Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Qupperneq 52

unnið sem slíkur alveg frá upphafi, en reyndar stundað alls konar
önnur störf meðfram.“
„Snillingur?“ fnæsti konan fyrirlitlega, og Indriða heyrðist hún
segja „veslingur“ — en kannski var það misheyrn. Hitt var alveg
óvéfengjanlegt að hún blaðaði í lúinni Starfsheita- og launaflokkaskrá
af svo miklu offorsi að loftið í salnum komst á fleygiferð; umslaga-
bunki tókst á loft og þyrlaðist út um allt eins og pappírsskraut í
glaðlegu bíóbrúðkaupi.
„Jæja, ég finn enga snillinga skráða hér,“ tilkynnti konan ískrandi.
„I hvaða stéttarfélagi eru þeir, segið þér?“
Og Indriði Haraldsson snillingur hafði ekki lengur krafta til að
látast og þykjast, og sagði bara eins og var.
„Snillingar þessa heims eru ekki lengur í neinni stétt, frú,“ svaraði
hann hátíðlega. „Þeir eru ekki í neinni stétt, heldur neðan allra stétta:
Þeir eru í ræsinu. Eins og segir í kínverskri bók, fornri: Mikilmennin
eru horfin, en smámennin komin til valda og áhrifa. Á slíkum tímum
leynir snillingurinn snilli sinni, forðast vandræði og sneiðir hjá gróða-
fyrirtækjum. En nú virðist ekki lengur neina vinnu að fá, eða hvað? —
ekki einu sinni ógróðavænlega?“
Fólkið í röðinni að baki Indriða var farið að ókyrrast. Þrekvaxinn
iðnaðarmaður tvísteig óþolinmóður og veifaði skráningarkortinu
sínu, og þreytuleg, roskin kona með bólgna fætur í snjáðum bomsum
andvarpaði sáran með lokuð augu. I rauninni engdist öll röðin saman
í kór eins og ormur, kvalinn af þreytu og óþoli, og rauðnaglalakkaða,
geðvonskulega konan við gjaldkeraborðið ákvað að nú væri nóg
komið af tilgangslausu blaðri:
„Ef þér eruð ekki í stétt, heldur í ræsinu, eigið þér ekki að vera hér,
heldur að fara til Félagsmálastofnunar. — Næsti, gjörið svo vel.“
Indriði Haraldsson snillingur hrökklaðist frá harðskelltri hurðinni
eins og lúbarinn hundur og vissi ekki af sér fyrr en úti í kuldanum og
krapinu, tíu mínútum síðar. Fætur hans fluttu hann í norðaustur,
meðfram Sæbrautinni sem einhvern tíma hafði heitið Kleppsvegur
eða Skúlagata, en götunafnið hafði breyst eins og allt annað á fáeinum
mánuðum eða árum, hvernig sem á því stóð.
„Hvert eru mínir fætur að fara?“ hugsaði hann, meðan hann öslaði
slabbið meðfram gangstéttarlausri hraðbrautinni, og mundi að ein-
hvern tíma hafði einhver ljóðabók heitið eitthvað svoleiðis, en það var
50
TMM 1994:3