurinn skyndilega. Eða andstæður vindur blés öllu heldur yfir
hann, ýfði, á sama hátt og kornöxin þegar óstýrilátur andvari skiptir um
átt. Yst myndaði lögreglan vegg. Og handan við vegginn reis annar, með
gnæfandi byssur sem biðu kyrrar eftir að líkamir fólksins byðu sig fram.
Víst voru þetta sömu byssur og nóttina forðum.
Upp úr fjöldanum reis rödd, ærandi, rám, bylgja sem hnígur og hefst
síðan á ný. Ólgandi hjartað í brjósti Jenito langaði að slá tryllt í takt við
strauminn og auka hann af reiði og ókyrrð. Pegar fjöldinn hóf áhlaup á
ný, líkur særðu nauti, þá hrakti veggur mundaðra byssna hann undan.
Straumurinn dreifðist. Fólk leystist frá honum á ólmum hlaupum og
hvarf í lögregluvegginn; naut sem flýja og eru étin upp. Þau biðu ósigur,
komust ekki gegnum vegginn.
Jenito strauk höndum um ískalt og rakt ennið. Næstum eins og pabbi.
Faðirinn var ósigrandi. Skyndilega leit hann á myndina á veggnum,
stælta hestana, hermennina, trumbuna. Fólkið vantaði trumbu. „Lof-
arðu?“ — „Nei, pabbi, ég get ekki lofað.“ Drengurinn fór að berja
trumbuna áður en hann komst út á götu og opnaði sér stöðugt leið
gegnum hikandi og dreifðan mannfjöldann, fremst í fylkinguna þar sem
straumurinn gat runnið út í sandinn eða sigrað.
Nokkrum klukkustundum síðar leituðu forvitnir enn að blóðblettin-
um á miðri götunni, þegar þeir komu til að skoða götin á húsveggjunum
eftir skotin. Bletturinn vottaði enn um staðinn þar sem byssukúlurnar
hæfðu brjóst drengsins með trumbuna. En einhver hafði þurrkað hann.
Og hinir forvitnu fóru, sannfærðir um að þegar vopnuðu mennirnir
drepa þá skilja þeir enga bletti eftir sig. Bara holur.
Með FERNANDO NAMORA, sem fæddist árið 1919 erum við komin að raunsæ-
isskáldskapnum í nýja stílnum, eins og hann var sviptur öllum skrúða, en í hans stað
var boðskapurinn og innihaldið agað af skoðun höfundar: engu að síður sér
lesandinn að Namora er ekki alveg laus við táknið sem hér er hvorki tré né kona eða
andblær æsku, heldur trumba.
Namora og Manuel Fonseca voru helstu frumkvöðlar nýraunsæisins, hófu feril
571