Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Qupperneq 53

löngu áður, á öðrum tíma, í öðrum heimi þar sem hann hafði verið
tiltölulega öruggur og hamingjusamur. „Hvert eru mínir fætur að fara
með mig?“ — og hann gekk og gekk eins og klukka eins hratt og hann
komst frá Vinnumiðlunarskrifstofunni.
Það var annars gott að það var engin gangstétt við þessa Sæbraut
eða Kleppsveg eða Skúlagötu. Þess vegna gat Indriði ekki gengið mjög
hratt, heldur varð að stikla og sæta færis, stökkva á milli þústa og
klakahella, yfír polla og drullusvöð á hálffreðinni jörðinni, og það
beindi athygli hans dálítið frá erfiðleikunum sem höfðu dembst yfir
hann að undanförnu. Og hávær niður bílanna, sem þutu í báðar áttir
við hlið hans, var honum tónlist og hljómaði eins og sálmur í hlust-
unum — hans eiginn útfararsálmur... NEI! Hvað var hann eiginlega
að hugsa?
„í rauninni,“ hugsaði Indriði Haraldsson snillingur, rennblautur í
fætur í rifnum skóm og útlagi í ólgandi borgarumferðinni, „í rauninni
eru djöflarnir, sem ofsækja mig, svo skipulegir eða reglulegir eða hvað
það nú heitir, að í rauninni gæti ég teiknað þá upp í línurit eða súlurit
eða svona ... svona gáfulegt krass eins og er í kennslubókum ...“
Um leið rann hann ofan í ískaldan, ökkladjúpan poll, svo að þurru
þræðirnir, sem höfðu leynst innst á milli tánna, urðu jafn rennblautir
og kaldir og iljarnar og tábroddarnir. Indriði velti því fyrir sér hvort
hann ætti brýnt erindi upp úr pollinum, en ákvað svo að standa kyrr
og leyfa nístandi kuldanum að vekja sig til skýrari vitundar um
erfiðleikana.
I fyrsta lagi hafði konan hans skilið við hann, vegna þess að hann
var of mikill snillingur. Hann hafði þurft að flytja frá henni og
börnunum þremur í kjallarakompu við Hverfisgötuna sem var svo
lítil að einmanaleikinn rúmaðist varla hjá honum, hvað þá meir.
í öðru lagi fékk hann ekki lengur snillingsstyrk úr Listasjóði ríkisins,
vegna þess að hann hafði ekki birt eitt einasta snilldarverk í fimm ár
— djöflarnir og draugarnir höfðu truflað hann við listiðjuna — og nú
þegar hann leitaði að venjulegri atvinnu, var ekki neitt að hafa: Tíu
þúsund manns voru atvinnulaus á landinu, og alls engin eftirspurn
eftir snillingum.
Og í þriðja lagi fengu snillingar ekki atvinnuleysisbætur, og vegna
þessa var Indriði Haraldsson orðinn svo peningalaus að hann hafði
ekki einu sinni efni á að láta gera við skóna sína, hvað þá að borga
TMM 1994:3
51