Tímarit Máls og menningar - 01.04.1989, Side 131

Elísabet Jökulsdóttir
Sendi bréf
Berfætt í horfnu húsi.
Hvít ský svífa inn um gluggana og úti í garði
hanga sjö kettir á rófunni. Lyklarnir eru á sínum stað
og ég tek hurðakortið. En myrkrið er horfið og orð
og hugsanir og tilfinningar urðu draumar.
Hurfu í tímann.
Seinna reyni ég að vaka lengi.
A veggjunum er bókasafnið í alexandríu og þetta er eini
arineldurinn í heiminum. Eg ligg á ísbjarnarfeldinum og les
sendibréf um ummál hnattarins og óskiljanlega heimþrá.
Á borðinu standa glös með mislitum vökvum og ósýnileg vera tínir
saman blómin í garðinum.
Bráðum verður húsið fullt af skýjum.
Hvort sem er engir veggir.
Kettirnir reykja hass og drekka te og tala súmerísku.
Eg ákveð að fara lengstu leiðina og tek saman stærðfræðidæmin
skoða hvernig myndin lítur út úr mikilli hæð.
Það hlýtur að vera falsað landabréf.
Kona gengur um í líkklæðum og er máluð einsog trúður
í framan. Augu og augu í hverri rödd.
Framandi þögn heyrist og ég leita að ótrúlegum orðum.
Leita að einu orði sem aldrei hefur verið sagt.
Orði sem aldrei hefur verið hugsað.
TMM IX
257