Tímarit Máls og menningar - 01.04.1989, Blaðsíða 26

Tímarit Máls og menningar
stafsetningu. (Þrælsmerki, sem verður að afmást. Tímarit Máls og menningar
(1) 1943, 27)
Lokaorð
Hér að framan hefur einkum verið fjallað um fáein álitamál sem kvikna við
lestur þessara þriggja ritdóma, einkum ritgerðar EMJ um stafsetningu, Njálu
og stafróf. Það breytir því ekki að margar athugasemdir þiggjum við með
þökkum, t.d. ábendingar GN og EGP um prentvillur og aðrar verri; EGP
bendir okkur til að mynda á fimm villur í öðru skýringarheftinu: það er auð-
vitað fimm villum of mikið. Hann gerir einnig athugasemdir við frágang ein-
stakra sagna, sumt í þeirri ræðu er laukrétt, annað byggt á misskilningi, svo
sem þau orð hans að við höfum sniðgengið að nota eða nefna IF.
Fleiri atriði og smærri mætti tína til, svo sem það ranghermi EMJ að Stein-
grímur E. Kristmundsson hafi myndskreytt skýringarheftin bæði, hið rétta er
að Olafur Már Guðmundsson teiknaði myndirnar í síðara heftið. EMJ virðist
líka hafa flýtt sér heldur mikið þegar hann gekk frá upphafi dómsins: þar er
ranglega farið með heiti útgáfunnar (á að vera íslendinga sögur og þœttir I-III;
hann minnist reyndar aldrei á þættina), ritstjóra (á að vera: Bragi Halldórsson,
Jón Torfason, Sverrir Tómasson og Örnólfur Thorsson) og útgáfuár (á að vera
1987).
Hér hefur ekki verið fjallað um þær athugasemdir sem ritdómarar gera við
kaflann Um íslendinga sögur í öðru bindi útgáfu okkar á íslendinga sögum og
þáttum eða Inngang að Skýringum og frœbum í þriðja bindi Sturlunguútgáf-
unnar. Einkum eiga þau orðastað við okkur EGP og GN, EMJ víkur varla orði
að þessum formálsorðum. Rétt er þó að benda GN á að samanburður á Sturl-
ungu og erlendri sagnaritun á miðöldum átti einkum að vekja athygli lesenda á
að íslenskar fornbókmenntir væru angi evrópskrar menningar: sumir sagna-
ritarar sóttu hugmyndir um stíl og efnistök til menntabrunna Evrópu, enda
þótt þeir ynnu úr þeirri menntun sinni á sjálfstæðan hátt. Ekki var ætlunin að
skýra það samband til hlítar. I annan stað var fjallað um samsteypur. Umfjöll-
unin átti m.a. að sýna að Snorri Sturluson og Þórður Narfason hefðu tínt sam-
an efni úr mismunandi sögum, verklagið væri hið sama þótt úrvinnslan væri
önnur. Um gæðamun á þeirra verkum töldum við að ekki þyrfti að ræða.
Þá er rangt hjá GN að Dietrich Hofmann hafi gefið út Veraldar sögu, það
gerði Jakob Benediktsson (í Samfund til udgivelse af gammel nordisk litteratur
(61). Kaupmannahöfn 1944). Hofmann skrifaði hins vegar grein um samband
Rómverja sögu og Veraldar sögu (í Sagnaskemmtun. Studies in Honour of
Hermann Pálsson. Vín 1986, 121-151).
EGP segist hafa rekist á eitt dæmi um orðmyndina em í Gunnlaugs sögu;
það hefði ekki átt að koma honum á óvart því sú orðmynd kemur tæplega 70
sinnum fyrir í útgáfunni. Þá virðist hann í nokkrum vafa um það hvaða verk
152