Valsblaðið - 01.05.2014, Síða 66

66 Valsblaðið 2014
séu gagnslausir í vörn. Þér er komið fyrir
í horninu eða skipt út af þegar liðið spilar
vörn. Um leið og þú færð þennan stimpil
þá upplifir þú þig sem einskis nýtan varn-
armann. En eins og ég sagði þá geta allir
spilað vörn. Það er jafnframt miklu meiri
líkur til að vera valinn í landslið ef maður
er eingöngu góður í vörn frekar en ein-
göngu góður sóknarmaður. Þú þarft að
vera alveg hörkuskytta ef þú kemst í
landslið bara út á sóknarleikinn. Ég hafði
sjálf þetta orð á mér og upplifði mig sem
lítils virði í vörninni. En síðan fór ég út til
Virum í Danmörku þegar ég var 21 árs og
fór beint í dönsku úrvalsdeildina. Ég var
sett í byrjunarliðið í fyrsta leik og lenti
þar á móti útlenskri stelpu sem þótti besta
örvhenta skyttan í deildinni. Fyrir leikinn
hafði ég ekki minnstu hugmynd um að
hún væri einhver stjarna. Ég var sátt við
minn leik, mig minnir að ég hafi verið
valin maður leiksins. Þegar ég hitti liðið
um kvöldið fékk ég mikið hrós fyrir varn-
arleikinn. En mér fannst það fjarstæðu-
kennt. En samherjarnir hrósuðu mér
áfram fyrir vörnina því þarna hafði ég
mætt einhverri landsliðskempu sem var
þó nokkrum árum eldri en ég en náði að
halda henni niðri. Þarna breyttist á
skammri stundu sjálfsálit mitt. Ég þurfti
hreinlega að játa það fyrir mér að ég gæti
staðið mig sem varnarmaður. Þarna var
ég komin í nýtt umhverfi, enginn hafði
fyrirfram mótaðar skoðanir á því hvað ég
gæti og hvað ekki.
Talandi um vörn. Ég hreifst mjög af
Mariu Mugosu í fyrstu leikjum hausts-
ins þegar ég sá hana spila vörn. Getur
verið að hún hafi hreinlega smitað
aðrar stelpur í liðinu með sínum til-
þrifum?
Vigdís Birna hinu megin í vörninni hefur
verið minn uppáhalds karakter í liðinu al-
veg frá því að hún fór að mæta á sínar
fyrstu æfingar með meistaraflokki fyrir
þremur til fjórum árum. Þá var hún líkast
til bara 14 ára. Yfirleitt þegar þær stíga
sín fyrstu skref með meistaraflokki þá
bera þær allt of mikla virðingu fyrir okk-
ur. En þarna kom Vigdís í upphitunarfót-
boltanum og hikaði ekki við að ýta frá
sér. Ég man eftir því að hafa hrósað henni
fyrir kraftinn. Hún hélt strax sínu striki
og lét miskunnarlaust finna fyrir sér í
handboltanum líka. Síðan fannst mér hún
dala dálítið þegar hún tók upp á því að
bera of mikla virðingu fyrir þeim eldri.
En í haust er hún búin að standa sig mjög
vel. Hún er hörku varnarstelpa og mér
finnst mjög svekkjandi að hún sé ekki í
unglingalandsliðinu. Maður þarf stundum
að hjálpa þessum stelpum að hugsa rök-
rétt. Allir leikmenn verða a hafa sjálfs-
traust og vera reiðubúnir til að taka af
skarið þegar á þarf að halda. Við getum
ekki alltaf beðið eftir næsta manni. Mað-
ur verður auðvitað að hafa trú á sjálfum
sér. Maður skorar ekki nema maður hafi
trú á því að maður geti það.
Við erum núna með allmargar stelpur
sem skyndilega þurfa að spjara sig
sem lykilmenn en á síðasta tímabili
fengu þær ekki að spila nema ef
byrjunarliðið var komið með átta
marka forskot. Höfum við staðið rétt
að verki við kynslóðaskiptin? Er það
ekki að koma okkur í koll að hafa
verið svona íhaldssöm með skiptingar
undanfarin ár?
Þessi umræða hefur oft komið upp á
undanförnum árum og Stefán Arnarson
fékk mikla gagnrýni fyrir þetta. En þetta
er nú ekki alveg svona einfalt. Það hefur
verið ætlast til þess að við hirtum alla
titla ár eftir ár. En þegar við fáum tvo
verulega erfiða leiki á ári þá er eins gott
að vera tilbúin. Flestar hafa stelpurnar
fengið að spila mun meira en menn vilja
láta. Þess utan er ég sannfærð um það að
þær stelpur sem komu í Val og spiluðu á
hörkuæfingum sjö á móti sjö urðu mun
betri leikmenn fyrir vikið. Það vantar
hins vegar nokkuð á að æfingarnar okkar
hafi verið svona í haust. En það að spila
á þessum hörkuæfingum okkar fimm
sinnum í viku var vettvangurinn til að
sýna að menn gætu tekið ábyrgð og lagt
verulega af mörkum. Ef menn gerðu það,
þá fengu þeir að spila. En stelpurnar sem
núna eru að fá stærra hlutverk verða
jafnframt að axla meiri ábyrgð og harka
af sér í mótlæti og sýna að það búi eitt-
hvað meira í þeim. Það er gríðarlega
mikilvægt að halda í þá sem fá ekki að
spila mikið, því það þarf karakter að fá
lítið að spila en mæta alltaf glaður og
kátur á æfingar, eins og t.d Sigríður sem
var í markinu hjá okkur í fyrra. Hún var
t.d. mun mikilvægari leikmaður en menn
gera sér í hugarlund. Leikmenn sem
mæta á hverja einustu æfingu, hafa góð
áhrif á móralinn í hópnum, eru hvetjandi
á bekknum í leikjum, fara ekki í fýlu
þegar þeir fá ekki að koma inn á og eru
algjörir bjargvættir á keppnisferðum.
Liðin gætu ekki haldið úti almennilegum
æfingum nema af því að svona leikmenn
eru líka í hópnum. Vandinn er auðvitað
líka sá að sumir leikmenn verða ekki
góðir nema þeir fái að spila mikið.
Þó svo að ég vilji helst af öllu sjá Írisi
Ástu spila með Valsliðinu þá get ég
ekki annað en hrifist af hennar
framlagi þegar hún er á bekknum
kallandi og hvetjandi til hægri og
vinstri, eigum við fleiri svona á
bekknum?
Lóa (Sólveig Lóa Höskuldsdóttir) gæti
orðið svona. Ég er a.m.k. að vona það.
Hún er alltaf jákvæð og hvetjandi hvern-
ig sem gengur. Ég vona að hún fái fleiri
til að opna munninn því það skiptir svo
miklu máli að þetta sé skemmtilegt. Það
er nokkuð sem Stefán lagði alltaf mikið
upp úr. Hann byrjaði að þjálfa mig í
þriðja flokki og alveg frá upphafi lagði
hann mikla áherslu á að það væri gaman.
Þessu fylgdu ýmsir flippaðir leikir þar
sem maður hafði það eitt að markmiði að
vinna þó svo að allt væri þetta tómur
fíflagangur. Við höfum haldið okkur við
það að hafa æfingarnar fyrir leiki áber-
andi skemmtilegar.
En hvernig búum við okkur undir það
að byggja upp öflugt lið að nýju og
fylla í skörðin?
Við gerum það best í gegnum yngri
flokkana og vitaskuld með góðum þjálf-
urum. Það skiptir líka máli að vera með
skemmtilega þjálfara. Þess vegna að vera
með tvo ólíka þjálfara. Ég er alveg sann-
færð um það að velgengni Valsliðsins á
undanförnum árum felst umfram allt í
því hvað það var gaman hjá okkur. Und-
anfarin 5–6 ár hefur varla komið æfing
sem mér hefur leiðst og ég vissi að ef ég
væri með Óskari þá yrði það þannig
áfram. Gleðin verður að vera til staðar.
Þannig má alls ekki gera leikmenn frá-
hverfa leiknum með of alvarlegum æf-
ingum. Við erum í handbolta af því að
það er skemmtilegt og það væri gott ef
fleiri þjálfarar hefðu það í huga. En ekki
má gleyma því að þeir sem eru eldri hafa
margt fram að færa þó svo að þeir séu
orðnir mun hægari heldur en þeir voru
þegar þeir voru í sínu besta formi.
„Það skiptir miklu máli að vera
með skemmtilega þjálfara.“