Morgunblaðið - 10.06.2015, Blaðsíða 84

84 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚNÍ 2015
✝ Vala fæddist íReykjavík 28.
janúar 1974. Hún
lést 1. júní 2015.
Foreldrar Völu
eru Ingimar Jó-
hannsson, f. 13.
maí 1947, fyrrv.
skrifstofustjóri í
sjávarútvegs- og
landbúnaðarráðu-
neyti, og k.h., Lillý
Valgerður Odds-
dóttir, f. 27. júní 1952, ritari.
Systkini Völu eru Oddný
Ingimarsdóttir, f. 30. apríl
1976, viðskiptafræðingur, bú-
sett í Bandaríkjunum; Oddur
Ingimarsson, f. 13. maí 1978,
læknir í Reykjavík, og Davíð
Ólafur Ingimarsson, f. 21. nóv-
ember 1980, hagfræðingur í
Reykjavík.
Eiginmaður Völu er Bjarni
Þórður Bjarnason, f. 11. apríl
1969, verkfræðingur og aðstoð-
arframkvæmdastjóri Arctica
Finance. Hann er sonur Bjarna
Ingimars Júlíussonar, f. 13.
september 1923, d. 16. ágúst
2000, forstjóra Stillingar hf.,
og k.h., Áslaugar Stef-
ánsdóttur, f. 27. nóvember
1929, húsfreyju.
Börn Völu og Bjarna eru
Bryndís Líf Bjarnadóttir, f. 31.
með háskólanámi 1996-99.
Vala var sölustjóri hjá Al-
þjóðalíftryggingafélaginu
1999-2001 og starfaði síðan hjá
Kaupþingi með hléum til 2006,
fyrst í einkabankaþjónustu og
síðan fyrirtækjaþjónustu.
Árið 2007 stofnuðu þau Vala,
Garðar Guðmundsson, heila- og
taugaskurðlæknir, Finnbogi
Rútur Þormóðsson, doktor í
taugalíffræði, og ýmsir fjár-
festar, fyrirtækið ValaMed.
Hún var framkvæmdastjóri
fyrirtækisins á árunum 2009-
2012. Fyrirtækið er rannsókn-
arfyrirtæki sem miðar að hnit-
miðaðri lyfjameðferð við
krabbameini með því að gera
lyfjanæmispróf á krabbameins-
frumum viðkomandi sjúklinga
fyrir meðferð. Þá hafa lækna-
nemar sinnt námsrannsóknum
á vegum fyrirtækisins og í sam-
starfi við Landspítala. Vala
stofnaði netverslunina Ossu ár-
ið 2012 og starfrækti hana síð-
an.
Vala sat í stjórn Heimdallar
1994-96, var varaformaður Fé-
lags sjálfstæðismanna í Háa-
leiti 2002-2004, varaformaður
Félags sjálfstæðismanna í Nes-
og Melahverfi, var formaður
Hverfisráðs Vesturbæjar hjá
Reykjavíkurborg fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn 2007-2010, sat í
ráðinu frá 2013-2014 og var
varaformaður miðstjórnar
Sjálfstæðisflokksins 2012-2013.
Útför Völu fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag, 10. júní
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
október 2002, og
Ingimar Stefán
Bjarnason, f. 27.
september 2007.
Vala ólst upp við
Flókagötuna í
Reykjavík, var í
Æfingadeild Kenn-
araskólans, stund-
aði nám við Versl-
unarskóla Íslands
og lauk þaðan
stúdentsprófi 1994.
Að því loknu fór Vala til Ham-
borgar að læra þýsku, hóf síð-
an nám í stjórnmálafræði og
viðskiptafræði við Háskóla Ís-
lands haustið 1995, stundaði
jafnframt nám við University
of North Texas 1999 og lauk
BA-prófi í stjórnmálafræði frá
Háskóla Íslands 1999. Þá
stundaði hún keramiknám við
Myndlistarskólann í Reykjavík
og síðan diplomanám þar.
Á unglingsárunum vann
Vala í Kjötbúðinni Borg við
Laugaveg, eitt sumar, hjálpaði
til við verslun ömmu sinnar,
listmunaverslunina Ossu við
Kirkjustræti, var í sumarvinnu
hjá Sundlaugum Reykjavíkur
og við Sorphirðu Reykjavikur.
Hún hóf störf hjá Vátrygginga-
félaginu Scandia 1995 og starf-
aði síðan hjá Sjóvá-Almennum
Elsku mamma.
Nú ertu komin á betri stað og
þér líður betur. Láttu guð gera
þig að verndarengli okkar.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir.)
Við söknum þín mikið.
Bryndís Líf og
Ingimar Stefán.
Elskuleg systir mín er fallin frá
langt fyrir aldur fram. Lífið er
ekki alltaf einfalt né sanngjarnt
og Vala fékk sinn skerf af því.
Vala barðist hetjulega við
krabbamein í höfði í 12 ár. Þú
myndir ekki trúa því að þessi fal-
lega, ákveðna, góða kona væri að
heyja baráttuna fyrir lífi sínu.
Vala kvartaði aldrei yfir veikind-
unum og oft gleymdi ég því að
hún væri með krabbamein. Svona
var Vala, alltaf að spyrja hvernig
þú hefðir það og hvað þú værir að
gera. Vala var umhyggjusöm,
gáfuð, hörkuduglegur frum-
kvöðull sem gafst aldrei upp. Vala
átti besta eiginmann sem hugsast
getur. Bjarni var hennar klettur í
gegnum öll veikindin. Börnin
þeirra, Bryndís Líf og Ingimar
Stefán, eru dásamleg í alla staði
og vel upp alin.
Það var alltaf mikil stemning í
kringum Völu. Þegar við vorum
krakkar þá eignaðist Vala Millet-
úlpu sem þótti það flottasta á sín-
um tíma. Mig langaði svo í Millet-
úlpu í jólagjöf og Vala vissi það.
Þegar nær dró jólum fór ég og
skoðaði alla pakkana undir jóla-
trénu og sá engan mjúkan pakka
sem mögulega gæti verið Millet-
úlpa. Ég var mjög leið yfir þessu.
Þegar fjölskyldan settist svo nið-
ur til að opna pakkana þá kom
Vala með stóran kassa til mín. Ég
opnaði kassann og í kassanum var
Millet-úlpan. Það lifnaði yfir mér.
Vala hafði látið ósk mína um að
eignast Millet-úlpu rætast. Þetta
einkenndi Völu alla tíð, hjálpsemi
við að láta drauma annarra ræt-
ast.
Það var aldrei lognmolla í
kringum Völu. Á líknardeildinni
fyrir nokkrum vikum reitti hún af
sér brandarana til að hressa okk-
ur hin við, svona var Vala.
Vala kvaddi hinn 1. júní, á
afmælisdegi Ossu ömmu okkar
sem við héldum mikið upp á. Ég
er sannfærð um að amma hafi
tekið vel á móti henni og að þær
hafi haldið veislu eins og við gerð-
um alltaf til að fagna afmæli
ömmu þennan dag.
Það síðasta sem Vala sagði við
mig var: „Oddný, ekki gleyma
mér.“ Ég svaraði henni: „Vala
mín, það er ekki möguleiki að ég
muni nokkurn tímann gleyma
þér.“ Ég sakna þín sárt Vala mín,
hvíldu í friði, elsku systir.
Oddný Ingimarsdóttir.
Vala, systir mín, lést langt um
aldur fram eftir langa baráttu við
krabbamein. Það er sárt og erfitt
að horfast í augu við þá staðreynd.
Vala hafði gott hjartalag og
passaði ævinlega upp á sína. Aldr-
ei mátti hún aumt sjá og tók und-
antekningarlaust upp hanskann
fyrir þá sem minnst máttu sín.
Hún hafði ríka réttlætiskennd og
lagði sitt af mörkum til samfélags-
ins með þátttöku sinni í starfi
Sjálfstæðisflokksins, safnaði fyrir
betri tækjakosti á Landspítalan-
um og margt fleira.
Vala var mikil baráttukona og
kveinkaði sér aldrei. Oftar en ekki
gleymdi maður því að hún væri að
glíma við krabbamein. Hún neit-
aði að gefast upp fyrir sjúkdómn-
um og það lýsir sterkum persónu-
leika hennar vel að hún sneri vörn
í sókn og stofnaði sprotafyrirtæk-
ið ValaMed ehf. sem gerði próf-
anir á lyfjanæmi krabbameins-
frumna. Markmiðið var að bæta
lyfjameðferð krabbameins hér á
landi. Krafturinn í henni var það
mikill að hún stofnaði einnig net-
verslunina Ossa skart því hún hún
hafði mikinn áhuga á skartgripum
og sölumennsku eins og Ossa
amma. Dánardagur Völu var 1.
júní síðastliðinn sem var jafn-
framt afmælisdagurinn hennar
Ossu.
Vala lét sjúkdóminn ekki slá sig
út af laginu og hagaði lífi sínu eins
og ekkert hefði breyst. Hún var
dugleg að bjóða vinum og vanda-
mönnum í mat og yfirleitt var
mikið líf í kringum hana. Hún
hafði beittan húmor og ávallt stutt
í grínið.
Eitt af því besta sem kom fyrir
Völu var að kynnast Bjarna Þórði,
eiginmanni sínum. Betri mann
hefði hún ekki getað fundið. Hann
stóð þétt við hlið hennar í gegnum
tólf ára veikindi og var henni
ómetanlegur stuðningur. Saman
áttu þau tvö yndisleg börn sem
voru miðpunkturinn í lífi þeirra
hjóna.
Vala var mjög lífsglöð og kunni
að njóta lífsins út í ystu æsar.
Andlát hennar er einstaklega sárt
en kennir mér þó hversu mikil-
vægt það er að muna að lifa lífinu
og hlúa vel að þeim sem standa
manni næst. Þetta er nokkuð sem
hún gerði alla tíð. Hún var mjög
dugleg að ferðast og gera það sem
færði henni ánægju. Þetta var
eitthvað sem hún minnti mann
reglulega á. Lifa lífinu í dag því á
morgun gæti það verið of seint.
Elsku systir, ég á eftir að
sakna þín sárt.
Guð geymi þig.
Davíð Ólafur.
„Núna kveð ég Völu stóru syst-
ur mína langt um aldur fram. Við
systkinin, Vala, Oddný, ég og
Davíð Ólafur voru öll fædd á 6 ára
tímabili. Lítill aldursmunur var á
okkur sem varð til þess að við
þekktumst öll mjög vel. Við
stunduðum öll nám við Háteigs-
skóla eða Æfingaskólann eins og
skólinn hét þá.
Mikill metnaður og framtaks-
semi hefur alltaf einkennt Völu og
var hún iðulega með mörg verk-
efni í gangi í einu. Hún var ekki há
í loftinu þegar hún byrjaði að bera
út Morgunblaðið og selja dagblöð.
Hápunkturinn í blaðamennsk-
unni var þegar hún birtist í ára-
mótaskaupinu við að selja blaðið
og var fjölskyldan þá mjög stolt af
henni.
Fjölskyldan eignaðist snemma
kvikmyndavél og því eigum við
margar góðar æskuminningar á
filmu sem er mjög gott að hugsa
til á svona stundu.
Við fórum í ógleymanleg æsku-
ferð til Lignano á Ítalíu. Á ferða-
lagi í bænum varð á vegi mínum
lítill flækingskettlingur. Klappaði
ég kettlingnum en við fórum án
hans. Daginn eftir var kettlingur-
inn sem síðar fékk nafnið Bamb-
ínó mættur fyrir utan hjá okkur
greinilega eftir langa göngu. Tók-
um við hann inn og gáfum honum
að éta og var hann með okkur það
sem eftir var ferðarinnar. Svo
kom að að heimferð. Hvað átti að
gera við litla kettlinginn? Dýra-
læknir var fenginn til að skoða
hann, svo ekki væri hann með
sjúkdóma. Það kom bara eitt til
greina hjá okkar börnunum. Vala
tók það að sér að koma honum til
Íslands og lifði hann í 12 ár, okkur
öllum til mikillar ánægju. Síðar
fengum við okkur hund og þeirra
sambúð var góð. Vala var mikill
dýravinur og hafði snemma
áhuga á hestamennsku og átti
nokkra hesta. Dóttir mín Ólöf er
að stíga sín fyrstu skref í hesta-
mennskunni en Vala var alltaf
mjög góð við Ólöfu frænku sína.
Ég man enn nákvæmlega þann
dag sem ég fékk símtal frá Völu
fyrir 12 árum og hún stödd á
bráðamóttökunni eftir yfirlið og
mikinn höfuðverk en ég var þá
staddur í tíma uppi á barnaspít-
ala. Kom þá í ljós krabbamein í
höfði. Gekk á ýmsu þessi 12 ár en
það komu þó löng góð tímabil inn
á milli. Fæddist m.a. Ingimar
Stefán sonur Völu.
Bryndís Líf, dóttir Völu, er
jafnaldra Ólafar dóttur minnar og
hafa þær alla tíð verið góðar vin-
konur. Vala var einnig í miklu
uppáhaldi hjá Tinnu Katrínu,
dóttur minni. Er mér minnisstætt
bros um daginn hjá Tinnu Katr-
ínu þegar talið barst að Völu.
Tinna Katrín sagði að Vala gæfi
sér alltaf hálsmen og armbönd og
var greinilega ánægð með alla
skartgripina í kringum Völu.
Þegar Völu fannst að það ætti
að vera hægt að veita betri mögu-
leika í krabbameinsmeðferð hér á
landi þá stofnaði hún fyrirtækið
ValaMed í þeim tilgangi í stað
þess að kvarta bara yfir heilbrigð-
iskerfinu eins og svo margir gera.
Reyndi hún ávallt að láta verkin
tala og dreif í hlutunum en það
var ekki hennar stíll að sitja að-
gerðalaus og kvarta. Vala var líka
gædd miklum persónutöfrum
sem áttu sinn þátt í að hún fékk
aðra með sér þegar hún þurfti
þess með.
Við Soffía og börnin þökkum
þér fyrir allar góðu stundirnar og
við munum aldrei gleyma þér
Vala mín.“
Oddur Ingimarsson
og fjölskylda.
Þegar vika var eftir af jarð-
nesku lífi Völu sagði hún við okk-
ur: „Þetta átti aldrei að fara
svona.“ Hún sagði það með hægð
og án beiskju. Og þessi unga kona
hafði svo sannarlega efni á að
segja einmitt það. Ekki aðeins
átti hún svo margt ógert, sem
frjór hugur, einstök útsjónarsemi
og kraftur hefðu tryggt að vel
yrði af hendi leyst og þráði heitast
að mega fylgja efnisbörnunum
sínum tveimur og manninum sín-
um áfram veginn inn í framtíðina.
En hún hafði líka barist svo hart
og hetjulega fyrir því að þetta
færi ekki svona.
Hún gekk í hverja orrustuna af
annarri vafningalaust og hnar-
reist. Þekkti út í hörgul hvað yrði
gert og hvað hún yrði að þola.
Kveinkaði sér ekki né kvartaði.
Hélt ótrauð lífi í voninni, þótt hún
vissi að líkindareikningurinn væri
með úrtölur. Hún var þeirrar trú-
ar að í þessu tilviki væri alls ekki
útilokað að einmitt tíminn kynni
að vinna með henni. Margir góðir
læknar gerðu hvað þeir gátu og
hin óheillavænlega þróun hægði
ekki aðeins á sér, hún stöðvaðist
iðulega drjúga stund. Á meðan
tóku læknavísindin skrefin í rétta
átt og ekkert af því fór fram hjá
Völu. Og þótt skrefin væru sum
stutt er það þekkt að stundum
taka þau óvæntan kipp og staðan
gjörbreytist á augabragði. Það
getur því öllu skipt að tryggja
tíma og svigrúm.
Við, sem stóðum nærri, horfð-
um með undrun og aðdáun í senn
á æðruleysi baráttukonunnar
ungu. En svo undarlega sem það
hljómar var þessi harðsnúna bar-
átta aðeins hluti af lífi Völu öll
þessi ár sem hún stóð og stundum
óverulegur. Hún var þá með hug-
ann allan við samtímann og fram-
tíðina með bónda og börnum. Það
hlóðust á hana margvísleg verk-
efni, enda munaði um hana hvar
sem hún kom að verki, og sjálf
kastaði hún sér út í önnur, eins og
frumkvöðlafyrirtækið ValaMed,
sem leitaðist m.a. við að þróa
lyfjanæmispróf til að tryggja ein-
staklingsmiðaða krabbameins-
lyfjameðferð.
Og hún ræktaði vináttu við
marga og var oftast skammt und-
an þegar einhverjir þeirra lentu í
andstreymi, sem fæstir komast al-
veg hjá. Hún var góð, hlý og hjálp-
söm, kappsfull og hvetjandi.
Bryndís Líf og Ingimar Stefán
hljóta að horfa spurulum augum á
eftir móður sinni er hún hverfur
úr heimi á viðkvæmu skeiði í
þeirra lífi. Síðar meir mun minn-
ingin um hana verða þeim sífellt
kærari. Bjarni Þórður mun reyn-
ast þeim sami kletturinn í tilver-
unni og konunni sinni, móður
þeirra.
Davíð og Ástríður.
Þegar Bjarni bróðir minn
kynnti til sögunnar hana Völu,
einstaklega fallega stúlku, vorum
við sátt við að drengurinn væri nú
loks kominn í örugga höfn. Vala
var á kafi í stjórnmálum og starf-
aði þar fyrir Sjálfstæðisflokkinn.
Var það hennar helsta áhugamál
enda kláraði hún síðar nám í
stjórnmálafræði. Hún nýtti sér
hæfni sína sem leiðtogi til að gera
Vesturbæinn að skemmtilegri og
öruggari bæjarhluta. Var ein-
beitni hennar í því verkefni aðeins
forsmekkurinn að því er koma
skyldi. Vala sinnti sínum áhuga-
málum af heilum hug og var
óbrigðult minni hennar oft það er
skipti sköpum.
Einhverju sinni fékk ég lánað-
an símann hjá Völu þar sem minn
var ekki viðlátinn. Ég leitaði uppi
sameiginlegan kunningja okkar
en uppgötvaði þá að engin voru
nöfnin í minni símans. Ég hváði
við og komst þá að því að Vala
þurfti ekki að geyma símanúmer
vina sinna þar sem hún einfald-
lega mundi þau öll. Ég komst þá
að því að hún var einstökum gáf-
um gædd.
Við 28 ára aldur greindist Vala
með sjúkdóm sem nú hefur lagt
hana að velli eftir 13 ára baráttu.
Það er engin sanngirni fólgin í því
að ung tveggja barna móðir hafi
eytt þriðjungi stuttrar ævi sinnar
í glímu sem nánast var töpuð fyr-
irfram. Fangbrögðin voru þung-
stiginn dans.
Í stað uppgjafar beindi Vala öll-
um kröftum sínum í að leita sér og
öðrum lækninga við svipuðum
sjúkdómum. Með leiftrandi
greind sína að vopni varð hún svo
vel að sér að jafnvel færustu
lækna rak í rogastans er hún kom
þeim í opna skjöldu með þekkingu
sinni. Í framhaldi stofnaði Vala,
ásamt fleiri fjárfestum, Vala Med
sem er þekkingarfyrirtæki í ný-
sköpun á sviði krabbameinsmeð-
ferðar. Því miður þróuðust mál
ekki með þeim hætti er Vala hefði
kosið. Tók hún þá ákvörðun um að
greiða hluthöfum út stofnfé
þeirra. Skildi hún þó einn eftir:
sjálfa sig. Slíkur var eldmóður
Völu. Með þessari fórn hélt hún
fyrirtækinu gangandi og starfar
það enn í dag á þeim grunni er
Vala lagði.
Vala færði okkur öllum til varð-
veislu tvo yndislega sólargeisla,
Ingimar Stefán og Bryndísi Líf.
Hún biðlaði til okkar á dánarbeði
að við slægjum skjaldborg utan
um fjölskyldu hennar. Öll erum
við samstíga í því ljúfsára og sjálf-
sagða verkefni. Framundan, í
kjölfar áralangs stríðs, er að hlúa
að þeim er eftir standa.
Völu er hér þökkuð samfylgdin.
Stefán, Steinunn og
fjölskylda.
Frá því að ég fyrst hitti Völu
þegar Bjarni Þórður bróðir minn
og hún byrjuðu saman árið 1998
fór ekki fram hjá mér að hér var á
ferðinni ákveðin og metnaðarfull
kona. Orka og dugnaður ein-
kenndi Völu en hún var einnig af-
burðagreind kona sem vissi hvað
hún vildi.
Fljótlega eftir að Vala og
Bjarni bróðir byrjuðu að búa sam-
an kom áfallið sem átti eftir að
varpa skugga á líf þeirra næstu
þrettán árin. Vala greindist með
æxli við heilann. Slíkar fréttir
hefðu slegið hvern sem er út af
laginu en ekki Völu. Hún tók þess-
um sjúkdómi eins og hverju öðru
verkefni, með þeim eldmóði og
atorku sem einkenndu hana. Hún
stundaði líkamsrækt af miklum
móð til að styrkja sig og las allt
sem hún fann um sjúkdóminn, svo
mikið að hún vissi jafnvel meira
um sjúkdóminn en sumir læknar
sem hún talaði við. Vala lét sér
ekki nægja að lesa um sjúkdóm-
inn heldur kom sér í kynni við
færustu lækna á þessu sviði í
Bandaríkjunum og Evrópu sem
hún var í stöðugu sambandi við.
Þessir menn, sem ég kann ekki að
nafngreina, eru svo þekktir í
læknaheiminum að þegar Vala
nefndi nöfn þeirra urðu menn
undrandi yfir því að hún væri
þeim málkunnug, hvað þá að hún
væri með símanúmerin þeirra.
Ekkert gat stoppað Völu í ætlun-
arverkinu sem var að sigrast á
sjúkdómnum.
Ég átti gott samtal við Völu
kvöld eitt snemma í vor þar sem
við spjölluðum um heima og
geima en Vala var þá að klára árs
lyfjameðferð. Það var nokkuð
dregið af henni, hún átti orðið erf-
itt með gang og vinstri höndin
orðin lömuð. Það duldist engum
að hún var orðin mjög veik og
máttfarin. Þegar leið á samtalið
spurði ég hana hvernig gengi í
lyfjameðferðinni og hvernig hún
hugsaði um framtíðina. Vala sagði
að læknarnir hefðu sagt að hún
ætti hugsanlega eftir að lifa fram í
ágúst í sumar og ég spurði hana
hvernig henni liði með það. Vala
svaraði að hún ætlaði nú fyrst að
klára þessa lyfjameðferð og ef
hún virkaði ekki þá væru til önnur
lyf sem hún ætlaði að prófa og ef
þau virkuðu ekki þá væru krafta-
verk alltaf að gerast. Þarna var
Vala söm við sig. Hún var mann-
eskja sem gafst aldrei upp.
Því miður hafði sjúkdómurinn
yfirhöndina og Vala dó að morgni
1. júní með Bjarna Þórð sér við
hlið eftir þrettán ára ofurmann-
lega baráttu.
Það er ljóst að fólk sem lendir í
slíkri lífsbaráttu og Vala og Bjarni
Þórður, getur það ekki án stuðn-
ings. Ég finn mig knúinn til að
þakka þeim sem studdu Völu,
Bjarna Þórð og börnin þeirra tvö;
Bryndísi og Ingimar þessi erfiðu
ár og vil ég sérstaklega þakka
þeim systrum Raggý og Mörtu,
vinkonum Völu, fyrir ótrúlega
tryggð og umhyggju, Birgi Erni
og Birnu. Jóni Hauki og Helgu
sem fengu tímabundið að búa í
kjallaranum hjá Völu og Bjarna
Þórði á meðan þau voru að ljúka
við að gera upp heimili sitt og
frestuðu því síðan að flytja úr
kjallaranum þegar ljóst var hvert
stefndi. Rannveigu systur, Stein-
unni mágkonu og Stefáni bróður,
Áslaugu móður okkar fyrir skjólið
sem börn Völu og Bjarna áttu og
eiga alltaf hjá henni.
Það er rík manneskja sem á
góða að og Vala var rík.
Júlíus Bjarnason.
Sumum atvikum í lífinu man
maður glöggt eftir og þannig man
ég greinilega eftir því þegar ég sá
Völu fyrst sem kornabarn. Barns-
fæðing er alltaf viðburður, jafnvel
í stórum fjölskyldum, og ekkert
vekur meiri hamingju en hraust
og heilbrigt barn. Vala var
skemmtilegur krakki, framfærin
og ræðin og alltaf gaman að eiga
við hana orð; nærvera hennar var
jafnan hlýleg. Ég kynntist henni
hins vegar ekki vel fyrr en hún
náði unglingsárum en hesta-
mennska var áhugamál okkar
beggja og arfur frá föður mínum
og afa hennar.
Hestamennska þýðir í raun
margt, allt frá því að mæta út í
hús, moka skít og taka á því og til
þess að vera þrautþjálfaður knapi
í keppni við þá færustu. Mörgum
dugir að fara í einstaka útreiðar-
túra þótt aðrir ríði vítt og breitt
um landið, annaðhvort á þægilegri
reið með góðum hópi manna og
hesta eða einir í svaðilför. Þá eru
allmargir sem einkum hafa áhuga
á ræktun. Það fer gjarnan eftir
aldursskeiði hvað heillar mest.
Vala
Ingimarsdóttir