Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Qupperneq 56

minningunni ósköp áþekkt og niður regnsins sem enn féll í stríðum
straumum, jökulkalt og nístandi, og virtist ætla að leysa hann upp í
vatn og klaka — drullugan klaka meðal annarra einskisverðra klaka á
þessu volaða skeri.
Indriði Haraldsson snillingur hálfhrasaði gegnum regntjaldið nið-
ur í fjöruna, grár skuggi í gráum frakka, með grátt í hári og grátt í
augum ... „Grátt, grátt — gráttu mig ekki,“ rifjaði hann upp úr gráu
og gleymdu ljóði sem einhverntíma hafði rekið á fjörur hans utan úr
grámanum. Og nú var komið að honum að reka á þessa fjöru, reyndar
úr öfugri átt til að byrja með, en síðan myndi hann reka aftur, utan af
gráum sjónum ... „Og hver mun gráta snauðan snilling þann?“ hugs-
aði hann og fann grámann aukast enn og fylla augun.
Hann gekk niður að fjöruborðinu, rann til í blautum sandi, steytti
fætur við hálum steinum, en staðnæmdist ekki fyrr en svargráar öldur
sleiktu götótta skó hans eins og gælandi tungur risakatta sem hlutu að
flatmaga ósýnilegir djúpt úti í dumbungnum, hugsaði Indriði. „Hin
skáldlega sýn ætlar að fylgja mér allt til enda,“ bætti hann kaldhæðn-
islega við og lagði hlustir við lágværum, reglubundnum andardrætti
kattanna. En svo hætti hann að hugsa og hlustaði eingöngu: Það voru
engir kettir, það var bara hafið.
„Dagar koma...“ hvíslaði aldan hljóðlát og auðmjúk, og næsta alda
svaraði af lágværri fullvissu: „Dagar fara ...“
„Dagar koma ...“
„Dagar fara ...“
Og þannig héldu þær áffam að hvísla að honum sinni óaflátanlegu
speki sem aðeins öldur hafsins og andardráttur lifandi vera búa yfir.
Og Iítill, grár snillingur stóð á ströndinni og hlustaði og heyrði hvísl
aldanna renna hægt og hægt saman í djúpa og milda en nötrandi rödd
— það var rödd hafsins. Og hafið talaði við Indriða Haraldsson
snilling, og sagði:
„Hér er ég búið að vera í þúsundmilljón ár — og þú hefur áhyggjur
af einum degi!“
En það var ekki nóg með að hafið talaði — það skrifaði greinilega
líka, því nú kom Indriði auga á beinhvítt rifrildi úr bók sem velktist
hægt og letilega um í flæðarmálinu, innan um krap og þang og alls
konar umkomulaust drasl úr mannheimum.
„Það er merkilegt svona haf sem kann bæði að tala og skrifa,“
54
TMM 1994:3