Tímarit Máls og menningar - 01.04.1989, Síða 104

Einar Heimisson
Hlátur djöfulsins
Hann var kominn aftur.
Fólkið streymdi á vettvang, velklætt fólk og velmúrað, því mið-
arnir voru dýrir. Engir stúdentamiðar í boði í kvöld. Rauða ljósið
logaði yfir innganginum. Já, þessir dýru miðar höfðu selst svo hratt,
að aðeins fáum dögum eftir að auglýsingaspjöldin höfðu verið
hengd upp voru þeir allir horfnir.
Og fólkið streymdi inn í salinn; ég er annars löngu hættur að
hugsa um það hvernig fólk það er, sem kemur á tónleika: er það
fólk, sem hefur gaman af tónlist, eða er það fólk, sem hefur ekki
gaman af tónlist og kemur einungis til að sýna sig og sjá aðra? Eða
er það kannski hvorttveggja hjá flestum og hvorugt hjá einhverjum?
Það kemur mér ekki við. Og þó, kannski kemur það mér við: ég
finn það stundum á stemmningunni í salnum, hvernig fólk er þar;
hvort þar er fólk, sem hefur gaman að tónlist; eða fólk, sem hefur
ekki gaman að tónlist.
Komin var biðröð við fatahengið og borðið þar sem efnisskrárnar
voru seldar og einu sinni hafði verið hringt. Meðal fólksins var klið-
ur. Var það eftirvæntingarkliður, samræður um tónleikana, nýjustu
afrek einleikarans í tónhöllum heimsins; eða aðeins venjulegar sam-
ræður um hvunndagslega hluti? Líklega var það einhverskonar
blendingskliður, blendingskliður einsog venjulega.
Hann kom seint einsog hann hafði alltaf gert. Aðeins stundar-
fjórðungi fyrir tónleikana. Hann hélt á fiðlutöskunni í annarri
hendi, lítilli skjóðu með kjólfötum í hinni. Hann hafði elst dálítið,
gránað í vöngum og sett upp dökkleit gleraugu. Hann brosti lítillega
og bauð gott kvöld áður en hann gekk inn í búningsherbergið til að
hafa fataskipti.
Fólkið var að tínast til sæta sinna í salnum; þetta er gamall salur,
ferkantaður, sætin með rauðu plussi og liggja frekar þétt saman.
Hann gekk út úr búningsherberginu og fór að stilla fiðluna lágt; mér
230